Zondag
Wat een heerlijke, bluesy hard-rock om de dag mee te beginnen! Inglorious swingt en rockt en is een zeer positieve dagopener in de Metal Dome. Holy Water, I Don't Need Your Loving, Until I Die en High Class Woman blijven je al na een enkele luisterbeurt bij. Voorafgaand is er zelfs een huwelijksaanzoek en.... "she said yes". De Britse groep is aan een flinke opmars bezig. Er wordt de mannen, die zich laten inspireren door onder andere Whitesnake, Deep Purple, Toto, Bon Jovi, Guns N’ Roses en Led Zeppelin, een goede toekomst voorspeld en op basis van wat ze vandaag neerzetten, is die uitspraak terecht. Zanger Nathan James moet het ongelooflijk warm hebben in zijn jas, want het is al vroeg op de dag heel warm, maar hij zingt erg goed. De muziek creëert een heerlijke vibe. Een erg prettig begin van de dag met Inglorious. (Jeffrey)
The Raven Age heeft op zondag de eer om op de Main Stage te openen. Zoveel publiek als de dag ervoor bij Avatar komt er echter niet op de Britse formatie af. De band is inmiddels aardig bezig om een naam op te bouwen. Dat zal mede te maken hebben doordat de band veel publiciteit geniet omdat de gitarist George Harris de zoon is van de legendarische Steve Harris (Iron Maiden) en dat ze met papa mee op tournee mochten, maar dat ook Anthrax de groep onder zijn hoede heeft genomen voor zijn tournee. Onlangs bracht The Raven Age zijn debuutplaat Darkness Wil Rise uit. Een album dat niet al te hoogstaand klinkt, maar die zeker wel potentie laat doorschemeren.
"We're The Monolith Deathcult uut Kamp'n", zo verwelkomt bassist/vocalist Robin Kok de bezoekers in de Marquee. De lompe, loodzware death metal komt goed uit de boxen, maar brengt slechts een lauwe publieksreactie teweeg. Er is ook niet veel te beleven. De heren wisselen strakke en wat slordige momenten af. De Nederlanders spelen zowel oud als nieuw materiaal. De tracks van Versus 1 komen live goed uit de verf. Tussen de nummers door zijn er nauwelijks woorden, slechts een paar intro's. Al met al een aardig optreden. (Jeffrey)
Het is vaderdag en daarom roept zanger Chris Brooks zijn vader op het podium. Like A Storm heeft sowieso iets met familie, want de didgeridoorockband bestaat naast drummer Zach Wood uit drie broers. De jonge muzikanten staan zeer energiek te spelen en vieren een feest met een groepje fans. Chris duikt ook nog even het publiek in om het feest met hen te vieren. In Nieuw-Zeeland is de groep succesvol en ook vandaag lijken er weer fans gewonnen te zijn met de mix van hardrock, post-grunge en alternative metal. Uiteraard is er veel ruimte op de setlist voor de derde langspeler Catacombs (2017) en ook van Awaken The Fire (2015) komt er materiaal aan bod, alsmede de AC/DC-cover T.N.T.. Chaos, Never Surrender, Become the Enemy, Wish You Hell, Break Free, Nothing Remains (Nihil Reliquum),T.N.T., Pure Evil en Love the Way You Hate Me worden met veel enthousiasme gebracht en mede daardoor scoort het optreden een voldoende. (Jeffrey)
Euvel van de groep lijkt de zang van Michael Burrough te zijn, die gewoon echt niet altijd goed is. Ook live laat hij dit horen. Toch staat hij gemotiveerd op het podium en is het optreden niet slecht te noemen. Tracks als The Death March en Trapped Within The Shadows klinken goed en worden naar behoren gebracht. Tegen het einde van de show dient zich nog wel een pijnlijk moment aan voor de band. Wanneer Burrough aan het publiek vraagt of deze het optreden leuk vond, kan hij rekenen op goedkeurend gejuich. Wanneer hij vervolgens vraagt wie de cd gaat kopen of de band online gaat opzoeken, blijft het letterlijk stil. Zelf weet hij ook niet zo goed wat hij hiermee aan moet. Met de staart tussen zijn benen kondigt hij vervolgens het laatste nummer Angel In Disgrace aan. (Marcel)
The Charm The Fury is bezig met een opmars om Europa te veroveren. De optredens van de Amsterdamse metalformatie worden veelal geprezen en ook het laatste album The Sick, Dumb & Happy doet het goed. Bij aanvang van de set hebben er zich dan ook al aardig wat mensen vooraan gemeld om niets te hoeven missen. De band start vandaag met Weaponized van de nieuwe plaat. Er wordt nog wat lauw gereageerd op het nummer, dat ook nog niet echt uitnodigt om los te gaan.
