Zaterdag

Met de gigantische groei in populariteit is het voor Avatar een mooie bijkomstigheid dat de formatie een plek toebedeeld krijgt op de Main Stage. Echter is het onbegrijpelijk dat de Zweedse rockers al zo vroeg in de ochtend geprogrammeerd zijn. Het blijkt in ieder geval voor veel Graspop-bezoekers een reden te zijn om vroeg naar het festivalterrein te komen, want het veld staat al aardig vol. De toeschouwers zijn meteen getuige van één van de leukste optredens van de dag. De demonische clown Johannes Eckerström neemt het publiek mee op reis door zijn krankzinnige wereld en bespeelt het publiek met zoveel gemak alsof het niets lijkt.

Waar op plaat lang niet elk nummer weet te overtuigen, staat de muziek live als een blok. Vocalist Eckerström kon in het verleden wel eens iets te ver doorslaan met zijn praatjes en gegil tussen de tracks door, maar heeft hier inmiddels een prima balans in gevonden. De muziek wordt goed vertolkt en op de setlist staat een mengelmoes tussen oud materiaal en nieuw werk van het meest recente album Feathers & Flesh. Het is vooral The Eagle Has Landed dat veel bijval krijgt, alsmede grote hits als Let It Burn en afsluiter Smells Like A Freakshow. Het is overduidelijk dat dit de laatste keer is dat bezoekers vroeg hun tent uit moeten om Avatar live te zien, want de formatie is ongetwijfeld hard op weg om een heel grote naam te worden in de metalscene. We zien de band de volgende keer op Graspop dan ook ongetwijfeld op een later tijdstip terug. (Marcel)

Alhoewel de afwisseling tussen rustige passages en sludgy doom van SubRosa beter tot zijn recht zou komen in een donker zaaltje, doen de mannen en vrouwen uit Salt Lake City het beslist niet slecht. Ze spelen Black Majesty, Wound Of The Warden en Despair Is A Siren, drie nummers van rond het kwartier, alle afkomstig van For This We Fought The Battle Of Ages (2016). De vioolpartijen komen niet altijd even goed door, maar de samenzang van de drie dames komt wel goed uit de verf. De "magickal doom" weet zo vroeg op de dag slechts zeshonderd geïnteresseerden naar de Marquee te trekken. De betrokken performance levert een waarderend applaus op. (Jeffrey)

Axel Rudi Pell is typisch zo'n band die eigenlijk iedereen wel kent van naam of waar iedereen wel eens muziek van heeft gehoord, maar de band heeft nooit echt de aandacht gekregen die de groep verdient. Dat is ook te merken bij het optreden van de inmiddels al bijna zestig jaar oude gitarist en zijn naar zichzelf vernoemde formatie. Heel veel publiek verzamelt zich nog niet bij aanvang van de show voor het podium en het is ook hard werken voor de band om de mensen mee te krijgen. Wie wel komt kijken, krijgt een gedegen rockshow te zien, die in het begin nog niet echt wil vlammen. Pas halverwege de set keert het tij, wanneer zanger Johnny Gioeli vol overgave een toespraak geeft en het magistraal gezongen The Line inzet. Daarnaast zijn de solo's van Pell (die overigens vrij anoniem aanwezig is) van hoog niveau en uiterst genietbaar. Met Rock The Nation sluit de band dan ook veel beter af dan dat het begon. (Marcel)

Vorig jaar stond zijn vader nog met Iron Maiden op het podium, gisteren zijn broer Griffin met Shvpes en vandaag is het de beurt aan Austin Dickinson, zanger van As Lions, een formatie die in 2015 is ontstaan uit Rise To Remain. Na een ep kwam het debuutalbum Selfish Age en daarvan komen acht tracks langs. Disturbed, Trivium en Linkin Park zijn namen die in gedachten opkomen bij het beluisteren van de muziek. De songs liggen qua niveau niet ver uit elkaar. Ze zijn erg toegankelijk en hebben de neiging wat op elkaar te lijken. Wat het optreden sterker maakt, is de presentatie van de hyperactieve Dickinson die het publiek uitstekend betrekt bij de show. Hij vraagt om de linker arm omhoog te doen, vervolgens om deze om de schouder van degene naast je te leggen en vervolgens met de rechter hetzelfde te doen. Een truc die werkt. As Lions is daardoor live beter dan in de studio, want heel verheffend zijn de songs niet. (Jeffrey)

