Hoewel Enthroned zich met zijn bestaansgeschiedenis van twintig jaar een van de langst lopende blackmetalbands van onze zuiderburen mag noemen, gebiedt de eerlijkheid mij te bekennen dat ik de verrichtingen van dit gezelschap lang niet altijd even grondig heb gevolgd. Zo was het oude werk mij altijd iets te rechtlijnig en monotoon om te kunnen overtuigen. Pas bij prima werkstukken als Carnage In Worlds Beyond en Xes Haereticum is Enthroned op mijn radar verschenen, om er daarna net zo hard weer van te verdwijnen. Albums als Tetra Karcist (2007), Pentagrammaton (2010) en Obsidium (2012) zijn geruisloos aan mij voorbij getrokken, ondanks de vaak lovende recensies.

Het nieuwe album Sovereigns, alweer de tiende full-length, biedt dus een hernieuwde kennismaking. Van de line-up van de periode 2002-2004 is inmiddels weinig meer over. En ook qua sound klinkt Enthroned op Sovereigns niet bepaald meer zoals ik de band herinner: de muziek is gelaagder en afwisselender geworden. In plaats van non-stop geraas timet Enthroned zijn blastbeats nu een stuk beter. De afwisseling met dreigende, doom-achtige passages waarin zware riffs de overhand hebben, doet verfrissend aan in relatie tot het eentonige gebeuk van voorheen.

Ook de (inmiddels niet meer zo) nieuwe frontman Nornagest klinkt een stuk veelzijdiger dan zijn voorganger Sabathan, die weliswaar over een intense krijs beschikte, maar weinig afwisseling in zijn stemgeluid wist te leggen. Door die veranderingen is Enthroned wat orthodoxer gaan klinken: het totaalplaatje roept bijvoorbeeld vooral referenties op aan Franse bands zoals Merrimack en Reverence. Vooral uitstekend in elkaar zittende nummers als Sine Qua Non, Of Feathers And Flames en Divine Coagulation laten horen dat Enthroned inmiddels over een flinke portie vakmanschap beschikt. Het hoogtepunt van het album is echter Of Shrines And Sovereigns, dat furieus uit de startblokken knalt, maar opvalt door een fraaie vertraging waarin etherische kerkklanken voor een onheilspellende ondertoon zorgen.

Enthroned bewijst met Sovereigns nog niets aan relevantie te hebben ingeboet. Sterker nog: ik ben zeer aangenaam verrast door de richting waarin deze band zich heeft ontwikkeld. Gesterkt door een bijzonder krachtige productie laat deze band in negen puike composities horen over meer dan voldoende inspiratie te beschikken. De afwisseling en gelaagdheid zorgen er bovendien voor dat Sovereigns niet snel over zijn houdbaarheidsdatum heen is.

Tracklist:
1. Anteloquium
2. Sine Qua Non
3. Of Feathers And Flames
4. Lamp Of Invisible Lights
5. Of Shrines And Sovereigns
6. The Edge Of Agony
7. Divine Coagulation
8. Baal Al-Maut
9. Nerxiarxin Mahathallah