Wat doe je als je na lang zoeken niemand kan vinden die het commitment aan wil gaan om met jou in een band te spelen? Dan doe je gewoon alles zelf. Zo besluit Cristina Pucci in ieder geval een paar jaar geleden, nadat ze in 2010 van Italië naar Engeland is verhuisd om haar muzikale droom waar te maken. Zang, keyboards, arrangementen, teksten, gitaar, bas, drums; all by myself.

Via haar Facebook-pagina kon je de afgelopen jaren al de ontwikkelingen volgen die hebben geleid tot de eerste ep Rise Above The Sea. Ze laat in die periode een stijgende lijn horen. Voor een eenpersoonsproject is het knap dat ze zowel nagenoeg alle instrumenten heeft ingespeeld alsmede voor de mix en productie verantwoordelijk is. De enige uitzondering betreft de pianopartijen in Watching Over Me. Die zijn ingespeeld door Anthony, die ook het logo heeft ontworpen en aan de hoes heeft meegewerkt. Vanwege het beperkte budget klinkt het geheel wat krachteloos, maar tegelijkertijd ademt het één en al eerlijke emotie.

Rhenium speelt doomy gothic/symphonic metal die beïnvloed is door onder andere Evanescence, Nightwish, Theatre Of Tragedy, Epica en Stream Of Passion. De muziek klinkt soms druilerig als een regenachtige zondagmiddag in Engeland. De drumpartijen zijn erg eenvoudig en datzelfde geldt voor de gitaarpartijen, die uit de 15 Watt-versterker komen (waardoor ze zelfs af en toe een atmosferisch blackmetalkarakter hebben) en de gothic keyboardmelodieën (onder andere piano en viool), die veel bijdragen aan de zwaarmoedige sfeer. Een sfeer die mede gecreëerd wordt door teksten over vrienden die verdwijnen als je ze nodig hebt, over het missen van haar hond Kimberley, over het overlijden van de moeder van een vriendin en over iemand die in een relatie de ander slecht behandelt en daar later spijt van krijgt.

Cristina stopt veel emotie in haar zang. Ze heeft geen groot bereik en is niet altijd toonvast (bijvoorbeeld bij aanvang van het matige Once Again, waarin ze te hard moet werken om de lage tonen te halen) en de trilling in haar stem bevat zowel een bepaalde onzekerheid als ook oprechtheid. De geboren Italiaanse blijkt ook goed in staat om aardige zanglijnen te schrijven. Vooral Nobody Can Hear Me blijft goed hangen. Daarna blijven de memorabele momenten grotendeels afwezig, al liggen More Than Words Could Say en het eerste deel van Watching Over Me zeer aardig in het gehoor.

Er zit niet veel tempo in de muziek. Pas met het afsluitende Rise Above The Sea gaat het tempo omhoog. Bovendien zit er variatie in de ritmiek en zijn de gitaarpartijen wat krachtiger. Het refrein bevat echter een te drukke samenkomst van keyboardmelodieën. Het slotstuk van het concept over de reis die je beleeft wanneer je met allerlei problemen geconfronteerd wordt, gaat over het accepteren dat de problemen er zijn en de kracht vinden om door te gaan.

Dat laatste vat de beleving bij deze ep mooi samen. Cristina Pucci is met Rise Above The Sea aan een reis begonnen die op dit moment technisch en productioneel gezien nog veel problemen oplevert, waardoor deze eerste release in de zee van kwalitatief hoogwaardigere albums achterblijft. Tegelijkertijd bevat het eerste wapenfeit van Rhenium oprechte muziek en teksten en laat deze qua songwriting voldoende potentie horen waarop de de Italiaanse kan voortbouwen.

Tracklist:
1. Drowning – Intro
2. Nobody Can Hear Me
3. More Than Words Could Say
4. Watching Over Me
5. Once Again
6. Rise Above The Sea