Het blijft opmerkelijk hoe frontvrouw Caroline Westendorp de tekst uit haar strot weet te grommen en schreeuwen en dat ook vol overgave doet. Zij is het dan ook die het publiek continu opzweept en zelfs ondanks het heetste moment van de dag (en het is warm!) in beweging krijgt. Niet elke track van het nieuwe materiaal weet te overtuigen, maar met Songs Of Obscenity, Down The Ropes en Echoes heeft de groep toch wel een paar live-krakers in huis. Met Cart Blanche sluit The Charm The Fury af en kan de band terugkijken op een geslaagd optreden. Perfect was het niet, maar het harde werken van de Amsterdammers mag zeker lof oogsten. (Marcel)
De rap metal van Hacktivist weet niet heel veel volk naar de Jupiler Stage te trekken. Het is natuurlijk nog vroeg op de dag en Memoriam en Ugly Kid Joe spelen nagenoeg tegelijkertijd. De Franse groep met twee frontmannen en een gitarist die prima clean zingt, laten zich er met een enthousiaste drummer en stuiterende bassist niet door weerhouden. Ze betrekken het publiek goed bij de show. De Meshuggah-riffs hebben echter niet de impact die ze moeten hebben. Ze klinken niet zo zwaar als je ze zo graag wilt horen en ook zijn ze niet vaak memorabel. Hoe knap de raps ook zijn, je krijgt vroeg of laat het gevoel dat het trucje zich herhaalt. Dat is het grootste euvel aan de muziek. Pas met False Idols komt daar verandering in. Niggas In Paris is het hoogtepunt van de set en Elevate een goede afsluiter. (Jeffrey)
Ugly Kid Joe (bestaat dat nog?) lijkt op papier een typische festivalaffichevuller waarbij iedereen eigenlijk zit te wachten op de twee grote hits van de band (de cover Cat's In The Cradle en I Hate Everything About You). Toch blijkt de rockband meer bestaansrecht te hebben dan alleen gebaseerd is op die twee nummers. Eigenlijk kun je zelfs stellen dat het wellicht één van de verrassingen van Graspop is. De rock van de band is meer dan smakelijk en wordt enthousiast ten gehore gebracht. Het is vooral de charismatische frontman Whitfield Crane die ervoor zorgt dat het een bijzonder aangenaam concert is. Al vanaf opener Neighbour krijgt hij de sfeer er al goed in.
De show krijgt nog een verrassende wending als Amy Lee (Evanescence) ineens opduikt om vervolgens gezamenlijk Cat's In The Cradle te zingen. Van haar wordt gezegd dat ze nogal een attitude heeft, maar ze komt hier vooral verrassend spontaan en vrolijk over. Een ander hoogtepunt is de cover Ace Of Spades, die uiteraard opgedragen wordt aan Lemmy. Aan het einde is nog tijd voor de grootste hit van de formatie (I Hate Everything About You). De weide explodeert en zingt vrolijk mee. Ook hier komt Amy Lee (op commando van Crane) weer het podium op om samen af te sluiten. Hier krijgt het nummer nog een Nederlands tintje mee, aangezien op aansporen van het publiek de tekst wordt aangepast naar "I Hate Everything About... Jij." Prima optreden! (Marcel)
Tevens is frontman Karl Willetts waarschijnlijk de meest sympathieke frontman die dit weekend aantreedt. De man staat duidelijk te genieten en kan het op dit vroege en vooral warme uur mondjesmaat toestromende publiek niet vaak genoeg bedanken. Maar het groovende en simpele songmateriaal weet gewoon geen echt diepe indruk achter te laten en mag nog niet tippen aan de glorie van Bolt Thrower. Een band die het prima doet, maar waar je stiekem toch meer van had gehoopt. (Wessel)
De wat gedateerde heavy metal van Grave Digger weet niet heel veel volk naar de Metal Dome te trekken. Een kleine groep fans lijkt tevreden en dat zingt ook wel mee met onder andere Healed By Metal en Heavy Metal Breakdown, maar op de zang en niet geweldige opmerkingen tussen de nummers door van Chris ‘Reaper’ Boltendahl valt wel wat aan te merken. Ondanks dat er vlammen op het projectiescherm te zien zijn, wil het optreden niet echt vlammen. De Duitsers spelen vooral solide. De invloeden van Judas Priest (Lawbreaker), Running Wild, Rage, Accept en Iron Maiden liggen er wel heel dik bovenop. Verrassingen hoef je van de oosterburen niet te verwachten na vijfendertig jaar. Het is degelijk en dat vind je oersaai of je vindt het heerlijk. Live klinkt de uitgeklede old school metal in veel tracks echter minder goed tot zijn recht dan op plaat. (Jeffrey)
Op voorhand wordt het grootste feest voorspeld bij het concert van de Schotse piraten van Alestorm en dat is ook precies wat er gebeurt. Een enorme massa heeft zich verzameld bij de Main Stage en velen hebben voor de gelegenheid de gekste attributen meegenomen. De sfeer zit er op voorhand al aardig in en het enige wat Alestorm nog maar hoeft te doen, is scoren voor een open doel. Gelukkig mist de formatie niet en maakt deze het verwachte feest compleet. De prettig gestoorde zanger Christopher Bowes is goed bij stem en met zijn vrolijke uitstraling is het moeilijk om niet mee te gaan in het feestgedruis. Het geluid staat echter niet heel erg goed afgesteld en wederom te zacht, maar dat drukt de pret geenszins.
