Deze driemansformatie is afkomstig uit Vlagtwedde, Groningen en bestaat sinds zomer 1999. El Shit’s titelloze debuut kreeg goede recensies en het veroveren van de Nederlandse podia begon. Zo speelden ze o.a. op het Eurosonic festival en op Noordschok en in zalen als Stairway To Heaven, Het Bolwerk, Vera en de Tagrijn. Ze openden voor bands als Agresión, Dimension Seven en Brainshake en dit jaar waren ze te zien als support act voor Soulfly in de Oosterpoort.

De stijl is niet makkelijk te omschrijven. Ja, metal. Groove metal of freaky metal? Er was zelfs iemand die het ‘stress-metal’ noemde. El Shit zelf noemt het metal met wisselende ritmes, verrassende breaks en psychedelische invloeden. Invloeden die ze noemen zijn Meshuggah, Fear Factory, Korn en Deftones.

Eat My Dust
En nu is er dan ‘Eat My Dust’, het nieuwe full length album. Na het album één keer geluisterd te hebben heb ik zoiets van ‘mwoh’. Ik had het album de eerste keer dan ook op de achtergrond aan staan, en dan merk je waarom ‘stress-metal’ inderdaad een passende term is! Ik werd er een beetje zenuwachtig van.
Maar ik geef het album natuurlijk nog een luisterbeurt (meerdere zelfs) en deze keer met meer aandacht. Deze keer kwam ik tot de conclusie dat het toch wel erg aangenaam strak is en er leuke, originele dingen in zitten.

Het begint, zoals ik deze review begon, met een opbouwende bass line en zachte drums van opener ‘Frame’. De gitaar komt erbij en vervolgens explodeert het om weer tot rust te komen als de vocals erbij komen. De bridge vind ik het mooiste stuk. Wat mij betreft een erg goed nummer en een goede keuze om mee te openen.

‘Frame’ gaat vrijwel onopvallend over in het volgende nummer ‘1000 Mile’. Nu moet ik zeggen dat ik niet onder de indruk ben van de zanger als hij praat/zingt, maar daar gaat het natuurlijk niet om! Hij heeft namelijk wel een indrukwekkend stemgeluid als hij schreeuwt want dat gaat ‘m goed af.

De eerste instrumentale stukken van ‘Face It’ zijn vrij ‘trippy’ met een terugkerende bass line en vage gitaar er door heen. Deze stukken worden afgewisseld met het refrein dat weer voor een explosie volgt. De nummers zijn over het algemeen vrij slepend en donker. Daarom valt ‘Suicide’ op omdat deze meer up tempo is dan de voorgaande nummers.

‘Current Leakage’ is een chaotisch nummer dat me een beetje doet denken aan de Deftones in hun Adrenaline tijdperk, dat komt vooral door de filter die over de zang heen zit. Het nummer ‘Inevitable War’ begint heel rustig met een mooie opbouw totdat het na bijna 3,5 minuut ineens los barst. Het laatste nummer (track 13) staat niet op de tracklist en begint ook pas na een minuut stilte. Het is ook een heel apart nummer in een andere stijl dan de rest van het album. Het is wel een leuke toevoeging.

Conclusie
‘Eat My Dust’ is emotioneel en agressief, met vette grooves, mooie breaks, hier en daar een gitaar solo en experimentele instrumentale stukken. Minpuntje is wel dat sommige nummers iets teveel op elkaar lijken en de intro’s vaak erg lang zijn waardoor riffjes net iets te vaak herhaald worden en kunnen gaan vervelen. El Shit heeft een eigen geluid en dat komt voornamelijk door de verschillende invloeden die zij mixen. ‘Eat My Dust’ heeft een aantal sterke songs die het beluisteren zeker waard zijn. Hopelijk zorgt deze release voor meer bekendheid in Nederland.

Tracklist:
1. Frame
2. 1000-mile
3. Reminded pain
4. Face it
5. Live your owm life
6. Suicide
7. Hate world
8. Current-leakage
9. Soul
10. In two
11. Walk on
12. Inevitable war