In vergelijking met veel genregenoten kiest Fejd voor een meer organisch en ‘down to earth’-geluid. Hoewel de bandleden een veelvoud aan instrumenten bespelen – de Zweedse doedelzak, Joodse harp en de bouzouki, om er maar een paar te noemen – klinkt Nagelfar vooral heel lichtvoetig en open. Deze band kiest niet voor een volgeplakt, bombastisch geluid, maar gaat wat genuanceerder te werk. Bovendien beroept de band zich volledig op akoestisch gitaarwerk, waardoor de nadruk veel meer op folk dan op metal of rock ligt (hoewel het stuwende drumwerk er wel voor zorgt dat het geheel niet te zweverig wordt).
Hoewel Nagelfar een fijn voortkabbelend achtergrondplaatje is, mis ik echter toch het stevige gitaarwerk. Misschien komt dat doordat de nummers iets te veel op hetzelfde tempo voortbouwen, of dat de cleane zang te weinig variatie kent om het album te dragen. Dat het instrumentale en verrassend opzwepende Häxfärd het beste nummer op deze plaat is, is in ieder geval veelzeggend. Maar wellicht dat de akoestische folk van Fejd ook gewoon nog de echte diepgang mist om dit tot een ‘categorie A-album’ te maken.
Er staan zeker goede momenten op Nagelfar. Zo weet het mystieke begin van Ulvsgäld direct de aandacht te trekken en is een nummer als Den Skimrande opgebouwd rondom een mooie terugkerende melodielijn. Uiteindelijk is het echter te weinig om over de gehele linie te overtuigen. Nagelfar is een rustiek en aangenaam schijfje geworden, dat echter iets te veel in de achtergrond opgaat om echt potten te kunnen breken. Fervente folkfanaten mogen een paar puntjes bij het eindoordeel optellen, maar ook zij zullen ongetwijfeld betere bands van hun gading gevonden hebben.
Tracklist:
1. Ulvsgäld
2. Sigurd Ring
3. Nagelfar
4. Dis
5. Den Skimrande
6. Jordens Smycke
7. Fjärrskådaren
8. Vindarnas Famn
9. Häxfärd
10. Ulvsgäld (Bonus Track Rehearsal)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
