Roman Hödl is al jarenlang zeer succesvol met zijn Eindhoven Metal Meeting en beleeft nu binnen drie weken tijd tweemaal een primeur met een nieuw (buitenlands) festival. De aftrap vindt plaats in Wenen op 8 april met de Vienna Metal Meeting. De berichten zijn zeer positief en net als vandaag zullen er altijd kleine verbeterpunten zijn, maar geldt dat ook niet voor elk gerenommeerd festival?
Eenmaal aangekomen bij Fryshuset is het vrij onduidelijk waar nou de ingang van het gebouw is. Vandaar dat ondergetekende onwetend zomaar de grote zaal in kan lopen en meteen al een kort gesprek aan kan knopen met Erik Danielsson van Watain. Heel ontspannen wordt er door een aantal bands gesoundcheckt en andere bands komen alvast rustig rondkijken. Het blijkt de stilte voor de storm.
De Zweedse cultuur en de muzikale geschiedenis versmelten moeiteloos en maken Stockholm de perfecte plek voor dit feestje. Wanneer kort na tweeën de zaal opengaat, heeft zich inmiddels buiten een aardige rij mensen gevormd. Het bordje uitverkocht wordt niet opgehangen, maar de opkomst is groot. Veel nationaliteiten zijn er komen opdagen, desondanks overheerst het grote aantal Zweden. Is de sfeer anders dan in Nederland? Dat blijkt wel degelijk het geval te zijn.
Bij de diverse optredens gaat het er stevig aan toe, maar er is meer. Er is niet alleen sprake van een gezonde spanning, maar ook is er een onderhuids gevoel te bespeuren, een gevoel dat alle Scandinaviërs onderscheidt van de Europeanen van het vasteland, intens en trots. Al dan niet met corpsepaint, man of vrouw. De saamhorigheid is groot.
Omdat de grote zaal niet van meet af aan open is, loopt de kleine zaal al snel vol en is er geen doorkomen aan om The Curse te kunnen aanschouwen. Even later is dan ook de hoofdzaal geopend en barst Hellfire Deathcult uit Chicago los op het hoofdpodium. Men ondervindt problemen met het geluid, maar zet desondanks een aardig optreden neer met een op hol geslagen mix van black en death metal. Op hetzelfde tijdstip vangt beneden Mortuus aan. Tijdens een live-optreden groeit dit tweemansblackmetalproject uit tot een vierkoppige band. Met sterke nummers van het meest recente album Grape Of The Vine laat men een goede indruk achter. Gedurende de dag zorgen te lange ombouwpauzes op het hoofdpodium ervoor dat er wat speling komt in het te strakke speelschema.
Portrait kijkt tegen een vrij lege zaal aan. De aanwezigen lijken het optreden aan te grijpen als ideaal moment voor een alcoholische versnapering of het bezoeken van de diverse merchandisestands. Daarentegen is het bij Månegarm boven alweer een stuk drukker. De viking/folk metal wordt spontaan gebracht en wordt door velen luidkeels meegezongen. Månegarm is een band die hoofdzakelijk in het Zweeds zingt. Entrails verrast zeer zeker met een sterke old school deathmetalset. Het gitaargeluid is zo smerig en typisch jaren 90 dat het nooit verveelt. Binnenkort verschijnt het nieuwe album World Inferno. Op basis van dit optreden een verplichte aanschaf. Door dit schitterende optreden loopt ondergetekende Draconian boven mis.
Archgoat laat nog eens voelen, hoe zwart en meedogenloos black metal dient te klinken. Sólstafir blijft elke keer overtuigen met zijn optredens en de aanwezigen in de grote zaal kunnen dit alleen maar waarderen. Van recht voor zijn raap tot uitgesponnen rustig, waarvan Ótta het perfecte voorbeeld is. Nederlands trots Urfaust zet een bezwerende set neer en ook hier is het publiek zeer dankbaar. De soundscapes die IX en VRDRBR ten gehore brengen, pakken je bij de strot en laten je niet meer los. Hoe doeltreffend kan een tweekoppige band zijn. Het Portugese Moonspell brengt alleen nummers ten gehore van de eerste twee albums Wolfheart en Irreligieus. De inzet is groot en Fernando Ribeiro is zoals altijd ontwapenend.
Overweldigend en intens is het optreden van Necrophobic in de kleine zaal. Men straalt veel kracht uit, lekker upfront en er is geen enkele ruimte voor een rustpuntje in de set. Goed om te zien dat de gitaristen Sebastian Ramstedt en Johan Bergebäck weer terug zijn. Tiamat blijft een eigenzinnige band en pakt het publiek zeer gemakkelijk in. Er is zelfs ruimte voor gastoptredens van Fernando Ribeiro van Moonspell en Henriette Bordvik van Abyssic (voorheen Sirenia).
Gaals Wyrd is de verrassing van de avond. Totale genialiteit en een uitzinnig publiek vullen elkaar perfect aan. De band staat ook al geboekt voor het aanstaande Eindhoven Metal Meeting evenement, dus u bent gewaarschuwd. Met een smerig geluid zet Schirenc Plays Pungent Stench een strakke set neer en men sluit af op het tweede podium.
Als Watain eenmaal het podium betreedt, is na een vermoeiende dag de meute meteen weer bij de les. De vele Watain-shirts, patches en pins verraden een stukje chauvinisme van de grote groep Zweedse aanwezigen. Er vloeit bloed, er is veel vuur en het podium is omgetoverd tot een groot altaar, de perfecte ingrediënten voor een duivels optreden. Omdat Erik Danielsson in nog hogere sferen wil komen tijdens het optreden, brandt hij zich tijdens het zingen bewust diverse malen aan de grote kaarsen die zich voorop het podium bevinden. Casus Luciferi staat nog steeds als een huis en zal voor velen al lang in het rijtje van klassiekers opgenomen zijn. Hiermee bewijst men de ideale afsluiter te zijn van al weer een mooi nieuw festival.