Het feest wordt langzaam opgebouwd met tracks als Alestorm, Magnetic Storm en Shipwrecked. Vervolgens krijgt Mexico massaal bijval van het publiek en wanneer publieksfavoriet Drink wordt ingezet, ontploft de weide. Daarna geeft Bowes nog een les in piratenschelden alvorens Fucked With An Anchor ingezet wordt. De Taio Cruz-cover Hangover zorgt voor de leukste afterparty, terwijl de band daarna gezien de tijd helaas moet afzwaaien met Captain Morgan's Revenge. (Marcel)
The Black Dahlia Murder wordt vaak afgedaan als deathcoreband. Zou dit een andere reden hebben dan dat enkele bandleden kort haar hebben? Ik denk het niet, want al sinds debuut Unhallowed (2003) biedt de band een haast perfecte mix van brute Amerikaanse death metal en typisch Zweeds aandoende melodieën, waarin breakdowns in geen velden of wegen te bekennen zijn. Tijdens een aankomende Amerikaanse tournee zal het album Nocturnal uit 2007 integraal gespeeld worden. Vandaag horen we daar ook veel van, zoals What A Horrible Night To Have A Curse en Deathmask Divine. Ook het laatste album Abysmal (2015) wordt niet vergeten met onder andere Vlad The Impaler. Vanwege de hitte en wellicht ook het vroege tijdstip wordt de circlepit niet zo groot als frontman Trevor Strnad herhaaldelijk aangeeft te willen zien. Maar een vet optreden is dit zeker! (Wessel)
Op het veld van de Jupiler Stage is nauwelijks belangstelling voor Touché Amoré. Onbekend maakt onbemind? De post-hardcore is in ieder geval aan weinigen besteed. De Amerikanen beseffen al snel dat er niet veel te halen valt in Dessel. Ietwat verloren werken ze hun set af, al blijven ze positief gestemd en bedanken ze de mensen die de moeite hebben genomen om te komen kijken. Een stuk minder vrolijk zijn de teksten. De titel van het vierde album Stage Four is een hint naar stadium IV van kanker (uitzaaiing naar andere gebieden van het lichaam). De moeder van frontman Jeremy Bolm overleed aan de ziekte. Hij schreeuwt vandaag de longen uit zijn lijf en hoopt een inspiratie te zijn voor anderen om antwoorden te zoeken op bepaalde levensvragen. Muzikaal klinkt het wel aardig, maar de teksten zijn echter onverstaanbaar en zo komt de boodschap vandaag niet over. (Jeffrey)
Het lijkt een beetje alsof de carrière van Airbourne wat gestagneerd is. Waar de eerste albums van de Australische AC/DC-kloon steevast goed ontvangen werden en een aantal hedendaagse klassiekers bevat, wil het niet echt vlotten met de laatste platen. De respons is wat minder en het lijkt alsof het trucje een beetje uitgewerkt is. Gelukkig blijft de band live een sensatie en zetten de heren zich altijd voor de volle honderd procent in. Ook vandaag komt Airboune sterk voor de dag en spat het enthousiasme van het podium af.
