Donderdag

Karl Simon is een man van weinig woorden, maar hij kan het niet laten om weemoedig terug te blikken naar het moment dat hij op Roadburn was met The Gates Of Slumber. Inmiddels is dat al weer zes jaar geleden. Wat ongetwijfeld in zijn achterhoofd speelt, is dat zijn partner in crime Jason McCash er toen bij was. Hij stierf in 2013 aan een overdosis. Zijn nieuwe band Wretch heeft de eer om het festival te openen in het Patronaat. Het drietal zet een puike show weg waarin zo'n beetje het hele debuutalbum wordt gespeeld plus enkele losse nummers van The Gates Of Slumber. Het stevige potje stoner met een scheut doom gaat er goed in bij het aanwezige publiek. Het is een goed optreden waarmee vooral de ervaren Roadburngangers wat kunnen. Wat wel opvalt is dat Karl regelmatig contact zoekt met de drummer. Hij lijkt niet helemaal fit te zijn. Toch gaat er een duim omhoog vanachter de drumkit en krijgen we nog "a couple of songs". Ruim tien minuten voor het geplande einde is het gedaan en stapt de drummer met wapperende handen van het podium. (Ruud)

Black metal heeft de afgelopen jaren steeds meer terrein gewonnen binnen de programmering van Roadburn. De eerste band van het weekend behoort zelfs tot dit nog immer in beweging zijnde subgenre. De nummers van Ash Borer duren lang, twaalf minuten zijn geen uitzondering, maar ze zijn intens en nemen de luisteraar mee. De drums razen voort, de daaroverheen gedrapeerde gitaren zijn repetitief en hypnotiseren de luisteraar. Er wordt een weidse sfeer geschapen die kenmerkend is voor Amerikaanse blackmetalbands. Ash Borer is dan ook een van de sterkere navolgers van Wolves In The Throne Room, dat later vandaag acte de presence geeft. Maar naast compositorisch vernuft heeft men ook agressie in pacht: de riffs zijn vlijmscherp. Een heel goed begin, al heb ik een Guinesskleurig vermoeden dat ik, naarmate dit weekend vordert, van het ene hoogtepunt in het andere vallen zal. (Wessel)

Na het optreden van Ash Borer pik ik de tweede helft mee van Crippled Black Phoenix. De Britse groep rondom multi-instrumentalist Justin Greaves heeft een heel eigenzinnig en stijlvol geluid ontwikkeld dat het midden houdt tussen ambient, psychedelica, progrock en post-rock. 'Endtime ballads' is de term die de band zelf wel eens gebruikt – en die omschrijving snijdt absoluut hout. Hoewel de grote zaal iets té groot is voor deze band, geeft Crippled Black Phoenix een sfeervol optreden weg. Het merendeel van de songs is afkomstig van het vorig jaar verschenen, negende album Bronze. De dromerige klanken, subtiele ambient-effecten en de mooie opbouw van de nummers houdt het grootste gedeelte van het publiek geboeid. Fraai! (Rik)

Het Amerikaanse Vanum is momenteel op pad met Ash Borer. Het is een goede combinatie, want qua stijl liggen beide groepen dicht tegen elkaar aan. Het is repetitieve, furieus voortratelende 'Cascadian' black metal vol sfeer, verpakt in lange nummers, dat de klok slaat. Voor de liefhebbers van dat genre is het vandaag goed toeven, want Ash Borer trapte Roadburn al af in de Green Room, terwijl de 'grootvaders' van het genre (Wolves In The Throne Room) later op de Main Stage staan. Vanum geeft een puik optreden weg in een volgepakte Extase. Van de recent verschenen ep Burning Arrow komen sterke vertolkingen van Watcher In The Eastern Sky en Spring Of Life voorbij. De muziek is hypnotiserend en de felheid waarmee wordt gespeeld, is indrukwekkend. Tegelijkertijd zorgen herkenbare gitaarlijnen voor de nodige aanknopingspunten. (Rik)