De vorige keer dat Dez Fafara in Dessel was, had hij zijn oude band Coal Chamber uit de stofkast gehaald en bracht hij een hoop nostalgie met zich mee. Echter kon die band live nog wel vlammen, maar werd de verwachtingen op de reünieplaat Rivals niet waargemaakt. Coal Chamber werd dan ook weer vrij anoniem teruggezet in de stofkast en komt zoals het lijkt daar ook niet meer uit. Dit keer zien we Fafara dus op Graspop met zijn andere groep Devildriver. De metalformatie is momenteel bezig met het opnemen van een outlaw-countrycoveralbum en laat dus een rigoureuze stijlverandering horen, echter komt hier vandaag geen materiaal van langs en is het vooral knallen met oude klassiekers en werk van het meest recente album Trust No One.

Devildriver start furieus met End Of The Line en het geweldige Not All Who Wander Are Lost. Het publiek verteert de tracks als zoete koekjes en gaat helemaal los voorin. Grote circelpits, crowdsurfers en een non stop pit zijn het gevolg. Fafara dirigeert alles en stemt het publiek precies zo af, zoals hij het wil hebben. Bij Clouds Over California wijst hij nog even naar de wolken die over Dessel trekken. Hij voorspelt regen, maar die blijft uit en het regent alleen nog maar zonnestralen de rest van de dag. De enige donder die we horen, komt van de band die formidabel afsluit met Meet The Wretched. (Marcel)

In de Marquee is het de beurt aan Svart Crown om gedonder, hel en verdoemenis te verspreiden. Veel volk is er niet. De Behemoth-achtige blackened death metal wordt enthousiast gebracht, maar doordat de songs vaak dezelfde structuur hebben (en veel in blastsecties geraken) en het geluid wat aan de vlakke kant is, kabbelt het optreden wat voort. Complimenten zijn op zijn plaats voor de actieve bandleden, die het hele optreden met heel wat adrenaline flink staan te headbangen. De extreme muziek van de Fransen zou beter tot zijn recht komen in een zaaltje. (Jeffrey)

"The mighty immortal warriors Rhapsody", zo klinkt het in de intro voorafgaand aan het optreden. Onsterfelijk is de legendarische powermetalband niet gebleken, maar de muziek gelukkig wel. Helaas is toetsenist Alex Staropoli er niet bij tijdens deze 20th Anniversary Farewell Tour, dus komen de symfonieën van de backingtrack. Tot tweemaal toe (Wisdom Of The Kings en Dawn of Victory) begeven de samples het echter. Fabio Lione stelt dan ook maar voor om acapella te zingen na het tweede defect, maar de technicus heeft de boel al snel weer op orde. Fabio staat net als de andere bandleden met een big smile op te treden en dat levert veel positiviteit op. De fans vermaken zich opperbest, maar zien wel dat hun favoriete band er acht minuten te vroeg mee stopt. Knightrider of Doom, Dawn Of Victory, het prachtig gezongen Lamento Eroico en Holy Thunderforce komen het beste uit de verf. (Jeffrey)

In de Metal Dome zijn een hoop hoogtepunten van het festival te vinden dit jaar en ook Baroness mag zich daarbij scharen. Het is vies benauwd en warm in de tent, maar dat weerhoudt het publiek er niet van om volledig uit zijn dak te gaan. Als je dan een voorbeeld moet nemen van een band die beter gaat spelen vanwege de enorme publieksparticipatie, dan kun je hier prima Baroness nemen. De band lijkt diep onder de indruk van de reacties van de vele mensen en beantwoordt dit door steeds intenser te spelen. Muzikaal klinkt het geweldig en vocalist John Baizley is krachtig bij stem.