Eigenlijk kun je ook weinig verkeerd doen als je met het Terminator-theme op komt lopen. De setlist concentreert zich vooral op oud werk en vers materiaal van het meeste recente album Breakin' Outta Hell. Tracks als Too Much, Too Young, Too Fast, Ready To Rock en Live It Up kunnen steevast op veel reactie vanuit het publiek rekenen. Laatstgenoemde krijgt nog een lang intro mee wanneer frontman Joel O'Keeffe aan een luchtalarm trekt en het lijkt alsof elk moment de bommen kunnen vallen. Niet geheel verrassend betekent Running Wild het einde van het optreden van Airbourne. Het viertal werkt hard voor de waardering en komt ook sterk voor de dag. Toch is de show net als de muziek van de hardrockers niet heel erg vernieuwend meer te noemen en lijkt het vooral op een herhalingsoefening. (Marcel)
Bij Hardline in de Metal Dome is het erg rustig. Frontman Johnny Gioeli noemt het zelfs “a private party”. Voor hem ziet hij een klein groepje liefhebbers. De melodieuze hardrockers krijgen met Takin’ Me Down niet voor elkaar wat Inglorious met zijn songs wel voor elkaar kreeg, namelijk nieuwe fans winnen. Het is vooral een feest voor ingewijden. Overigens is de muziek van de Amerikanen melodieuzer en symfonischer van aard en wat softer. Er komen zelfs twee ballads achter elkaar aan bod. De songs klinken degelijk, maar in deze setting niet verheffend. Op een andere plek gaat het de Amerikanen wellicht beter af. (Jeffrey)
Hatebreed is nog zo'n band die qua stijl ideaal past op de Jupiler Stage, maar deze allang qua grootte ontgroeid is en zodoende lekker op de Main Stage speelt. Wanneer je de hardcore-formatie aan het werk ziet, dan weet je wat je krijgt. Vurige en agressieve hardcore die met zulke finesse gebracht wordt dat stilstaan geen optie is. Het is dan ook niet onlogisch dat het vooraan bij het podium tot ver daarachter heftig tekeergaat. Wat wil je ook als de groep meteen met het vuige To The Treshold begint. Opvallend is dat de formatie weinig tracks speelt van het vorig jaar uitgebrachte album The Concrete Confessional (alleen Looking Down The Barrel Of Today komt voorbij).
De rest is gewoon klassiek Hatebreed en dat is eigenlijk ook prima. Van songs als Live For This, As Diehard As They Come, This Is Now en Honor Never Dies kun je nooit genoeg krijgen. Tegen het einde van de show meldt frontman Jamey Jasta dat na dit optreden de Europese tour er voorlopig opzit, maar dat de groep nog geen zin heeft om in het vliegtuig te stappen. De band doet dan ook toegift na toegift, beginnende met de ultieme live-kraker Destroy Everything, gevolgd door Empty Promises en I Will Be Heard. Geen slecht woord over Hatereed. (Marcel)
Het Noorse Kvelertak doet het goed in de Metal Dome. Helaas staat het geluid niet geweldig afgesteld, maar songs als Månelyst, Blodtørst, Bruane Brenn en Mjød hebben daar slechts beperkt last van. De mannen staan onder leiding van Erlend Hjelvik lekker te rocken en betrekken het publiek goed bij de show. De nummers van het uitstekende album Nattesferd komen iets minder uit de verf, maar met het enthousiasme van de bandleden is er inmiddels een grote groep headbangers die zich daaraan niet lijkt te storen. (Jeffrey)
Ondanks de tropische temperaturen (hadden we al gezegd dat het vandaag warm is?, staan de heren van Steel Panther gewoon in hun gebruikelijke pruiken en latexpakken op Main Stage 1. 's Werelds meest vrouwonvriendelijke band krijgt de wegsmeltende mensenmassa aan het zingen en dansen met Goin’ In The Backdoor, Just Like Tiger Woods plus natuurlijk Death To All But Metal en de ballad Community Property. Toch is de glimlach die al dit goed fouts op mijn gezicht tovert, niet zo groot als ik gehoopt had.
