Corpsessed creëert met zijn muziek een diepe, donkere krocht waar we op niet al te zachtzinnige wijze in gesleurd worden. De Finse band is een van de vele navolgers van Incantation die de laatste jaren de kop op hebben gestoken, maar is zeker een van de beste, met gelukkig ook een eigen gezicht. Zowel de riffs als het geluid zijn absoluut 'killer'. De vocalen en stage presence van frontman Niko Matilainen maken het af. De toon voor de laatste dag van het festival is direct gezet! (Wessel)

Op de primitieve black van Deathrow komen weinig geïnteresseerden af. Het soloproject van Thorns (Acherontas, Fides Inversa, Blut Aus Nord, Frostmoon Eclipse, Kult, Manetheren, Tumulus Anmatus etc...) treedt live op als kwartet of kwintet. Vandaag als geschminkt kwartet. De op heavy metal en punk geschoeide rauwe muziek klinkt wel aardig, maar heeft na verloop van tijd de neiging om te gaan vervelen. (Jeffrey)

Regelmatig vraag je je bij een optreden af wat de bassist aan het spelen is, maar bij Embryonic Devourment staat het instrument zo vooraan in de mix, dat het je niet kan ontgaan. Iets te hard zelfs, waardoor de technische brutal death van de Amerikaanse formatie wat rommelig over komt. Slechts drie van de vijf bandleden staan vandaag op het podium. Oscar van Carnivore Diprosopus komt nog een nummer meezingen en doet dat prima. Tussen de nummers door is er steeds een korte preek van de frontman die aan het einde oproept "to support the reptilian agenda". Bijzonder.

In 1993 bracht God Macabre de enige full-length in zijn bestaan voort. The Winterlong is een ondergewaardeerd album met een mooie mix van typisch Zweedse death en trage stukken die aan de oude Paradise Lost doen denken. De Zweden vallen enerzijds wel een beetje weg in de grote zaal, maar dankzij de droge humor en het uitstekende geluid (cd-kwaliteit) brengt het doom/deathcollectief, dat sinds 2013 weer bij elkaar is, het er verrassend goed vanaf. (Jeffrey)

Het leuke van dit festival is dat er aan heel veel kleine en relatief onbekende nichebandjes een podium wordt geboden. Zo zou Pseudogod de eerste en wellicht enige uit het Russische Oeralgebergte afkomstige band kunnen zijn die ik ooit zie spelen. Wat van ver komt, blijkt inderdaad lekker te zijn, want ik word volledig omvergeblazen door de vuige kruisbestuiving van death en black metal. Dat de ene helft van de band uit blackmetalband Groth en de andere leden uit brutaldeathmetalband Act Of God stamt, is te horen, want Pseudogod biedt het beste van beide werelden en weet fans van beide subgenres te boeien. Daarbij komt geen enkele band dit weekend zo oprecht agressief en haatdragend over. Voor mij wellicht dé verrassing van het festival. (Wessel)

De sfeervolle black van Regarde Les Hommes Tomber verdient meer belangstelling dan een half gevuld Patronaat dat gehuld is in wierook. De schimmen uit Nantes zetten namelijk een uitstekende performance neer met hun sludgy post-black metal. Er staan kaarsen op het podium en de prima lichtshow zorgt voor een versterkend effect. Mocht je je afvragen waar de bandnaam vandaan komt: de formatie is vernoemd naar de gelijknamige film van Jacques Audiard uit 1994. (Jeffrey)

De main stage blijkt een maatje te groot voor de misanthropic rock and black metal van Craft. In Patronaat zou er wellicht meer bijval zijn geweest voor het Zweedse kwintet dat al sinds 1994 meedraait. Frontman Nox komt wat twijfelend over en er is nauwelijks bijval vanuit de zaal. De nummers blijven te lang hangen in hetzelfde ritme en bieden weinig interessants. (Jeffrey)

Grave Miasma is een band die zich al enige jaren op de radar van deathmetalfijnproevers bevindt. En terecht, zo blijkt vandaag: de band wordt zowel live als op plaat alleen maar beter. Grave Miasma verenigt de erfenis van de vroege jaren negentig, het experiment van Portal en het verpulverende van een band als Cruciamentum. Zeker een van de betere exponenten van de 'nieuwe old school'. (Wessel)

