Het Turks-Duitse Dream Ocean betreedt als eerste de planken. De symfonische metalformatie presenteert vandaag het debuutalbum Lost Love Symphony, dat via Painted Bass Records verschijnt. Vorig jaar steeg het kwintet een verdieping lager op FemME nog boven zichzelf uit en kon zangeres Başak Ylva haar geluk niet op. Vandaag is het een ander verhaal. Er vallen stiltes tussen de nummers door na de aankondigingen. Het geluid staat niet goed afgesteld waardoor het geheel erg vlak klinkt en de vonk niet overspringt. Het vijftal muzikanten (de toetsenist is ziek) doet beslist zijn best wel en Ylva moedigt het publiek wel aan om mee te klappen, maar het wil niet knallen vandaag. Er mist sfeer in de zaal. Pas met afsluiter Island Of Dreams komt er plotseling verandering. De zang komt veel beter door en ook de compositie biedt meer dan de andere. Zo komt er alsnog een positief slot aan een verder onopvallend optreden.

”Do you wanna rock? True rock and roll comes from the heart.” Er is nog niet echt sfeer in de zaal, maar dat verandert met het optreden van Manzana. Dat komt vooral door de excentrieke zangeres Piritta Lumous (tevens auteur en actief in het theater). Ze is een vrolijke verschijning die zeer energiek is en zich vol overtuiging presenteert. Die energie vult de zaal en binnen de kortste keren toveren de Finnen een lach op ieders gezicht en komt iedereen los. Letterlijk, want het is dansen en meebewegen op de maat. Manzana combineert rock, grunge, metal en punk en is een prima live-act. De songs doen het live beter dan op plaat en dat levert veel hoogtepunten op, zoals Danse Macabre, dat in mei op de vijfde full-length verschijnt en een prachtig acapella-einde bevat, het aandoenlijke Falling To Pieces, waarbij de theatrale presentatie de tekst versterkt. Uitschieter is afsluiter Mother Can’t Rock, waarbij Piritta (“I used to be a punk girl”) haar t-shirt in het publiek gooit (de ontvanger toont zich dolgelukkig) en in bh verdergaat. Manzana verrast in zeer positieve en vermakelijke zin. Iedereen schreeuwt dan ook mee met “Mother mother mother mother mother mother mother can’t rock…… Rock!, ook als het op dubbele snelheid gaat na verloop van tijd. Een groot feest.

Goed, nu weer even serieus: Edenbridge. Net als bij Dream Ocean (en ook dit weekend bij Visions Of Atlantis en Sleeping Romance) is de tourgriep opgetreden. Slachtoffer daarvan is zangeres Sabine Edelsbacher. Ze kan vandaag niet voluit gaan, maar zingen gaat gelukkig nog altijd makkelijker dan praten. Het stoort dus geenszins dat de gevleugelde, in het rood geklede zangeres niet fit is. De Oostenrijkse symfonische metalformatie wisselt toegankelijke nummers (Alight A New Tomorrow) af met bombastische tracks (Mystic River). In het zware Skyline’s End zorgen de midden-oosterse elementen voor iets eigens. Het is het eerste hoogtepunt van de set en met Shiantara volgt het tweede al snel.

Opvallend is het het zeer fraaie gitaargeluid van de gitaristen Dominik Sebastian en Arne ‘Lanvall’ Stockhammer. Laatgenoemde speelt niet alleen gitaar, maar switcht ook in no-time naar keyboard. Dat levert behalve een vermakelijk schouwspel ook veel ontzag op voor de technische uitvoering. De ritmesectie zorgt ondertussen voor een stabiele basis. Het vijftal laat een mooie doorsnede van de discografie horen, van het rockende, folky Wild Chase (van Shine uit 2004) tot het uitstekende, toegankelijke The Moment Is Now (van de negende full-length The Great Momentum).

Wat het optreden interessant houdt, zijn zoals reeds gemeld de verschillende accenten die in elk nummer worden gelegd. Zo is het deels proggy en oosterse Return To Grace verfrissend tussen de wat meer Nightwish-achtige nummers. De traditionele Accept-riffs zijn prima, zoals die in The Die Is Not Cast. Aan het einde van de set is de zangstem van Sabine echt wel op, maar ze blijft er hard voor werken om de fans tevreden te stellen en dat lukt. Het epische The Greatest Gift Of All sluit de reguliere set af, maar al snel komen de muzikanten terug voor een toegift met golden oldie Shine, een publieksfavoriet, net als Higher, dat een sterk optreden in stijl afsluit.