Was men ooit hilarisch en energiek, nu lijkt men plichtmatig en vastgeroest in een stramien. Het komt allemaal over als een verplicht nummertje: van de grappen die we allemaal al eens gehoord hebben tijdens eerdere optredens tot het uit het publiek halen van een schare aantrekkelijke deernes om op het podium te dansen tijdens 17 Girls In A Row. Tot slot stopt de band ook nog eens ruim tien minuten voor de aangegeven eindtijd. Nee, mij is het lachen inmiddels wel vergaan. (Wessel)
Je zou verwachten dat er op de naam Graveyard aardig wat mensen af zouden komen, maar de Marquee is nog niet eens voor de helft gevuld wanneer de Zweedse rockers beginnen aan hun set. Dit blijft ook het gehele optreden zo en dat is ergens opmerkelijk. Het weerhoudt de band er in ieder geval niet van om intens te spelen. De formatie heeft een turbulente tijd achter de rug, waardoor deze zelfs nog een aantal maanden uit elkaar is geweest. Echter zijn de mannen weer samen, maar heeft er wel een wisseling in de line-up plaatsgevonden. Drummer Axel Sjöberg heeft afscheid genomen van de band en het is niet echt bekend wie nou de drumstokjes heeft overgenomen.
Ondanks de hitte in de tent is het mooi om te zien hoe de groepsleden zich in het zweet werken en opgaan in hun eigen spel. Joakim Nilsson blijft dan ook een heerlijke zanger om naar te kijken en te luisteren. Gestript van alle poespas concentreert hij zich op zijn muziek en geeft hij zich vol overgave. Het zijn vandaag vooral de nummers van het geweldige album Hisingen Blues (Ain't Fit To Live Here, Hisingen Bues en Uncomfortably Numb) die een perfecte vertolking krijgen en die als hoogtepunt gelden. (Marcel)
Wat een geweldige drummer heeft Mastodon toch in zijn line-up. Het is alleen al genieten van zijn drumwerk. Brann Dailor is zijn naam. Hij kijkt net als de anderen tegen de zon in en daar maakt hij aan het einde van het optreden dan ook een opmerking over als hij de microfoon neemt om de fans te bedanken: "I hope the sun will go down soon." Diezelfde zon is wellicht één van de redenen dat er weinig beweging is op het podium. Troy Sanders moet even inkomen qua zang, maar als hij eenmaal warm is gedraaid, gaat het behoorlijk tot goed. De Amerikanen spelen een mix van klassiekers als Crystal Skull, Megalodon en Black Tongue en maar liefst zes nieuwe tracks van Emperor Of Sand. Door het ruige geluid komen niet alle details van het studiomateriaal goed tot zijn recht, maar er valt voldoende te genieten van het harde optreden, dat voor iemand die relatief onbekend is met het werk van de mastodonten wellicht te lastig behapbaar was. (Jeffrey)
Over dat koerswijzigingen niet altijd goed kunnen uitpakken, kan Suicide Silence inmiddels wel een boek schrijven. De death/metalcoreformatie kiest voor een heel andere richting op het naar zichzelf vernoemde, nieuwe album en dat pakt niet helemaal uit zoals de bandleden hadden gehoopt. De typische deathcore is gestript van het aantal screams en tempo en verandert meer in een mengelmoes tussen Korn en Deftones. Iets waar de fans absoluut niet blij mee zijn en een ware shitstorm is het gevolg. Of dat ook effect heeft op het optreden van de groep op de Jupiler Stage is moeilijk te zeggen, maar het is zeker zo dat het publiek bij lange na niet zo actief is dan bij andere bands op het podium.
Er is weinig beweging te zien en ook de crowdsurfers komen zelden van de grond. De formatie speelt zelf ook niet al te goed. Deze speelt degelijk, maar nergens wordt het echt noemenswaardig. Daarbij laat zanger Eddie Hermida veel steken vallen. Hij levert vocaal niet wat gewenst wordt van hem. Het nieuwe werk is eigenlijk best goed, al denkt het merendeel daar waarschijnlijk anders over, maar dat weerhoudt de mannen er niet van om dit gewoon live te brengen. Toch valt Suicide Silence al met al tegen. Het ligt niet perse aan de nieuwe nummers, maar de groep wil op de een of andere manier gewoon niet vlammen. (Marcel)
In eerste instantie was Evanescence headliner, maar daar kwam zoveel kritiek op dat de poprockband rond zangeres Amy Lee gedegradeerd werd naar co-headliner (met Scorpions) op een vroeger tijdstip. In de brandende zon. Amy geeft dan ook aan dat ze hoopt dat iedereen zonnebrandcrème gebruikt omdat je het anders wel gaat voelen morgen. De Amerikanen beginnen sterk met Everybody’s Fool van het bekendste album Fallen. Wat volgt is één van de beste tracks van de zelfgetitelde langspeler uit 2011: Made Of Stone. Tot grote vreugde van het publiek komt daarna Going Under aan bod, één van de favorieten op de lijst.