Het optreden van SubRosa staat of valt met of je For This We Fought The Battle Of Ages goed vindt of niet. Laat dat nou net de reden zijn waarom ik niet heel erg uitkeek naar dit optreden, aangezien ik dat album vorig jaar maar een zeer krappe voldoende gaf. Ik hoor dan ook na afloop uiteenlopende meningen over de show. Die variëren van ijzersterk tot oersaai. Zelf vind ik het ook niet echt boeiend, maar ik kan ook zeker niet ontkennen dat SubRosa wel echt zijn best doet. Het geluid is goed. De vertolking mag er zeker zijn en het aanwezige publiek reageert enthousiast, maar het songmateriaal van het laatste album dat hier geheel gespeeld wordt, is lang niet zo spannend als dat van More Constant Than The Gods. Ik zet mijn geld in op de 'subdued' show morgen in Het Patronaat. (Ruud)

De Extase is niet het podium waar je zo even binnenloopt. Als er een rij voor de deur staat, is er vaak geen doorkomen aan om voor het podium te komen. Dat geldt ook voor Pinkish Black, dat een erg vermakelijke set neerzet. Het is lastig om dit gezelschap in een hokje te plaatsen, aangezien er duidelijk invloeden te horen zijn uit post-rock, psychedelische muziek, gothic en ambient. De muziek is regelmatig vrij zwaar, maar Pinkish Black doet haar naam eer aan door af en toe met lekker kitscherige elektronica aan te komen. Zo lijkt het soms net of de jaren tachtig herleven! Het is dat ik ook graag Wolves In The Throne Room wil zien, anders was ik zeker langer blijven staan. (Ruud)

Wolves In The Throne Room was tien jaar geleden verantwoordelijk voor het initiëren van een nieuwe impuls binnen het blackmetalgenre. Inmiddels is een album als Two Hunters (2007) van innovatief tot klassiek verworden. Dat er op Roadburn 2017 meerdere navolgers van deze sound, zoals Ash Borer en Woe, geprogrammeerd staan, spreekt boekdelen over hun invloed. Wolves In The Throne Room bewijst nog steeds de grootmeester te zijn in het maken van grootse, doch heel verfijnd aanvoelende 'Cascadian' black metal. Waar de ambient-kant van de muziek bewaard blijft voor de set van zijproject Drow Elixer later op deze avond, worden hier enkel metalnummers gespeeld. Maar de metal van Wolves In The Throne Room is ook niet hard: eerder meeslepend en sereen. De luisteraar waant zich in een verlaten bos, een met de natuur. De regenboogkleurige belichting sluit niet aan bij de sfeer die er geschapen wordt, maar het eerste persoonlijke hoogtepunt van Roadburn 2017 kan genoteerd worden. (Wessel)

Optredens van bands als Jesse Sykes And The Sweet Hereafter en Promise And The Monster staan nog altijd als legendarisch in mijn geheugen gegrift. Daarom heb ik dan ook een mooi plekje bemachtigd wanneer het Britse Esben And The Witch het podium van de Green Room betreedt. Hoewel er talloze genres aan deze acts gekoppeld worden, hebben ze vooral gemeen dat de muziek donker en kalm is en dat de zangeres over een gouden stem beschikt. Esben And The Witch maakt misschien iets minder indruk, maar nog altijd is het optreden er een om in te lijsten. Op de achtergrond wordt de hoes van de vorig jaar verschenen Older Terrors geprojecteerd. Ik ga er dan ook maar gemakshalve vanuit dat hier het meeste van gespeeld wordt. Het is een prachtige set waarbij om me heen menig gevoelige snaar geraakt wordt. De balans tussen kalme en harde stukken is geweldig. Zangeres Rachel Davies is zichtbaar onder de indruk van de respons van het publiek en grijpt iedere gelegenheid aan om te zeggen hoe vereerd ze zich voelt. Ik denk wel dat ik namens de aanwezigen kan zeggen dat dit gevoel wederzijds is. (Ruud)

