Black Trip werd al in 2003 opgericht maar creatief brein en gitarist Peter Stjärnvind (ex-drummer van onder andere Entombed, Nifelheim en Merciless) vindt pas in 2011 de gewenste muzikanten. Dat zijn zanger Joseph Tholl (gitarist van Enforcer en Corrupt), gitarist Sebastian Ramstedt en bassist Johan Bergebäck (beiden ex-Nifelheim en Necrophobic) en drummer Jonas Wikstrand (Enforcer). Met die bezetting wordt het debuutalbum Goin’ Under opgenomen.
Deze plaat werd in oktober vorig jaar al uitgebracht in Scandinavië door Threeman Records maar pas in juli van dit jaar in een groter geografisch gebied via SPV/Steamhammer. De Zweedse formatie speelt een mix van NWOBHM en hardrock uit de jaren zeventig en wordt met name beïnvloed door Iron Maiden (het Paul Di’Anno-tijdperk, ook de zang van Joseph lijkt op die van hem). Dit hoor je vooral terug in No Tomorrow, dat wel wat wegheeft van Phantom Of The Opera. Daarnaast zijn bands als het oude Thin Lizzy (Radar, The Bells en het titelnummer) en Saxon (Putting Out The Fire) van invloed geweest op het geluid van Black Trip.
Origineel is het schijfje niet en toch weet de groep pakkende nummers te schrijven die goed in elkaar zitten. Daarbij wordt een boeiende mix gevonden tussen midtempo- en uptemponummers en de bijzondere single Tvar Dabla, met geslaagde tempowisselingen. Het langzamere, emotionele Thirst vind ik persoonlijk wat minder vanwege de zang, maar het heeft wel een bijzonder mooi einde in de vorm van een instrumentale, harmonieuze leadpartij.
Het gitaarwerk is sowieso het sterkste element van de band, die vernoemd is naar het gelijknamige nummer van Samael. Prima riffs, fijne melodieën en veelvuldige solo’s volgen elkaar op. Hierbij wordt regelmatig gebruik gemaakt van twinmelodieën zoals in Radar, waarvan ook een officiële video is verschenen, en in Goin' Under, dat één van de hoogtepunten van de release is. Het gitaargeluid staat daarbij helder en zwaar afgesteld in de geslaagde retroproductie van Fred Estby (ex-Dismember). Black Trip weet zich te onderscheiden van andere bands door kleine ritmetwists en subtiele details in te passen zoals donkere tokkelstukken en leads die verraden dat de heren een deathmetalverleden hebben.
De ervaren Zweden weten de aandacht van de luisteraar meer dan een half uur lang goed vast te houden. Het mag dan geen topalbum zijn, het is zeer zeker een prima plaat, die ook na meerdere luisterbeurten zijn kracht behoudt. Ik ben nu al benieuwd naar de opvolger waarbij wellicht de andere bandleden meer invloed krijgen op de totaalsound.
Tracklist:
1. Voodoo Queen
2. Radar
3. Putting Out The Fire
4. No Tomorrow
5. Tvar Dabla
6. The Bells
7. Thirst
8. Goin`Under