De groep heeft onlangs te maken gehad met een kleine wisseling in de line-up waarbij gitarist Peter Adams de band verliet en werd vervangen door Gina Gleason. Laatstgenoemde laat ook een prima indruk achter en het is te hopen dat ze op plaat ook een volwaardige bijdrage kan leveren aan de sound van Baroness. In het middenstuk van het optreden gaat het tempo wat omlaag met If I Had To Wake Up (Would You Stop The Rain?) en Chlorine & Wine en dat is ergens jammer. Vooral omdat Shock Me daarvoor al massaal bijval kreeg. De groep herpakt zich echter prima en met Isak en Take My Bones sluit het goed af. Ook Baroness mag als hoogtepunt van het festival gezien worden. (Marcel)

Het eigenzinnige heavymetalcollectief Sanctuary is sinds 2010 weer bij elkaar en er komt dit jaar een collectie nieuwe songs uit. Vandaag zijn het veelal de klassiekers van de eerste twee platen uit 1988 en 1990, waaronder "the big hit single" Future Tense en Die For My Sins die veel bijval genereren, maar ook de titeltrack van The Year The Sun Died (2014) klinkt erg goed. Het geluid van de gitaren had wat scherper gemogen, maar een half gevulde Marquee staat verder vooral goedkeurend te kijken. (Jeffrey)

De veganmetalcoreformatie Architects is een band met een boodschap en ziet deze door steeds een groter publiek gehoord worden. Inmiddels kun je stellen dat ook Architects tot de top van het genre behoort. De groep heeft echter net een tragedie achter de rug die een grote schaduw werpt over de voortzetting ervan. Vorig jaar overleed gitarist en mede oprichter Tom Searle door huidkanker en dat heeft niet alleen emotioneel gezien een grote impact op de band, maar zeker ook muzikaal. Live knallen de mannen in ieder geval alsnog als vanouds, al bevalt de publieksparticipatie vocalist Sam Carter niet helemaal. Hij is lang niet tevreden en spoort de toeschouwers continu aan tot meer beweging tot op het punt dat hij tevreden is.

Dat zegt niet dat de participatie er niet is. Carter eist gewoon meer van zijn publiek. Architects speelt verder zoals de formatie bekendstaat: bevlogen en hard. Het geluid laat echter wel wat te wensen over en staat zoals veelal dit weekend bij de Main Stage te zacht. Op het einde komt er nog een emotionele toespraak over de dood van Tom en krijgt afsluiter Gone With The Wind een emotionele lading mee. Met deze boodschap komt het nummer extra intens over en bewijst Architects dat het met recht tot de top van het genre behoort. (Marcel)

Op The Color Before The Sun klinkt Coheed And Cambria toegankelijker dan voorheen, live klinkt de rock nog altijd lekker rauw. De presentatie is intens. De met een enorme bos haar getooide zanger/gitarist Claudio Sanchez gaat voorop in de strijd. Hij imponeert door de gitaar met dubbele hals tijdens het soleren in zijn nek te leggen. Zo zijn er wel meer trucjes. De Amerikaanse experimentele rockband ziet een zeer goed gevulde Metal Dome voor zich waarin al snel een prima sfeer ontstaat vanaf Welcome Home. Opmerkelijk is dat de mannen niets van het meest recente album aan bod laten komen. Desondanks een optreden dat een voldoende scoort. (Jeffrey)

Danko Jones heeft alle elementen die tot een goed optreden kunnen leiden met zich mee. Een goed opgewarmd publiek, prachtig weer en een splinternieuw album dat rockt als een tiet. Toch moet het trio nog best hard werken om het publiek in beweging te krijgen. Veel mensen bekijken het optreden liggend in het gras, terwijl voorin een grote groep fans de show aandachtig bekijkt. Het is voor frontman Danko Jones maar een klein kunstje om het publiek warm te krijgen met zijn charmes. Het is immers zijn levensdoel om mensen voor hem te laten vallen.

Met een flinke dosis charme en humor krijgt hij het publiek ook wel daar waar hij het wil hebben. Hij krijgt daarbij de ondersteuning van de nodige hits als First Date, Do You Wanna Rock en Lovercall. Daarnaast doen nieuwe songs als het uiterst meezingbare My Little R&R en Wild Cat het ook prima live. Op het optreden van het drietal is dan ook niets aan te merken. Het wordt nergens memorabel, maar het blijft uiterst genietbaar. (Marcel)

Devin Townsend Project speelt zaterdagmiddag in een Marquee waar het zweet van de muren druipt. De unieke muziek, die tegelijkertijd zowel dromerig als bij vlagen monsterlijk heavy is, weet de tent desondanks stampvol te trekken. De band is muzikaal in topvorm en Devin zelf is ook goedgemutst en grappig als altijd. Hoop op een bijdrage van Anneke van Giersbergen (zo ver weg is het Brabanste land immers niet) is helaas tevergeefs. Devin werkt alle vocalen op verdienstelijke wijze af, maar er ontbreekt toch iets tijdens Supercrush! en Kingdom. Het is echter een kleine smet op een optreden dat iedere liefhebber meekrijgt en tijdens afsluiter Higher zal menigeen zich in hoger sferen bevinden. Een fijne dwaling door het universum van onze favoriete zelfverklaarde "sexually repressed Canadian". (Wessel)

Een dag eerder wist Sepultura een verpletterende indruk achter te laten met een heerlijk optreden. Voor de fans is het dan extra smullen, want vandaag staat meer Sepultura op het programma, maar dan gebracht door ex-leden Max & Iggor Cavalera. De Braziliaanse broers touren momenteel door Europa en spelen hierbij het klassieke album Roots (1996) in zijn geheel. Nou valt er veel over het optreden te zeggen, maar voornamelijk dat het echt allemaal niet zo bijzonder is wat de broers laten horen. Tuurlijk, de hits en het materiaal spreken voor zichzelf en geven reden genoeg om een feest mee te bouwen, maar de podiumprestaties van de heren doen dat niet. Al in het begin lijkt het met Roots Bloody Roots alsof Max een karaokemeezingfeest gaat houden door vooral het publiek de tekst te laten schreeuwen.

Gelukkig is dat niet de bedoeling van het hele optreden, maar het is duidelijk dat de zanger uit vorm is. Lichamelijk is hij niet meer in conditie en waggelt hij maar wat rond op het podium. Daarnaast mogen Tony Campos en Marc Rizzo (beiden Soulfly) vrij anoniem naast de gebroeders spelen en valt er weinig eer voor hen te behalen. Het positieve aan het optreden is dat het altijd een genot is om te zien hoe Iggor loopt te rammen op het drumstel en vanzelf de snare weer krom slaat, maar al met al is er echt niets legendarisch aan deze show. Max mag dan regelmatig kritiek leveren op de huidige vorm van Sepultura of dan weer lopen leuren om een reünie, maar Andreas Kisser doet er verstandig aan om hier niet op in te gaan. Want waar de een leeft in het verleden, heeft de ander momenteel de toekomst. (Marcel)

Een volgepakte tent voor Red Fang, dat een heerlijke festivalvibe neerzet met onder andere Blood Like Cream, Wires en Prehistoric Dog. Voorin ontstaat dan ook al snel een grote groep meeklappende, feestende en hossende festivalgangers. De populaire rockgroep uit Portland hoeft weinig te doen om veel reactie uit de Metal Dome te ontvangen. Dankzij het goede geluid komen zowel de zang als de gitaarsolo’s goed door en daardoor is het extra genieten van het rockende viertal. (Jeffrey)

Vorig jaar stond Gojira als één van de hoogtepunten van het festival in Dessel in een overladen tent te spelen, vandaag staan de Fransen op Main Stage 1. Terecht, want Magma, dat vandaag zijn eerste verjaardag viert, is zeer positief ontvangen. Met meer dan honderdvijftig shows sinds de release is de metalmachine veelvuldig aan het touren. Nieuwe tracks als Silvera en Stranded, dat met een vuurshow begint, leveren misschien nog weer bijval op dan een oude kraker als Heaviest Matter Of The Universe. Hoe strak de mannen kunnen spelen, laten ze horen in bijvoorbeeld The Cell en de instrumentale outro van Remembrance. Met het psychedelische The Shooting Star doet het kwartet het even wat rustiger aan voordat de finale klinkt met het geweldige Toxic Garbage Island, Vacuity en het geweldige L'Enfant Sauvage. Gojira is met een superstrakke set zonder te veel poespas één van de hoogtepunten van Graspop 2017 en binnen een paar jaar klaar om festivals van dit formaat te headlinen. Merci beaucoup! (Jeffrey)

Het is misschien de vraag wat A Day To Remember op dit tijdstip doet op de Main Stage, want de melodieuze metalcore/punkrockformatie heeft zich de afgelopen jaren meer gericht op het maken van popmuziek dan op metal. Maar gelukkig is het meest recente album Bad Vibrations weer een stuk harder. Waar misschien valt te twisten over de positie op de affiche, maakt de formatie al snel korte metten met deze twijfels. De band trekt alles uit de kast om een geweldig optreden neer te zetten. Gigantische ballen vliegen over het publiek, confettislierten worden afgevuurd, t-shirts worden het publiek ingeschoten en ook krijgt het publiek een wc-rolregen over zich heen.

Daarnaast investeren de bandleden en vooral zanger Jeremy McKinnon massaal in publieksinteractie en zorgen ze er zo voor dat de toeschouwers zich vol overgave op het optreden storten. Er heeft zich trouwens ook een grote aanhang bij het podium verzameld, wat ook wel iets zegt over de populariteit van de groep. Het is leuk om te zien hoe het publiek reageert op A Day To Remember. Grote pits en cirkelpits zijn er aan de lopende band. Daarnaast heeft de beveiliging het druk met de constante stroom aan crowdsurfers. Daarbij komen op commando van McKinnon nog veel dubbelsurfers aan, omdat hij oproept dat hij wil zien dat iemand staat op een crowdsurer als op een surfboard.

Ook het Duitse fenomeen van roeien tijdens een optreden is volledig geïntegreerd vandaag. Muzikaal laat de formatie zich van een harde kant zien, al valt de ballad If It Means Alot To You buiten de boot. De heren geven aan dat ze zich bewust van zijn dat dit wellicht te soft is voor een metalfestival, maar spelen het toch. Het nummer krijgt genoeg bijval uit het publiek, dus een schande is het niet. Met The Downfall Of Us All sluit de band af met een confetti-regen en daarmee kan zowel het publiek als de groep terugkijken op een uitstekend optreden. (Marcel)

Het volgende hoogtepunt dient zich aan in de Marquee. Daar staat Amorphis zeer overtuigend zijn set af te werken. Slechts tijdens Death Of A King valt het geluid helemaal weg. Het duurt anderhalve minuut voordat Tomi het doorheeft, maar net als hij het wil opgeven, keert het volume in de zaal terug en kan er doorgespeeld worden. Hij vraagt nog voor de zekerheid: "Can you hear me?" en daarop klinkt gejuich. Het smetje op de show mag de pret echter niet drukken, want tot dan toe zijn de aanwezigen getrakteerd op een fantastisch optreden met een perfecte setlist. Wat te denken van het rijtje Under The Red Cloud, Sacrifice, Silver Bride, Hopeless Days, Bad Blood, The Smoke, Into Hiding, Against Widows, My Kantele, Death Of A King en House Of Sleep! Een indrukwekkend rijtje songs dat even indrukwekkend tot uitvoering wordt gebracht. Tomi zingt geweldig en er is veel beleving op de stage. Die energie slaat over op de festivalgangers en er is dan ook veel applaus en gejuich. (Jeffrey)

Alter Bridge is zo'n stabiele band dat je weet dat je live altijd waar voor je geld krijgt. Alle bandleden weten hun instrumenten excellent te bespelen en het is dan ook genieten wanneer de band zijn kunsten live ten gehore brengt. Vorig jaar bracht de formatie zijn vijfde album The Last Hero uit, maar er staan niet eens zoveel tracks van die plaat op de setlist. Alleen het geweldige Crows On A Wire komt voorbij en hitsingle Show Me A Leader. De groep focust zich dan ook het meest op een mengeling van oud materiaal en laat klassiekers als Isolation, Ties That Bind en Metalingus horen.

Ook schotelt de formatie een magistrale versie van Blackbird voor, waarin Mark Tremonti de ster is met zijn geweldige solo. Overigens blijft het opvallend dat Tremonti bijna altijd de credits krijgt voor het fabuleuze gitaarwerk van Alter Bridge, maar dat Myles Kennedy evenveel gitaarwerk voor zijn rekening neemt en daarbij echt niet voor hem onderdoet. Enige minpunt aan de show is dat de mannen allemaal keurig spelen, maar daarbij totaal niets doen aan enig showelement. De band blijft gefocust op zijn nummers en zoekt zelden interactie met het publiek. Pas op het laatst gebeurt er nog iets bijzonders als Bjorn Gelotte (gitarist van In Flames) zich op het podium voegt en samen met Alter Bridge afsluiter Rise Today speelt. (Marcel)

Sinds het noodgedwongen vertrek van Austin Carlile is Of Mice & Men een stukje minder beweeglijk op het podium dan voorheen. Aaron Pauley moet zich namelijk concentreren op zowel de zang als zijn baspartijen. Dat levert een wat minder aantrekkelijk schouwspel op, maar evengoed presteren de Amerikanen naar behoren. De nieuwe tracks Unbreakable en Back To Me passen goed tussen het oudere materiaal van Restoring Force (2014), zoals Bones Exposed en Would You Still Be There. Het optreden is vooral solide. De fans vermaken zich ondertussen met meezingen, meeklappen en crowdsurfen.

Ministry draait na een stop, die van 2008 tot 2011 zou duren, ook weer volop mee in het concertcircuit. Vanaf de doorstart maakt de band en met name frontman Al Jourgensen zelf, op mij een wat uitgebluste indruk. Tekstueel en visueel moeten de wereldleiders en gevestigde orde het nog steeds ontgelden en de industrial metal blijft uiterst dansbaar, maar het wordt allemaal vrij plichtmatig afgewerkt. En waar is de tijd dat je tijdens een Ministry-concert nog tegen de geluidsgolven in kon leunen, zo hard als het geluid stond? Kortom, het optreden is vermakelijk, maar niet hoogtepuntwaardig. (Wessel)

Five Finger Death Punch; waar moet je beginnen? De metalformatie is afgelopen tijd bijna dagelijks in het nieuws vanwege het dramatische concert in Tilburg, waarbij de gemoederen onderling hoog opliepen. Inmiddels is frontman Ivan Moody naar huis gestuurd om af te kicken en krijgt hij online nog een trap na van gitarist Jason Hook. Erg gezellig zal het er dus niet aan toe gaan bij de formatie. De escapades van de groep kosten wellicht een aantal fans en de negativiteit rondom de heren lijkt zich alleen maar te vergroten. In die zin komt Five Finger Death Punch steeds meer in hetzelfde schuitje als bijvoorbeeld Limp Bizkit. Waar de ene groep zich helemaal kan verliezen in de semi-autografische en problematische teksten van Moody en Co, vergruist de andere grote groep de band en is er geen goed woord over te spreken.

Daarbij lijkt vergeten te worden dat de heren ook maar mensen zijn en dat in eerdere dagen problematische zielen als Kurt Cobain, Axl Rose en noem maar op een verheerlijking toebedeeld kregen en dat juist die problematische optredens nu als legendarisch gezien worden. Dat neemt uiteraard niet weg dat voor de bezoekers van het Tilburg-concert het sneu geld was. Inmiddels zijn er al een paar dagen verstreken na dat concert en is Tommy Vext aangesteld als zanger om de tour af te maken. Zoals de band het zelf al stelde, is het optreden net als racen en vliegt er wel eens een auto van de baan. In dat geval zijn er veel ramptoeristen verzameld om te kijken of de band vandaag ook weer uit de bocht vliegt. Dat is geenszins het geval.