Lee is heel beweeglijk en expressief en dan leidt ertoe dat haar zang niet altijd even zuiver is (onder meer in Disappear). Als ze achter een grote piano plaatsneemt, zoals tijdens Lithium en My Heart Is Broken zingt ze veel beter. Behalve op de piano speelt ze ook af en toe op een keyboard, zoals tijdens Bring Me To Life, waarin ze zelf de partijen van Paul McCoy zelf zingt. Jen Majura, sinds 2015 de nieuwe gitariste, verzorgt de achtergrondvocalen, maar niet altijd, want ze komen ook af en toe van backingtrack. Ook al draait bijna alles om Amy, de kleurrijke en enthousiaste Jen en drummer Will Hunt laten zich ook gelden. Bassist Tim McCord en gitarist Troy McLawhorn zijn onopvallend aanwezig. (Jeffrey)
Bij Suicidal Tendencies is het zo druk, dat als je even wat later aanschuift, je het optreden van een behoorlijke afstand moet volgen. "ST" verdient een groter podium, want voor Mike Muir is elk podium te klein. Hij stoot z'n hoofd dan ook een paar keer tegen de boxen als hij van links naar rechts loopt en weer terug. Hij houdt zijn monologen vandaag aan de korte kant en maakt er een groot feest van, is energiek als altijd en moedigt iedereen aan om mee te doen. Er is veel beweging bij de bezoekers. De nummers hebben de gewenste impact, zeer zeker ook door toedoen van meesterdrummer Dave Lombardo. Aan het einde mag nog even iedereen het podium op. Dat laten velen zich geen twee keer zeggen. Het feest compleet. (Jeffrey)
Festivals en Opeth vormen niet altijd een gelukkig huwelijk. Dat ligt naast de statische presentatie ook wel eens aan de setlist, zoals die van vorig jaar bijvoorbeeld. Te veel rustige tracks, terwijl de fans graag het hardere materiaal willen horen. De Zweden beseffen dat inmiddels ook en komen vandaag met een prima mix tussen oud materiaal en nieuwe songs. Het zware titelnummer van de nieuwste plaat Sorceress is direct een zeer prettige binnenkomer. Ondanks de niet ideale geluidsmix heeft het songmateriaal vandaag kracht. Wat opvalt is dat de bandleden, waaronder zanger/gitarist Mikael wat meer beleving in hun performance stoppen. Die energie is voelbaar in de Marquee.
Uiteraard zijn er de nodige grappen van de frontman tussen de nummers door. "I'm happy we’re not playing at the same time as Scorpions, because nobody would be here, not even my bandmates." Mikael is goed bij stem en zijn grunts zijn weer beter dan vorig jaar. Zo zijn er veel factoren die gunstig uitvallen en door het technisch goede spel is het volop genieten van Ghost Of Perdition, Cusp Of Eternity, Heir Apparent, Era en uiteraard Deliverance, "unfortantely this is our last song, but it's fucking long." Er is terecht veel reactie vanuit het publiek, want Opeth is één van de best presterende bands op zondag. (Jeffrey)
Op 5 oktober 2010 overleed Steve Lee, zanger van Gotthard. Nic Maeder is sinds eind 2011 de nieuwe zanger van de band die is vernoemd naar het gelijknamige massief. De Zwitserse hardrockband betoont eer aan de overleden zanger die middels foto's en beelden van optredens op een groot scherm te zien is terwijl Heaven (dat doet denken aan Truly Madly Deeply van Savage Garden) ten gehore wordt gebracht. De visuals lopen qua timing mooi mee en het respect is groot. Veel fans zingen mee met nummers als Remember It's Me, de Joe South-cover Hush en Lift Me Up. Tijdens laatstgenoemde zingt ook gitarist Leo Leoni nog even mee. Van het twaalfde studio-album Silver (2017) komen Silver River, Electrified en Stay With Me aan bod. De mannen tonen veel plezier en een vaste kern supporters staat volop te genieten. Daarachter is het wat rustiger, maar Gotthard scoort een dikke voldoende. (Jeffrey)
Co-headliner Scorpions doet het beter dan partner Evanescence, alhoewel daarbij wel vermeld moet worden dat de zang van Klaus Meine wel duidelijk achteruitgaat. Wie zich daaraan stoort, vermaakt zich niet en verkiest Primus of Sum 41 boven de Duitse rockers. Wie zich er niet aan stoort, ziet een show waar veel tijd en moeite in is gestoken. Op het grote scherm achter drummer Mikkey Dee zijn verschillende projecties te zien, waaronder de Belgische vlag met de bandleden als silhouetten. Aan weerszijden van het podium worden live-beelden getoond. Klaus verwelkomt ons: “Goedenavond Graspop, hoe gaat het met u?” en vertelt dat hij met de band begin jaren zeventig met een verrot busje voor het eerst over de grens met België probeerden te geraken om daar op te treden. Vervolgens wordt de oldie Top Of The Bill ingezet met daarachteraan Steamrock Fever, Speedy’s Coming en Catch Your Train.