Het Britse Cancer heeft zowel wat populariteit als muzikale kwaliteit betreft nooit de hoogste regionen van de deathmetalscene bereikt. Maar ondanks dat hun geluid erg simpel en verre van origineel is, hebben To The Gory End (1990) en Death Shall Rise (1991) toch een zekere cultstatus. Het zijn immers wel zeer vermakelijke albums, die er bij de liefhebber van thrashy old school death metal in gaan als koek. Die zijn vandaag zeker aanwezig en genieten volop van enthousiaste uitvoeringen van lijflied C.F.C., Bloodbath, Burning Casket en Hung, Drawn and Quartered. (Wessel)

Het is dit weekend wel vaker opgevallen dat meerdere geluidsmannen in Patronaat ondanks de niet ideale akoestiek de muziek wel degelijk goed tot hun recht laten komen, zo ook bij Vastum. De lompe old school death heeft impact en de show is vermakelijk dankzij de frontman die aan klantenbinding doet. Hij maakt veel contact en is meermaals aan het crowdsurfen. Prima optreden van de Amerikanen, die drie full-lengths achter hun naam hebben staan. (Jeffrey)

Begin jaren negentig bracht Convulse de cultklassieker World Without God voort. Inmiddels zijn er heel wat jaren verstreken en ook de muzikale voorkeuren van de Finnen hebben een gedaantewisseling ondergaan. De grunts zijn opmerkelijk genoeg gebleven en die passen maar moeizaam bij de psychedelische rock. Muzikaal op plaat zeer aangenaam, maar vandaag komt het door het kale geluid (met name het droge karakter van de gitaarpartijen) onvoldoende uit de verf. De oude songs klinken lang niet zo smerig en vol als op plaat (er zij vandaag slechts drie bandleden). Aanvankelijk is de zaal goed gevuld, maar er vertrekken veel mensen zodra de nieuwe nummers aan bod komen. (Jeffrey)

Dat er veel mensen uit de zaal vertrekken bij Convulse heeft ook te maken met het feit dat ze Demolition Hammer graag willen zien. De legendarische Amerikaanse formatie heeft er erg veel zin in en werkt zich op tot een van de hoogtepunten. Met name frontman is goed gehumeurd. Hij heeft tussen de nummers door elke keer wel weer hilarische opmerkingen klaar. Zijn oproep aan de fans om er een complete chaos van te maken, is niet aan dovemansoren gericht. Hij ruikt bloed, zweet, bier, urine en wil meer. De pit wordt groter, met name tijdens de klassiekers. Er is dit weekend nauwelijks zoveel publieksreactie geweest als nu. Ondanks het niet ideale geluid een fantastisch optreden. (Jeffrey)

Het uit Portland, Oregon afkomstige Uada is pas enkele weken voor het festival aan de line up toegevoegd. Degenen die zich tijdens hun set in het Patronaat verzameld hebben, zijn er duidelijk blij mee. Uada is namelijk een hele fijne nieuwkomer, die op het debuut Devoid Of Light (2016) een zeer toegankelijke en melodieuze, doch felle vorm van black metal presenteert. Een agressievere versie van Mgła is wellicht een passende omschrijving. Door een dichte mist zien we alleen de silhouetten van de in kappen gehulde bandleden, die de muziek voor zich laten spreken. De veertig minuten speeltijd vliegen voorbij. Hier gaan we meer van horen! (Wessel)

De black van True Black Dawn valt niet op tussen de vele zwarte metalen bands die al de revue hebben gepasseerd. De formatie uit Helsinki herkauwt veel van de ideeën. Dat is niet erg, maar de zaal, die nog niet voor de helft gevuld is, zit er niet op te wachten. Het studio-materiaal heeft meer impact dan de performance van vandaag. (Jeffrey)

"We're Triptykon and we still don't have a new album!" zolang Tom G. Warrior met zijn geesteskind optredens als vandaag neerzet, is het uitblijven van nieuw materiaal hen vergeven. En zonder nieuw werk heeft Warrior met een drie bands omvattende carrière natuurlijk ook genoeg vaatjes om uit te tappen. Het levert een gevarieerde set op, die gezegend is met een heerlijk dik geluid. De Celtic Frost-klassiekers krijgen in het zware en trage Triptykon-jasje een heel nieuwe betekenis. Opener Procreation Of The Wicked doet me in deze bezwerende uitvoering zelfs veel meer dan het origineel. De Triptykon-nummers Goetia en Tree Of Suffocating Souls hebben onderhand haast al een even klassieke status bereikt. Celtic Frost-überklassieker Circle Of The Tyrants brengt zowaar een flinke moshpit teweeg. Misantroop Warrior is er duidelijk blijer mee dan zijn status van misantroop voorschrijft. De sublieme set wordt besloten met Morbid Tales. Na een trip door het gitzwarte universum van Triptykon ben ik zeker 'morbid'! (Wessel)