Five Finger Death Punch speelt als een strak geoliede machine en doet alsof er niets aan de hand is. Wie beter kijkt, ziet dat de sfeer op het podium wel gespannen is, maar het optreden wordt zonder drama afgemaakt. Vext is een prima vocalist en weet het publiek goed op te vangen. Wanneer Ivan Moody permanent niet meer terugkeert, heeft de groep een goede vervanger in hem. Zijn zang is goed, maar hij is nog wel wat onzeker over zijn prestaties. Regelmatig vraagt hij aan het publiek zijn goedkeuring en ook wanneer hij wegloopt achter de coulissen zie je dat hij even opgevangen wordt en bemoedigde schouderklopjes ontvangt van de crew. Over Moody zelf worden er weinig woorden vuil gemaakt en het wordt even kort benoemd dat hij naar Amerika terug is om beter te worden. De blik van gitarist Jason Hook spreekt trouwens boekdelen wanneer dit gezegd wordt. De formatie speelt zijn nummers met verve en lijkt zich ook wel extra in te zetten om de goedkeuring van de fans terug te winnen. Gezien de reacties uit het publiek zit dat wel goed. (Marcel)

Supergaaf, het optreden van Monster Magnet. Wat een ijzersterke rockshow zetten de mannen hier neer. Dave Wyndorf windt het publiek al snel om zijn vingers, al staat er wat veel galm op zijn aankondigingen. Hij moedigt zijn "brothers and sisters" constant aan, balt zijn vuisten en ziet tot zijn grote tevredenheid een uitgepuild Metal Dome al vroeg tot leven komen. Het mannelijke publiek juicht al vroeg, want op de schermen is een blote vrouw te zien. Zo zijn er nog wel meer beelden uit oude films en clips. De songs hebben een heerlijke vibe en sluiten goed op elkaar aan. Hoogtepunt is natuurlijk een lange versie van Space Lord, waarbij iedereen "motherfucker" mee mag schreeuwen. "It was an extreme pleasure." (Jeffrey)

"Say farewell to daylight!" Terwijl de duisternis over Dessel valt, staat Deep Purple als headliner op Main Stage 1. Alhoewel iedereen onderkent dat de legendarische rockgroep een mooie plek op het festival verdient, zijn de meningen verdeeld over de headlinerstatus die de groep toebedeeld heeft gekregen. Ian Gillan haalt immers de hoge noten niet meer en daardoor ontbreekt Child In Time op de setlist, maar verder viel er toch wel aardig wat te genieten, al is het volgens sommigen meer een set voor die-hardfans dan voor een festivalpubliek. Met Perfect Strangers, Hush, Fireball, Space Truckin’, Lazy en Smoke On The Water staan er toch een aantal hits op de lijst.

Muzikaal staat het als een huis. Vocaal is het beslist niet overtuigend, al valt het op sommige momenten mee, de momenten waarop Ian binnen zijn bereik blijft zingen en geen kracht hoeft te zetten. Van de nieuwe tracks van Infinite (2017) doet vooral Birds Of Prey het goed. Elk bandlid komt even in de spotlights te staan. Steve voorafgaand aan Uncommon Man van Now What?! uit 2013, toetsenist Don Airey met meerdere improvisaties, zoals aan het begin van Lazy en bassist Roger Glover tijdens de toegift. Ian Paice zit verbeten te drummen. Het is met name Don Airey die de meeste aandacht op zich gevestigd krijgt.

Je ziet de mannen ook genieten om te spelen, ook al hebben ze de pensioengerechtigde leeftijd al bereikt (op gitarist Steve Morse na). Veel beweging zit er niet meer in, maar het siert de ervaren rockers dat ze beleving tonen. De visuals achter de drummer maken de show wat flitsender. Snelle beelden van de bandleden vanuit verschillende hoeken en abstracte kunstvormen worden getoond. Af en toe neemt Gillan het woord, maar hij is niet altijd even goed verstaanbaar. Wanneer Deep Purple er mee ophoudt, is nog niet bekend. Weliswaar is het optreden in Dessel onderdeel van The Long Goodbye Tour, maar de band laat ook al weten dat ze nog niet weten of ze daarna stoppen. Respect voor deze rockers is beslist op z’n plaats, al was het maar vanwege hun oevre en hun inzet op het podium. Vocaal is het echter matig en dat levert veel kritiek op de festivalweide op. Er is dan ook aardig wat volk dat bij Helmet of elders gaat kijken. Een opleving is er bij Smoke On The Water, wat door velen mee wordt gezongen en ook de toegift mag er zijn. (Jeffrey)