Weinig verrassingen vanavond. Zo komen van Retun To Forever (2015) opener Goin’ Out With A Bang, Built This House en Rock ‘N’ Roll Band langs, is er een drumsolo van Mikkey Dee en is er een semi-akoestisch deel met Send Me An Angel en Wind Of Change. Bij de twee als laatst genoemde tracks zingt de hele festivalweide (soms arm om de schouder bij de buurman/buurvrouw) mee. Opmerkelijker is het eerbetoon aan Lemmy middels de Motörhead-cover Overkill, gevolgd door de reeds genoemde drumsolo van Mikkey, waarbij hij meters boven het podium gelanceerd wordt op een platform.
Muzikaal is er weinig op aan te merken. De mannen werken geroutineerd hun set af en proberen ondanks dat het lichaam kraakt en piept zich van een actieve kant te laten zien. Dat siert ze en tot grote vreugde van de festivalgangers komen ook nog favorieten langs als Blackout, Big City Nights en in de toegift (na Coming Home Still Loving You en Rock You Like A Hurricane. De Duitsers overschrijden hun speeltijd, maar velen malen er niet om. De liefhebber heeft ondanks de voorspelbaarheid van de set en de minder wordende stem van Klaus genoten en de klassiekers zorgden voor verbroedering en een positieve stemming op de festivalweide. (Jeffrey)
Het is misschien een wat vreemde keus van de organisatie om bands te laten spelen tijdens de optredens van de headliner, maar ik ben niet de enige die Scorpions graag verruilt voor Primus. Het blijkt een goede keuze te zijn, want niet alleen is het een buitenkans om dit alternatieve rockgezelschap te zien spelen, het optreden is, dankzij het gefreak in de muziek en de mooie visuals, ook zowel intrigerend als vervreemdend. Meesterbassist en bandbaas Les Claypool is wel een andere frontman dan verwacht: niet even excentriek als zijn muziek, maar juist zeer ingetogen. Primus is een vreemde eend in de bijt, maar zeker een van de hoogtepunten. (Wessel)
Punkrock en Graspop blijken af en toe een gouden combinatie. Het festival programmeert regelmatig bands uit het genre en vaak komt dit prima tot zijn recht. Het Canadese Sum 41 heeft echter nog niet eerder in Dessel op de planken gestaan en beleeft vandaag zijn vuurdoop. De band heeft de eer om het weekend af te sluiten op de Jupiler Stage en al gauw blijkt, net zoals bij Suicidal Tendencies, dat het veld veel te klein is voor de band. Het stroomt helemaal vol en wanneer Sum 41 zijn koker met hits lostrekt, gaat het ook helemaal los. Het geluid is in eerste instantie waardeloos (wat opmerkelijk is gezien de lange tijd die de band heeft gehad om op te bouwen) en dat verbetert eigenlijk het gehele optreden niet.
Het staat veelal te zacht, de mix is slecht en vooral de zang van Derryck Whibley is nauwelijks te horen. Gelukkig kent het publiek de meeste woorden van de teksten wel en schreeuwt het ze uitbundig mee. De Canadezen brachten vorig jaar nog een nieuw album uit, maar laten hier maar twee tracks van horen. De rest staat in het teken van alle bekende hits en dat geeft reden tot een feest. Dat is dan wellicht ook de enige manier hoe je de show het beste kunt omschrijven. Geluid dramatisch, maar aan inzet geen gebrek.
