Voor de mensen die vinden dat de Blind Guardian de laatste jaren nooit beter heeft geklonken omdat ze bijzonder kicken op Teutoonse koorzang, solo’s, een algehele fantasysfeer en wat gouwe ouwe speed metal invloeden: koop Orden Ogan’s To The End zonder het eindcijfer van deze recensie af te wachten. Nog niet overtuigd? Lees dan nog maar een klein stukje verder.

De sympathieke Duitsers van Ordan Ogan zetten met hun laatste album namelijk met gemak het sterkste album neer dat ze in hun 16-jarige bestaan hebben gemaakt. Het is duidelijk dat de groep met albums als Vale en Easton Hope een behoorlijke stijlwisseling heeft ondergaan ten opzichte van het meer atmosferische debuut Testimonium A.D. Het is dan ook wel grappig dat de band er voor gekozen heeft om het van het eerste album afkomstige Angels War opnieuw op te nemen, helemaal als je jezelf bedenkt dat men live beweert dat het om een nieuw nummer gaat. Goed, het nummer klinkt wel iets steviger dan op het debuut het geval was, maar een echt groot verschil is het niet.

Geschiedvervalsing terzijde:To The End is een album waar kosten nog moeite zijn gespaard om episch en bombastisch te klinken, zonder dat men hierbij een orkest of koor operazangers nodig heeft. Een nummer als The Things We Believe In is folky, opzwepend en zo ongelooflijk catchy, dat ik benieuwd ben of er iemand is die niet geneigd is mee te zingen en de clichématige vuist in de lucht te gooien. Voor de mensen die meer willen genieten van strakke speed metal riffs, zijn songs als Land Of The Dead, het aan Helloween’s Walls Of Jericho herinnerende en Dying Paradise waarschijnlijk weer de hoogtepunten van het album. Voor de liefhebbers zijn er in de vorm van The Ice Kings en Take This Light zelfs nog twee rustpunten waar de aanstekers te voorschijn gehaald kunnen worden.

Zwakke songs zijn er op To The End niet te vinden. Toegegeven, Orden Ogan zal lang niet ieders band zijn. De leadzang van Seeb is niet bijster ruig, maar hij kwijt zich (mede geholpen door de achtergrondzang) prima van zijn taak. De warme productie zal daarnaast voor sommige puristen misschien te vol zijn, waardoor het allemaal wat gelikt kan over komen. Persoonlijk vindt ik dat iedereen die fan is van bands als Falconer (maar dan iets ruiger), Gamma Ray (maar dan iets killer qua sfeer) en Blind Guardian (bijna helemaal) dit album een kans zou moeten geven. Voor mij is dit album in ieder geval het beste Duitse power metal alternatief voor de meer gevestigde bands dat ik sinds tijden te horen heb gekregen.

Tracklist:
1. The Frozen Few
2. To The End
3. The Things We Believe In
4. Land Of The Dead
5. The Ice Kings
6. Till The Stars Cry Out
7. This World Of Ice
8. Dying Paradise
9. Mystic Symphony
10. Angels War
11. Take This Light