Als je Coven voor je festival boekt, haal je toch wel een behoorlijk risico in huis. Laten we even de feiten op een rijtje zetten: Coven bracht in 1969 het legendarische album Witchcraft Destroys Minds & Reaps Souls uit, maar haalde dat niveau naderhand nooit meer. De band bleef wel actief en zangeres Jinx Dawson was de enige constante factor. De band bracht in 2011 het nogal discutabele album Jinx uit en geeft nu op Roadburn het eerste optreden in dertig (!!!) jaar. Ik geef toe dat als ik in Walters schoenen had gestaan, ik Coven ook direct had geboekt. En laten we eerlijk wezen: wat we hier zien is absoluut bijzonder. Na een wat vreemde opening waarbij twee zichtbaar zenuwachtige personen de kist openen waarin de gemaskerde Jinx Dawson staat, barst dan eindelijk het concert los. Van het debuut komen onder andere White Witch Of Rose Hall, Coven In Charing Cross en Wicked Woman voorbij. Het geluid is zeker in het eerste kwartier niet echt best. De helft van de gitaarpartijen valt regelmatig weg. De klassiekers zijn natuurlijk wel om te smullen, maar het andere werk is hitgevoeliger en het optreden mist flink wat scherpe randjes. Niet Jinx hoor! Nee, zij is met haar 67 lentes nog altijd een vrouw die je niet graag in het donker tegen wilt komen, maar instrumentaal klinkt Coven vrij braafjes. Dit concert is bij voorbaat al legendarisch. Je moet natuurlijk incalculeren dat er veel veranderd is sinds 1969, maar achteraf gezien zijn er wel dingen die beter konden. (Ruud)

Na Coven haast ik me naar de Extase voor een band uit het genre waarvoor ik jaren geleden voor het eerst naar Roadburn ging. The Devil And The Almighty Blues maakt er geen geheim van wat voor muziek er gespeeld wordt, maar juist deze band stelt toch flink teleur vandaag. Misschien komt het wel omdat ik niet voorbij de geluidsman kom en het geluid achterin vaak minder goed is. Toch klinkt de muziek, oordelend op basis van wat ik van het recent verschenen album II heb gehoord, niet bepaald vlekkeloos. Het geluid is niet bepaald bluesy en de zanger klinkt alsof hij zojuist een heel pakje sigaretten gerookt heeft. Na een handvol nummers geef ik er maar de brui aan. (Ruud)

Het optreden van Deafheaven heeft op voorhand al de nodige discussies opgeleverd en dat zal na vanavond absoluut niet minder worden. De Amerikaanse, pretentieuze post-black wordt immers even innig gehaat als geliefd. Met de twee prachtige albums Sunbather (2013) en New Bermuda (2015) zijn mijn verwachtingen hooggespannen. Laat ik voorop stellen: op instrumentaal vlak worden die verwachtingen moeiteloos ingelost. De band staat ontzettend strak te spelen en het is vooral een genot om te kijken naar het gitaarwerk van Shiv Mehra en het drumwerk van Daniel Tracy. De gemaakte poses van zanger George Clarke zijn daarentegen een enorme bron van ergernis. Alsof zijn irritante gebaartjes en dansjes nog niet erg genoeg zijn, is zijn ontegenzeggelijk imponerende strot gedurende het gehele optreden nauwelijks hoorbaar (in ieder geval niet links voor het podium). Met andere woorden: de set van Deafheaven is vooral instrumentaal. Desondanks valt er weinig aan te merken op de (instrumentale) uitvoeringen van Brought To The Water en Come Back (beide van New Bermuda afkomstig) en Dream House en Sunbather (van de gelijknamige plaat). Ook de Mogwai-cover Cody is uitstekend en de liefhebbers van het oude werk krijgen met Language Games nog een track van het debuut Roads To Judah voorgeschoteld. Ondanks een anti-man die wanhopig de show probeert te stelen, levert Deafheaven instrumentaal gezien kwaliteit. (Rik)

Een van de in metalkringen meest besproken acts van het afgelopen jaar is het Poolse Batushka. De groep roept extreme reacties op: de een prijst de samensmelting van zowel muzikale als visuele sacrale elementen en black metal, de ander doet het af als goedkoop scoren met een uiterlijke gimmick die de aandacht van de in essentie weinig originele muziek af moet leiden. Uw recensent behoorde vooraf tot de sceptici, maar moet toegeven gedurende het optreden volledig overtuigd te worden. Gehuld in monnikspijen en gesteund door wierook en een vierkoppig koor, is Batushka een aanwezigheid waar je niet omheen kan. Debuut Litourgiya (2015), het enige materiaal dat de band heeft, wordt integraal gespeeld. Naarmate de set vordert, groeit de band steeds meer in zijn rol en wordt het alleen maar gaver en intenser. Het Patronaat is er als voormalige kerk ook de perfecte setting voor en dat draagt zeker bij aan het totaalplaatje. Dit is meer dan een optreden of een toneelstuk: dit is een ceremonie. Het is wel de vraag of het interessant is om Batushka meer dan een keer live te zien. Het is echter zonder meer gaaf om dit eens meegemaakt te hebben en Batushka bewijst zijn kwaliteit, als hoogtepunt van dag 1 (Wessel).