Het lukt de band zelfs nog om bijna het hele veld op zijn knieën te krijgen tijdens een stukje van het Queen-nummer We Will Rock You, al doet Whibley er de volgende keer wel goed aan om erbij te vertellen wanneer iedereen moet springen, want dat gebeurde ditmaal veel te vroeg. Aan het einde komen de klassiekers nog langs en wanneer In Too Deep en vooral Fat Lip ingezet worden, is het veld in extase. Met Still Waiting komt een einde aan de show en lopen de heren ook abrupt van het podium af zonder een degelijk afscheid. Dat is dan naast het gebrekkige geluid ook het enige minpunt op het optreden. Fijne afsluiter van een fijn podium, waar toch altijd de meeste beleving te vinden is! (Marcel)
En dan zit het weekend er al weer op. Met 155.000 bezoekers uit maar liefst 79 verschillende landen kan er teruggekeken worden op een uiterst succesvolle editie. Waar de bezoekers vorig jaar baadden in regendruppels en modderpoelen, regende het dit keer alleen maar zonnestralen. Als redactie hebben we veel goede bands gezien en vele hoogtepunten, waaronder Gojira, Epica, Emperor, Alcest, Monster Magnet, Avatar en Amorphis. Ook wist Rammstein zijn headlinerstatus meer dan waar te maken. De hoofdact wist zelfs zoveel mensen op de weide te krijgen, dat de dagkaarten op vrijdag helemaal uitverkocht waren en dat het festivalterrein daardoor afgeladen was. Dat heeft iedereen zeker geweten toen de act afgelopen was en de menigte vast kwam te staan bij de uitgangspoorten.
Maar ondanks de drukte was de sfeer (zoals altijd) weer bijzonder aangenaam en voelt het Graspop-weekend voor elke metalhead ongetwijfeld als thuiskomen. Het grootste pluspunt van het festival zal dan ook altijd de sfeer zijn. Maar ook andere elementen hielpen mee aan een geweldig weekend. Denk daarbij aan de vlotte doorstroom naar de podia, de goede bereikbaarheid van het festival, de vriendelijkheid van de vrijwilligers en de beveiligers, daarmee ook de mannen die keer op keer maar weer de vele crowdsurfers met een grote glimlach opvingen.
Ook het nieuwe Ad Fungus leverde gezellige taferelen bij de Main Stages. Wie door de cameraman uitgezocht werd en met zijn gezicht op de grote schermen in beeld kwam, werd onder druk van het gejoel van het publiek verplicht om zijn biertje in een keer op te drinken (en nee, dit zet niet aan tot alcoholmisbruik, dat biertje komt sowieso toch wel op). De wachtrijen bij de eet- en drinkstandjes bleven altijd beperkt, waardoor je snel aan je voedsel en en drinken kon komen. Daarbij mag gezegd worden dat de prijs-kwaliteit verhouding toch echt de spuigaten uitloopt en dat er met name voor voedsel schandalige prijzen gevraagd worden. Bijna zes euro voor patat is te zot!. Gelukkig is er daar voor de mensen die weinig geld of helemaal niets willen uitgeven (jazeker, die zijn er ook) gratis waterpunten bij de wc's te vinden en dat was maar goed ook met de enorme hitte.
Vervolgens zijn er nog een paar verbeterpunten op te noemen. Sommige bands kwamen niet helemaal tot zijn recht op de podia waar ze waren ingedeeld. Dat kan zijn omdat de muziek vraagt om een intieme of donkere setting, een groter of kleiner podium gewenst is (Suicidal Tendencies, Sum 41), of dat bij sommige groepen de muzikale details in een tent veel beter hoorbaar zijn. Daarnaast was het geluid over het algemeen goed, maar was het bij een aantal gevallen ook slecht of zoals vaak bij de Main Stages te zacht. Wat dat betreft is het geluid toch elke keer het beste in de tenten.
Ook op het speelschema vond je af en toe lastige keuzes. Het genre female fronted was dit jaar al niet al te veel vertegenwoordigd en dan is het jammer dat twee bands uit dit genre (Epica en Tarja) tegelijk staan te spelen. Ook zullen velen moeite hebben gehad om de keuze te maken tussen Sepultura/Sólstafir/Prong, Anathema/Queensrÿche of Kvelertak/Hatebreed om een paar voorbeelden te noemen. Maar moeilijke keuzes maken qua bands op een festival hoort er immers ook bij. Veel gehoorde klacht is echter de toiletten. Er waren veel lange wachtrijen te zien en extra sanitair is echt geen overbodige luxe voor een volgende editie. Ook zien we graag gewoon weer de vertrouwde afterparties Metaldome Headbang en Drink Till You Drop terug in plaats van coverbands. Na een hele dag optredens bekijken is dat wel even mooi geweest.
Maar al met al kunnen we gewoon weer spreken van een topeditie. Graspop 2017 gaat de boeken in als een festival waar goede bands, prachtig weer en een geweldige sfeer de hoofdmoot vormden. Volgend jaar vindt het evenement plaats op 22,23 en 24 juni en wij zullen er uiteraard weer bij zijn om verslag te doen. See you next year!
