Het Poolse Vader moet welhaast de hardstwerkende deathmetalband ter wereld zijn. Al ruim dertig jaar is de band rond gitarist/vocalist Pjotr Wiwczarek onvermoeibaar aan zijn opmars bezig, telkens meer zieltjes winnend. Of het nou een zaal of een festival betreft, daar waar een stopcontact is, wordt er een verpletterend optreden gegeven. En om de drie jaar wordt er netjes een nieuw en nimmer teleurstellend album afgeleverd. Om het wachten op de aankomende full-length The Empire te verzachten, brengt Vader als zoethoudertje een ep genaamd Iron Times uit.

De laatste ep van Vader, The Art Of War uit 2005, was opgedragen aan de in dat jaar overleden ex-drummer Docent. Ook deze ep staat duidelijk in het teken van een verlies, namelijk dat van Lemmy Kilmister, het legendarische boegbeeld van de harde muziek. En dan doel ik niet alleen op de degelijk uitgevoerde cover van Overkill. De hoes is niet alleen getekend door Joe Petagno, degene die Motörhead van zijn iconische mascotte voorzag, maar lijkt een herinterpretatie van die van het Motörhead-album Orgasmatron uit 1986.

Naast Overkill staat er nog een cover op Iron Times, namelijk een Poolstalige herbewerking van een nummer van Pjotr’s zijproject. Met Panzer X wordt onversneden heavy metal gespeeld en Pięść I Stal (vuist en staal) zou in de discografie van Accept niet misstaan.

Het meest aantrekkelijk zijn echter de twee verse Vader-nummers die deze ep rijk is. En ook die klinken meer old school dan ooit eerder het geval was. Nou klonken de inspiratiebronnen uit de jaren tachtig altijd al zeer duidelijk door in de muziek van Vader, maar Parabellum en Prayer To The God Of War bieden eigenlijk gewoon pure thrash in het straatje van Kreator, Slayer, Venom en Razor. Hoewel onmiskenbaar Vader, wordt er slechts zeer sporadisch gebruik gemaakt van blastbeats. Jagende riffs en de duidelijk verstaanbare vocalen van Wiwczarek voorzien de nummers van hun meeste kleur. Beide tracks zullen ook op het volgende album te horen zijn en maken de luisteraar benieuwd of Vader zich op The Empire definitief richting een meer thrash-georiënteerd geluid bewegen zal.

Iron Times is een leuk tussendoortje dat zeker naar meer smaakt. Geen allesvernietigende granaatinslag en een hoogtepunt in de discografie zoals The Art Of War dat wel was, maar gewoon degelijk en vermakelijk. Liefhebbers kijken tezamen met mij reikhalzend uit naar The Empire!