Van de leden van Hooded Menace doet alleen de frontman de bandnaam geen eer aan in de zin dat hij geen hoodie draagt. Ook zonder hoofdbedekking brengt hij het er prima vanaf. Hij toont zich net als de andere bandleden actief en betrekt het publiek bij de show. De Finse formatie, die sinds ruim een jaar (vorige optreden was op Eindhoven Metal Meeting 2015) weer terug is in Nederland, maakt een prima indruk. Met vier full-lengths kunnen de heren putten uit een ruime keuze van songs. De doom/death met fraaie leads en solo's die af en toe aan Autopsy doet denken, komt sterk over. (Jeffrey)

De headliners zijn tijdens deze editie van Netherlands Deathfest niet degenen die de beste indruk achterlaten. Daar zijn de vele leuke kleinere bands debet aan, maar het optreden van Abbath valt, net als dat van Gorgoroth een avond eerder, een beetje tegen. Natuurlijk is een weerzien met onze favoriete pandabeer altijd gaaf, maar er is een aantal dingen op het optreden van vanavond aan te merken. Abbath is een begenadigd gitarist, maar speelt vanavond wel erg slordig en vertrouwt op zijn effectenpedaal om dat te verhullen. De manier waarop de climax van Tyrants, een van de mooiste stukken die Abbath ooit geschreven heeft, om zeep wordt geholpen, is gewoonweg pijnlijk. Tevens speelt Abbath dezelfde set als tijdens de zomerfestivals, die veel aanwezigen al eens gehoord hebben. Voor deze gelegenheid hadden wat meer nummers van bijvoorbeeld Pure Holocaust (1993) of Battles In The North (1995) niet misstaan. Tot slot is de beste man zijn imago vandaag wel érg aan het uitmelken middels de rare poses waarmee hij de lachers op zijn hand probeert te krijgen en lijkt dat haast belangrijker te zijn dan zijn spel. Ondanks dit alles moet het wel gezegd worden dat Abbath de flair van een headliner heeft en dat het sterke materiaal van het vorig jaar verschenen debuutalbum en de vele oude Immortal-nummers als Nebular Ravens Winter, One By One en Solarfall absoluut gaaf zijn om weer te ervaren. (Wessel)

Het geluid bij Sargeist staat zo hard, dat het ruiserig wordt. Erg jammer, want de Finse black komt zo verre van optimaal uit de boxen. Een aantal blackliefhebbers lijkt het echter voor lief te nemen en aanschouwt het onderbelichte ritueel met veel interesse. Ondanks dat de show goed bezocht is, maakt Sargeist niet de gewenste indruk op het grote gros. (Jeffrey)

Tot ik Impaled live zag, wist ik niet dat death metal zo vrolijk kon zijn! Dat dit de 'echte' band van de leden van Ghoul is, verklaart wellicht dat hun zwaar door Carcass geïnspireerde death metal enorm energiek klinkt en het publiek zelfs op dit late uur aanzet tot bewegen. De melige aankondigingen (YOLOBYB: You Only Life Once Before You're Buried! ) en het enthousiasme van de band doen de rest. Als de speeltijd verstreken is en de aanwezigen om meer schreeuwen, onderhandelt de band ter plekke met de organisatie of er nog een nummer gespeeld mag worden en gaan zowel band als publiek er nog een laatste keer voor met Blood Bath. Leuke afsluiter! (Wessel)

Resumerend stellen wij vast dat de tweede editie van Netherlands Deathfest als zeer geslaagd de boeken in kan gaan. De programmering was breed en diepgaand, met veel nieuwe ontdekkingen en exclusieve namen die je niet vaak tegen het lijf loopt. De sfeer in zowel de zalen als de binnenstad was alle dagen onverminderd goed. Het merchaanbod was, hoewel verspreid, groot. Het geluid was overwegend goed en 013 blijft een perfecte locatie voor indoorfestivals. Dat de kleine zaal soms (te) vol loopt nemen we dan maar voor lief, want dat hoort erbij. Volgend jaar weer!

Met dank aan Eus Straver van Metal-Experience voor foto's van de zaterdag.