Het zit Annihilator niet altijd mee. Op de vraag wat het beste album is van de Jeff Waters Band worden standaard de eerste twee albumtitels als antwoord gegeven en sinds het legendarische debuut is het een komen en gaan van bandleden. Consistentie is meestal ver te zoeken en het is vaak een kwestie van hopen dat de vernieuwde bezettingen het kenmerkende geluid voort weten te zetten. Uiteraard is het gitaarwerk van Waters de basis, maar het zangwerk speelt toch even goed een belangrijke rol. Wat dat betreft houdt Dave Padden het al een aardige tijd vol, want de nieuwe titelloze plaat is de vierde met deze brulboei op zang.

Ik kan er lang of kort over zijn; Annihilator is simpelweg de beste plaat uit het Paddentijdperk tot nu toe. Was vooral Metal een nogal matte vertoning; de nieuwe plaat is dat zeer zeker niet. De cd bruist van de energie en bevat zelfs weer een aantal geweldige composities. Nummers waarin Waters zich ongegeneerd laat gaan met maar liefst zesenzestig gitaarsolo's. Nu was het gros van het Annihilator-materiaal al gebouwd rond de capaciteiten van de gitarist, maar het gejank en gescheur klonk nog nooit zo dominant en geïnspireerd. Het riffwerk is zoals altijd superstrak en bevat talloze knipogen naar het verleden, zowel de eigen discografie als Metallica en Slayer. Zo begint Ambush met een gitaarpartij van Slayer die vervolgens overgaat in de riff van Metallica's Whiplash.

De plaat is in muzikaal opzicht spectaculair. Het soleerwerk is geweldig, de riffs zijn fantastisch en het strakke drumwerk ondersteunt de boel op een sterke en bovendien functionele wijze. Zelfs qua zang is het album geen storende plaat. Goed, Padden is zeker geen Joe Comeau, Coburn Pharr of Randy Rampage, maar nu hij de schreeuwpassages beperkt en vooral lekker thrashy voortjakkert, is het best te doen. Soms klinkt hij als Hetfield (The Trend) en dan weer als één van de oude zangers. Wanneer hij toch zijn schreeuw weer in de strijd gooit haak ik echter af. Het zeer matige 25 Seconds stelt als compositie al niet veel voor, maar wordt ook nog eens vergald door het zeikerige zangwerk.

Het blijft gelukkig bij slechts één misser en de nogal overbodige cover van Romeo Delight (Van Halen). Voor de rest voelt dit album als een verademing. De productie geeft de muziek een fris geluid en liefhebbers van zowel het oude materiaal als het betere Paddenwerk (Schizo Deluxe) zullen ongetwijfeld iets van hun gading vinden. Een klassieker is het niet, daarvoor snoept men toch wat veel van de eigen geschiedenis en 'verleden-week-metal', maar Annihilator is wel een spannende en vaardig in elkaar gezette plaat met genoeg gierend gitaarwerk om maandenlang zoet mee te zijn.

Tracklist
1. The Trend
2. Coward
3. Ambush
4. Betrayed
5. 25 Seconds
6. Nowhere To Go
7. The Other Side
8. Death In Your Eyes
9. Payback
10. Romeo Delight