Vliegtuigen worden uit de lucht geschoten, IS moordt er lustig op los, het ebolavirus rukt op en wereldoorlog nummer drie ligt op de loer. Slash heeft gelijk als hij zegt: World On Fire. Tracht hij daar zelf ook iets aan te doen? Nee, dat niet. Hij pakt zijn gitaar, speelt een gaaf riedeltje en laat je al die ellende vervolgens zevenenzeventig minuten lang vergeten.

World On Fire markeert alweer het derde solo-album van Saul Hudson en net als op zijn vorige avontuur Apocalyptic Love zijn Myles Kennedy en The Conspirators ook weer van de partij. Ditmaal had de snarenplukker meer dan genoeg inspiratie, want hij heeft maar liefst zeventien tracks uit zijn mouw weten te schudden. Je zou dan kunnen denken, is dat niet erg veel? Ja, dat is het, ware het niet dat de kwaliteit van de songs prima is en ze stuk voor stuk lekkere uptempo rock-'n-roll-knallers zijn.

Met leadsingle World On Fire gaat het schijfje met een rap tempo van start en word je meteen geconfronteerd met het kenmerkende gitaarspel van de iconische gitarist. Scheurende riffs, pakkende intro's en melodieuze solo's; allemaal onmiskenbaar Slash met zijn traditionele Les Paul-gitaar en het album staat er vol mee. Het fijne hierbij is dat zijn spel volledig in dienst staat van de nummers en niet andersom. Nergens krijg je het idee dat deze tracks geschreven zijn om het ego van de gitarist te strelen of dat Slash zichzelf een hoofdrol toe-eigent. Sterker nog, het is eerder Myles Kennedy die deze rol opeist met zijn sublieme zangwerk. Was ik op het vorige album nog niet helemaal overtuigd van de samenwerking, ben ik dat met World On Fire wel. Slash en Myles Kennedy liggen elkaar beter en de songs zijn ditmaal op het lijf van de zanger geschreven.

Het is dan ook jammer dat Slash en co ditmaal voor de veilige weg zijn gegaan. Doordat er geen grote risico's worden genomen, voelt de plaat nergens spannend of fris aan. Dit zorgt ervoor dat er geen echte uitschieters te vinden zijn maar ook dat zeventien nummers een erg lange rit is. Er hadden dan ook gerust vijf tracks minder op het schijfje mogen staan. Het mag dan een luxeprobleem zijn, maar vijf kwartier lang de zang van Myles Kennedy kan gaan tegenstaan. Ik mis dan ook een goede powerballade of een episch liedje zoals Anastacia, wat voor een betere afwisseling zou hebben gezorgd.

Dat gezegd hebbende, weet World On Fire gewoon goed te vermaken. De plaat is consistenter dan zijn voorganger maar ook een stuk minder avontuurlijk. Er staan een aantal erg fijne tracks op zoals Automatic Overdrive, 30 Years To Life, Battleground, The Dissident en het instrumentale Safari Inn, maar af en toe wordt er ook op de automatische piloot gespeeld. Doordat de muzikanten ditmaal hechter overkomen en er gekozen is voor een meer rechttoe-rechtaan rock-'n-roll benadering, bekruipt mij af en toe zelfs een Guns 'N Roses-gevoel (zeker als ik de cowbell hoor). Het is fijn dat op Slash (inmiddels al 49) nog steeds geen sleet zit en hij blijft presteren op niveau. Toch mag hij zichzelf wel blijven uitdagen, want er zit zeker meer in! Dit album zal dan ook bijblijven door zijn consistente niveau en niet door de vele uitschieters. Dat de wereld in de fik staat, is dan ook één ding wat zeker is. Het vuur is alleen nog niet overgeslagen op deze plaat.

Tracklist:
1. World On Fire
2. Shadow Life
3. Automatic Overdrive
4. Wicked Stone
5. 30 Years To Life
6. Bent To Fly
7. Stone Blind
8. Too Far Gone
9. Beneath The Savage Sun
10. Withered Delilah
11. Battleground
12. Dirty Girl
13. Iris Of The Storm
14. Avalon
15. The Dissident
16. Safari Inn
17. The Unholy