Waarom zo direct? Omdat vanaf de eerste seconde de gemakzucht van de muziek afdruipt. Een band met een stel ouwe rotten moeten toch op z’n minst een spetterende langspeler kunnen maken. Dit lijkt meer op een project om het ego van Craig Goldy te strelen. Meneer maakt van elke gelegenheid gebruik om zijn gitaar te laten gillen. De solo’s zijn aardig zoals je van hem kunt verwachten, maar iedere luisteraar die ook maar een beetje kritisch luistert, weet dat hij veel beter kan. Blijkbaar vindt de rest van de band het allemaal wel prima en staan ze als een stel zoutzakken bij te spelen. Alles in hetzelfde tempo en steeds weer dezelfde saaie opbouw.
De ervaring van dit kwartet maakt het album luisterbaar. De heren kunnen waarschijnlijk niet eens met iets slechts op de proppen komen, maar het gevaar van de automatische piloot ligt des te meer op de loer. Chas West neemt bij vlagen zelfs niet eens meer de moeite om zijn zanglijnen bij de muziek te laten aansluiten. Elf songs waarin niets spannends gebeurt, is uiteraard ook een prestatie. Lekker laten liggen dus, dit album.
Tracklist:
1. Distant Prayer
2. Livin' Out Loud
3. Wash Away
4. Who Did You Run To
5. Fallin' For You
6. Never Say Goodbye
7. Path Of Love
8. Had Enough
9. Don't Have To Fight No More
10. Silent Wonder
11. What You Take
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
