Sinds Liv Kristine met Leaves’ Eyes aan de slag is gegaan, heeft zij meerdere kanten van zichzelf laten zien. Enerzijds de bombastische, zwaar aangeklede gothic metal die zo typisch is voor het genre, weliswaar niet altijd bijster origineel, maar desondanks altijd naar behoren uitgevoerd. Anderzijds de meer romantische, ingetogen kant, waarin de sfeer wat weemoediger is en de overdadige opsmuk beperkt is. Het is met name deze kant, die op debuutalbum Lovelorn en vooral het in 2011 verschenen Meredead vertegenwoordigd is, die mij weet te bekoren.
Op deze vijfde full length lijkt de band in eerste instantie toch weer terug te grijpen op de bombastische trukendoos. Dat wil zeggen: een grote rol voor orkestrale passages, flink aangezette, bombastische refreinen, en meer ruimte voor de grunts van manlief Alexander Krull. Met name het begin van het album, met opener Hell To The Heavens en Maid Of Lorraine, komt stevig uit de speakers knallen. Het is allemaal uitstekend uitgevoerd, maar het was toch juist met de wat rauwere, uitgeklede insteek van Meredead dat Liv en haar mannen zich in positieve zin wisten te onderscheiden van de massa.
Gelukkig is Symphonies Of The Night dan ook niet van begin tot eind dicht gesmeerd. Leaves’ Eyes probeert juist een balans te vinden tussen groots klinkende nummers en bewust ‘klein’ gehouden, ingetogen pareltjes (Saint Cecelia is het meest aansprekende voorbeeld). Ook op nummers als Fading Earth en Symphony Of The Night komt Leaves’ Eyes wat subtieler uit de hoek. Het vormt een welkome afwisseling op de overdaad die zo kenmerkend is voor het genre. Wederom vormen juist dit soort ingetogen nummers de ware kracht van de band, niet in de minste plaats omdat het warme stemgeluid van Liv Kristine zich daar het beste voor leent.
Leaves’ Eyes is inmiddels uitgegroeid tot een behoorlijk grote naam in het gothic metal genre en met Symphonies Of The Night wordt wel weer duidelijk waaraan de band deze status verdiend heeft. Een op en top vakkundig en liefdevol gemaakt album, dat als enige minpunt heeft dat het minder verrassingen bevat dan zijn voorganger. Dat minpunt is echter op te lossen door de digipack in huis te halen, want daarop staan met Eileen's Ardency en de Depeche Mode-cover One Caress misschien wel de twee meest bijzondere nummers van het album.
Tracklist:
1. Hell To The Heavens
2. Fading Earth
3. Maid Of Lorraine
4. Galswintha
5. Symphony Of The Night
6. Saint Cecelia
7. Hymn To The Lone Sands
8. Angel And The Ghost
9. Éléonore De Provence
10. Nightshade
11. Ophelia
12. Eileen’s Ardency
13. One Caress (Depeche Mode Cover)
