Vrijdag:
Waar hier een verhaal over The Charm The Fury had moeten staan, staat mijn relaas over hoe ik en honderden anderen een enorme tijd in de wachtrij voor het festivalterrein staan. Niet omdat we te laat aan waren gekomen (veertig minuten voorafgaand aan de opening), maar omdat er om een onbekende reden geen enkele vooruitgang te bespeuren is. Zelfs als we de band de openingsakkoorden horen aanslaan, gaat de rij schuifelend vooruit. Tegen de tijd dat ik binnen sta, hoor ik de laatste noten over het veld galmen en besluit ik maar munten aan te gaan schaffen. Jammer, want ik was best benieuwd. Het festival zet vrij snel een update op Facebook dat men op de hoogte is van de lange rijen en dat hier op zaterdag op ingespeeld zal worden.
In 2014 was het optreden van Flotsam And Jetsam niet helemaal geslaagd doordat het geluid vrij belabberd stond afgesteld. Vandaag is dit gelukkig een stuk beter in orde en kan het publiek smullen van een aantal thrashende krakers. Zanger Eric A.K., die zichzelf in een of ander groen monsterpak gehesen heeft, is in ieder geval goed bij stem en zet het publiek al meteen lekker aan tot bewegen. Van het erg fijne laatste album komen Life Is A Mess en Iron Maiden voorbij, maar verder zijn het vooral de eerste twee platen die rijk vertegenwoordigd zijn. En laat ik maar eerlijk zijn, met songs als Hammerhead, het massaal meegeschreeuwde I Live You Die en afsluitende kraker No Place For Disgrace op de setlist is het eigenlijk een schande dat deze band zo vroeg op de dag al moet spelen.
Metal Church is net zoals vorig jaar op Dynamo Metal Fest in topvorm. De terugkeer van Mike Howe heeft gezorgd voor een fijn nieuw album en de concerten verlopen voor het gros enthousiast en energiek. Het enige waar de fans over kunnen zeuren, is het feit dat de focus van de hedendaagse optredens toch vooral lijkt te liggen op nieuw werk en iets minder op de klassiekers. Goed, een track als Killing Your Time gaat er bij mij prima in, maar het feit dat een kraker als Metal Church vandaag wordt overgeslagen, zet toch wel wat vraagtekens. Gelukkig zijn daar nog wel Start The Fire, Fake Healer, Beyond The Black en mijn persoonlijke favoriet Badlands, waardoor ook de liefhebbers van het oldschoolmateriaal alsnog aan hun trekken komen. Desalniettemin ben ik er nu wel eens aan toe om een compleet concert van de band te zien, aangezien er toch een hoop songs zijn die ik in de nauwe drie kwartier toch mis. Verder wel een uitstekend optreden van een band die aan een nieuwe jeugd lijkt begonnen!
Mijn eerste keer Alestorm gaat meteen gepaard met een hoop verbazing. In de videoclips en op de promotionele foto's gaat de band compleet gekleed in de piratenstijl waar ze zo bekend mee zijn geworden, maar vandaag staat de band in ruitjesbloezen, mouwloze hempjes, kilts, petjes en zonnebrillen op het podium. In het publiek gaan de opblaasdieren in het rond, terwijl de moshpits en crowdsurfers tevens alle kanten opduiken. En ach, of het nu wel of niet je ding is, nummers als Keelhauled en Nancy The Tavern Wench worden enthousiast gebracht. Daarnaast is het moeilijk om niet te glimlachen op het moment dat mensen in roeiboten over het publiek heen en weer varen. Alestorm blijkt een terechte publiekstrekker te zijn.
Het Duitse Powerwolf blijkt verdomd populair te zijn in Nederland de laatste jaren. Waar men vorig jaar op Dynamo Metal Fest halverwege de dag al een flinke massa publiek trok, lijkt het nu met de duizenden enthousiaste fans bijna alsof men een headlinerpositie heeft. Ergens is het niet gek dat deze band populair is, daar de refreinen makkelijk mee te zingen zijn en de nummers zeer toegankelijk zijn. Aan de andere kant kan ik zelf echt helemaal niets met de simpele deuntjes en teksten die in Resurrection By Erection en Sanctified With Dynamite worden gespeeld. Maar eerlijk is eerlijk, dat de band in het doorgaans vrij nuchtere Nederland een dergelijke massa zo makkelijk kan bespelen, verdient toch enig respect. En vooruit, zolang de band meer Running Wild-achtige tracks als Amen & Attack ten gehore brengt, leeft mijn powermetalhart toch weer een beetje op. Absoluut niet mijn band, maar voor de organisatie alsnog een flink schot in de roos.
Om het concert van Saxon alvast even samen te vatten: ik geloof niet dat ik de band tot nu toe zo strak en hard heb horen spelen! Dat de band meer goed materiaal heeft dan een aantal albums uit de jaren '80 en de fans hier ook van op de hoogte wil blijven houden, blijkt goed uit het feit dat er met Battering Ram, Sacrifice en Batallions Of Steel een flink aantal tracks van na de eeuwwisseling voorbijkomen. En het moet gezegd worden, de bandleden klinken geen jaar ouder dan 40. Het blijft vooral absurd hoe goed de inmiddels 66-jarige Biff Byford zichzelf zonder al teveel moeite door het nieuwe en oude materiaal heenzingt en schreeuwt. Dat het publiek flink geniet, blijkt ook wel uit de grote hoeveelheid crowdsurfers die nog steeds alle kanten optuimelt en hoe groot de moshpit voor het podium nog steeds is. Een verrassende keuze is Solid Ball Of Rock, maar de best ontvangen nummers zijn met gemak Crusader, Heavy Metal Thunder en 747 (Strangers In The Night). Als de band vervolgens aan het einde van de set lijkt te zijn gekomen, vraagt Biff nog even aan de organisatie of ze stiekem toch niet nog wat nummers mogen spelen. Het wordt een vlotte medley van Denim And Leather en Princess Of The Night, waarop het publiek nog een keer flink los mag gaan. Niets dan respect voor hoe goed geolied deze band vandaag de dag nog steeds klinkt. Na afloop zijn de meeste mensen het er dan ook absoluut over eens dat Saxon een compleet terechte headliner van de eerste Into The Grave-dag genoemd kan worden.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