Rest nog de feestelijke afsluiting met Amberian Dawn. De happy metal van de Finse formatie laat iedereen al snel meeklappen en meespringen met Sky Is Falling. Het tempo zit er direct vanaf het begin in met I’m The One van het meest recente album Darkness Of Eternity (2017). De zeer ontspannen en vrolijke frontvrouw Capri zingt goed, maar het blijft wel wennen om haar minder klassieke versie van Valkyries (van River Of Tuoni uit 2008) te horen. Circus Black van het gelijknamige album uit 2012 klinkt juist dan weer verrassend goed. Tussen de nummers door probeert ze een toelichting te geven op bepaalde nummers, maar ze struikelt over haar woorden, tot hilariteit van de bandleden en het publiek, zoals bij de aankondiging van Dragonflies, één van de hoogtepunten op de setlist met een sterk uitgevoerde brug.

Terwijl de meeste ogen zijn gericht op de zangeres, die er zichtbaar veel zin in heeft vanavond, verdienen de heren om haar heen beslist een compliment. Allereerst bassist Jukka Hoffrén, die van de heren het meeste contact met het publiek maakt en het meest beweeglijk is. Hij ‘boxt’ met de voorste regionen en houdt de bekkens van de drummer vast. Het is echter jammer dat zijn tappingsolo’s niet te horen zijn. Hij test welke kant van het publiek het luidruchtigst is. Dat zorgt voor veel decibels onder de honderd bezoekers. Ook zonder aanmoedigingen om mee te klappen is er beweging en bewondering voor de prestaties op het podium, bijvoorbeeld voor het vakkundige, razendsnelle soleerwerk van gitarist Emil Pohjalainen en toetsenist Tuomas Seppälä. Het is dan ook en genot om de twee solo’s te zien uitwisselen in Crimson Flower. Een separate vermelding is er voor Joonas Pykälä-Aho. De drummer kan niet alleen razendsnel drummen, maar voegt met zijn kleurrijke twists en fills veel toe aan de originele versies.

Van Darkness Of Eternity komen er vijf tracks aan bod en uiteraard is er ook ruimte voor de twee andere platen waarop Capri zingt. Toch komen de liefhebbers van het oudere werk ook aan hun trekken met onder andere My Only Star (met lampjes van de mobiele telefoons aan), het prachtige Arctica en favoriet River Of Tuoni. De oldies misstaan niet tussen de vrolijkere, ABBA-achtige songs als Knock Knock Who’s There, waarbij het weer springen is voor het publiek. Amberian Dawn stemt zeer vrolijk en ondertussen is het regelmatig zeer hoogstaand wat de bandleden laten horen. Na afloop is er dan ook een luid applaus en gejuich. De eerste FemME-clubshow van het jaar is zeer geslaagd. Op 15 april is de tweede clubshow, met Kingfisher Sky en cd-presentaties van Phantom Elite en Shadowrise.

Setlist Amberian Dawn:
1. Symphony Nr. 1, Pt. 2 - Darkness Of Eternity
2. I'm The One
3. Sky Is Falling
4. Valkyries
5. Fame & Gloria
6. Circus Black
7. Magic Forest
8. My Only Star
9. Cherish My Memory
10. Dragonflies
11. Maybe
12. The Court Of Mirror Hall
13. Crimson Flower
14. Arctica
15. Knock Knock Who’s There
16. River Of Tuoni
17. Crimson Flower (Instrumental)

Setlist Edenbridge:
1. The Force Within (Intro)
2. Mystic River
3. Alight A New Tomorrow
4. Skyline’s End
5. Shiantara
6. Wild Chase
7. The Moment Is Now
8. Return To Grace
9. The Die Is Not Cast
10. Remember Me
11. The Greatest Gift Of All / The Bonding

Toegift:
12. Shine
13. Higher
14. Outro

Setlist Manzana:
1. No Enemies
2. Creeps And Happy Whores
3. Beautiful Nightmare
4. Love Hate Song
5. Danse Macabre
6. Falling To Pieces
7. Mother can’t rock

Dream Ocean:
1. Inception
2. Beyond The Greed
3. Everstorm
4. Hain
5. Forever
6. Somewhere Untouched
7. Island Of Dreams

Met dank aan Wendy Steenmans van Rockportaal voor de foto's.