Een nog grotere verrassing volgde, toen John Bush een uitnodiging accepteerde om eenmalig terug te keren bij Anthrax voor een optreden op het Engelse Sonisphere festival. Sindsdien laten Ian en Benante geen mediagelegenheid onbenut om ons te laten weten dat zij hopen op een definitieve hereniging met Bush. Ik heb geen idee of de huidige Armored Saint-zanger aan die lokroep gehoor zal geven. Wat ik me afvraag is echter: Zit er op een nieuwe plaat van Bushthrax dan wel iemand te wachten?
Het is inmiddels al weer zes jaar geleden dat de Amerikaanse formatie een regulier studio-album opnam met John Bush als frontman. Laten we de desbetreffende cd daarom weer eens uit de kast te voorschijn trekken, om te bepalen of die line-up van Anthrax überhaupt nog wel toekomst had. Welnu, als ik We’ve Come For You All aan een paar hernieuwde luisterbeurten onderwerp, dan luidt mijn conclusie anno 2009: Het is best een aardige (heavy) rockplaat, maar niet wat ik persoonlijk van Anthrax wil horen.
Het schijfje begint en eindigt sterk. Het intro Contact maakt nieuwsgierig, waarna What Doesn’t Die zowaar een beetje van de oude agressie terugbrengt die in de beginjaren het geluid van deze band kenmerkte. Hoewel de navolgende tracks Superhero en Refuse To Be Denied een stuk tammer uitvallen, zijn het wel degelijk lekkere, stevige rocksongs. De toegankelijke single Safe Home is niet al te bijzonder, maar kan er mee door, waarna met Any Place But Here het hoogtepunt van dit album volgt. Ook Think About An End en de titeltrack, aan het einde van de cd, zijn krachtige en pakkende composities.
Tussen het sterke begin en einde ingeklemd, bevindt zich echter een rijtje zwakke (en gelukkig vrij korte) tracks als Nobody Knows Anything en Black Dahlia. Ook de gastbijdragen van de inmiddels overleden gitaarlegende Dimebag Darrell aan Strap It On en Cadillac Rock Box kunnen die nummers niet helpen. Over het geheel genomen domineren de sterke songs echter, waardoor het eindoordeel over We’ve Come For You All positief uitvalt. Als je deze plaat op zichzelf bekijkt, los van het verleden van Anthrax, dan is een score van 78 uit 100 gerechtvaardigd.
Het is echter menselijk om een nieuwe release van een artiest te spiegelen aan eerder werk wat onder die naam werd uitgebracht. Met de glorieuze thrash metal van Spreading The Disease (1985) en Among The Living (1987) heeft We’ve Come For You All vrijwel niets meer te maken. De snelheid is weg en heeft plaatsgemaakt voor invloeden uit moderne metal en post-grunge. Ook het gevoel voor humor en de interessante teksten zijn in de loop der tijd verdwenen.
Dat ik niet de enige ben die met weemoed terugdenkt aan de beginjaren van deze band, blijkt uit het verval in verkoopcijfers en bezoekersaantallen waar Anthrax in de loop der jaren mee te maken kreeg. Ik heb We’ve Come For You All nota bene voor het luttele bedrag van vijf euro kunnen aanschaffen, toen ik hem enige tijd na de release in een uitverkoopbak aantrof. Anthrax leek zich in 2003 zelf ook bewust van de nostalgische gevoelens onder veel oude fans, want het nummer Strap It On bevat de herkenbare tekstregel “Take me back to a heavy time from ’85 to ‘89”.
Persoonlijk loop ik derhalve niet warm voor een hereniging van de line-up die We’ve Come For You All zes jaar geleden uitbracht. Dat de formatie destijds op sterven na dood was, bleek wel uit het feit dat ze een jaar later een album opnamen met nieuwe uitvoeringen van oude songs, gevolgd door de reünie van de klassieke line-up met Joey Belladonna en Dan Spitz. Een terugkeer naar Bushthrax belooft in artistiek opzicht weinig bijzonders en commercieel gezien geen vetpot. Het zal Anthrax vermoedelijk alleen maar nog meer gezichtsverlies opleveren.
Tracklist:
1. Contact
2. What Doesn’t Die
3. Superhero
4. Refuse To Be Denied
5. Safe Home
6. Any Place But Here
7. Nobody Knows Anything
8. Strap It On
9. Black Dahlia
10. Cadillac Rock Box
11. Taking The Music Back
12. Crash
13. Think About An End
14. W.C.F.Y.A.