Bij het Poolse Bathushka is er, zoals ik al vrees, geen doorkomen aan gezien de enorme rij voor de ingang van het Patronaat. Gelukkig is er op Roadburn zoveel keuze dat er altijd wel iets anders te zien is. Zodoende pik ik een paar nummers mee van Backwoods Payback, een nogal luidruchtig Amerikaans gezelschap uit Pennsylvania. De logge stoner/doom/hardrock klinkt primitief, maar oerdegelijk. Bassiste Jessica Baker zorgt voor een lekker lomp basgeluid, terwijl de drummer bijkans zijn vellen aan gort mept. Een volgepakte, zweterige Extase is dan ook de ideale plek voor dit soort vuige stoeremannenmuziek. (Rik)

Het optreden van Drow Elixir is al op voorhand memorabel. Het is voor zover ik weet de eerste keer dat de twee broers Aaron en Nathan Weaver (Wolves In The Throne Room) met dit ambient-project optreden. Het is niet de eerste keer dat er op Roadburn aandacht is voor zo'n nevenproject (denk bijvoorbeeld aan Ivar Bjørnsons BardSpec enkele jaren geleden). Ditmaal is er echter op voorhand nog nauwelijks iets over dit project bekend. De Green Room vult zich desondanks al snel met nieuwsgierigen die dit schouwspel willen meemaken. In plaats van de hypnotiserende black metal van Wolves In The Throne Room krijgt de luisteraar sfeervolle, ritualistische ambient voorgeschoteld, voorzien van minimale percussie en met behulp van een klein scala aan andere attributen (zo wordt er zelfs gebruik gemaakt van water als muziekinstrument!). Op een ondergrond van pulserende drones wordt er zo al snel een plechtige en etherische sfeer gecreëerd, die helaas wordt verstoord door het voortdurende geluid van knisperende plastic bekers. De setting is dan ook niet helemaal ideaal, maar toch slaagt Drown Elixir erin om de ervoor openstaande bezoeker te bedwelmen. Na ruim een half uur (twee 'nummers' verder) komt de set al erg snel tot een einde. (Rik)

Ook al worden de line-ups van Roadburn steeds gevarieerder en extremer, Roadburn zou Roadburn niet zijn als er niet een paar typische stonerbands stonden. Van die muziek waarvan je haar haast automatisch samenklit in een kluwen dreadlocks en de wietwalm als stoom uit je oren lijkt te spuiten. Bongzilla bedient degenen die met heimwee terugblikken op de tijd dat Roadburn een stonerwalhalla was op hun wenken met een integrale uitvoering van de genreklassieker Gateway (2002). De simpele en eentonige muziek met stompzinnige teksten is behalve voor de liefhebbers eigenlijk weinig interessant, maar het is allemaal zo ontzettend hard, lomp en vies dat het vrij onweerstaanbaar is. Zeker als dagafsluiter, wanneer de sfeer en de bijbehorende genotsmiddelen er bij de gemiddelde Roadburn-bezoeker al goed in zitten. Het geluid is keihard, de extreme vocalen van Michael 'Muleboy' Makela maken dat het allemaal nog harder aankomt en de bandleden lijken duidelijk onder invloed van het een en ander. Met name dat ene langzame nummer dat over blowen gaat is echt een voltreffer. Bongzilla is zo smerig, dat ik me voorneem om op vrijdagmorgen een soa-test te laten doen! Met andere woorden, Roadburn is nu écht begonnen! (Wessel)

Met dank aan Jostijn Ligtvoet en Niels Vinck voor hun aanvullende foto's!

Those Poor Bastards:

Rome:

Gnod:

Scissorfight: