Tegenwoordig word je overal bestookt met de term supergroep. In sommige gevallen dekt deze term daadwerkelijk de lading, maar in veel gevallen ook niet. Act Of Defiance is zo'n groep. Met bandleden vanuit verschillende projecten hangt er al gauw een supergroep-labeltje aan, terwijl het echt niet zo bijzonder is. Al kun je wel zeggen dat je met Chris Broderick en Shawn Drover (beiden ex-Megadeth) twee zeer getalenteerde muzikanten in huis hebt. Daartegenover staan Henry Derek (van het geflopte Scar The Martyr) en Matt Bachand (Shadows Fall). Met deze line-up hoef je niet te spreken over een supergroep. Desondanks wekt het wel de interesse.

De band werd opgericht op het moment dat Broderick (gitaar) en Drover (drums) afscheid namen van Dave Mustaine. Over de reden is het vooral gissen, maar muzikale vrijheid zal er ongetwijfeld een van zijn. Voor Megadeth-fans zal Act Of Defiance een feest der herkenning zijn, want het mag duidelijk zijn dat Broderick zijn ongebruikte riffs mee heeft genomen. Desondanks is de band allesbehalve een kopie of voortzetting vanuit het verleden. Het karakter van de formatie is vele malen meer thrash-gericht en de nadruk ligt meer op snelheid en agressieve zang. Ook neemt het geweldige gitaarspel van Broderick een prominente plek in, waardoor je om de haverklap wordt bestookt met melodieuze solo's, snel shredwerk en felle thrashriffs. Muzikaal valt er dan ook genoeg te beleven, alleen weten de bandleden het nog niet helemaal om te zetten in goede en pakkende songs.

De basisideeën zijn goed, maar de uitwerking laat helaas veel te wensen over. Vaak is dit een kwestie van dat een nummer te lang duurt of te veel in de herhaling valt met een oninteressant refrein. Ook heeft de zang van Henry Derek hier een groot aandeel in. In tegenstelling tot Scar The Martyr laat hij hier zijn schreeuwerige kant horen, maar komt deze met zijn rauwe/hese stem niet echt goed over. De beste man overschreeuwt zichzelf een aantal keren lelijk en daarbij heeft hij gewoon geen lekkere stem. Daartegenover staan tracks als Legion Of Lies, Refrain And Re Fracture, afsluiter Birth And The Burial en het sterk aan Megadeth linkende Dead Stare, die meer afwisseling bieden, betere refreinen hebben en genieten van een erg sterke muzikale infrastructuur. Vooral in Birth And The Burial zit veel potentie. Hierin vallen alle elementen van de groep het beste op hun plek, wat zich uit in de beste track van het album.

Het is dan ook bewonderenswaardig en tevens verbazingwekkend waar het duo Broderick en Drover mee komt opdagen. Het doet je afvragen waarom ze niet meer de vrije hand hebben gekregen van Dave Mustaine, want juist de pit die hier tentoongesteld wordt, had niet misstaan op laatste albums van Megadeth. Het is alleen jammer dat het muzikale geweld niet leidt tot geweldige tracks. Meer vlieguren zullen de formatie dan ook zeker goed doen, waardoor toekomstig materiaal iets is om in de gaten te houden. Voor nu is het een veelbelovende introductie, maar mankeert er nog te veel aan om de aandacht vast te houden.

Tracklist:
1. Throwback
2. Legion Of Lies
3. Ty Lord Belial
4. Refrain And Re Fracture
5. Dead Stare
6. Disasthrope
7. Poison Dream
8. Obey The Fallen
9. Crimson Psalm
10. Birth And The Burial