Duidelijk hoorbaar is dat Fleshgod Apocalypse de muzikale aankleding naar een steeds uitgebeider en hoger niveau probeert te tillen. Labyrinth is niet een beetje voorzien van een strijkertje hier en een blazertje daar, het album is ruim vijftig minuten lang één grote metalopera, compleet met zangeres. Geen nummer zonder de orkestrale jas, brute en pompeuze muziek wordt op Labyrinth stevig in elkaar gehaakt. De sfeer mag er dan ook echt zijn, wreed doch prachtig raast de cd nummer voor nummer kronkelend, wervelend en imposant voorbij. Het tempo is werkelijk moordend en het drama-gehalte is enorm.
Maar hoe overweldigend Labyrinth ook klinkt, de zwaktes van dit album blijven niet onopgemerkt. Mijn voornaamste punt van kritiek is dat de plaat, na slechts een paar luisterbeurten, heel eentonig wordt. Alle nummers lijken bij elkaar één lange zucht van snelheid en bombarie te zijn, met slechts tijdens de instrumentale nummers een paar spaarzame momenten van bedaardheid. Voor de rest hebben de nummers afzonderlijk geen eigen functie of identiteit en zodra de verrassing er een beetje af is, ga je dat horen. Bovendien is de cd qua sound vooral heel mooi, terwijl het altijd juist de rauwe rand was die de combinatie met de orkestrale muziek zo interessant maakte. Labyrinth is uiteindelijk een gepolijste overkill geworden waarop de zeer omvangrijke pathos veel belangrijker dan de basale riffsamenstelling is geworden. In zijn totaliteit klinkt de cd zeker tijdens de eerste luisterbeurten erg machtig, maar muzikaal is Fleshgod Apocalypse hier stiekem niet op vooruit gegaan.
Tracklist:
1. Kingborn
2. Minotaur (Wrath Of Poseidon)
3. Elegy
4. Towards The Sun
5. Warpledge
6. Pathfinder
7. The Fall Of Asterion
8. Prologue
9. Epilogue
10. Under Black Sails
11. Labyrinth
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
.jpg){kind=small}
