Maar sodeju, ja, sodeju, het is een zegen geweest dat de mannen uit Oekraïne hun handtekening hebben gezet onder het contract van het Franse Season Of Mist label. Microcosmos is waanzinnig! De perfecte combinatie van mystiek, black metal en sfeer. Days That Passed begint daar al mee. Een korte intro bestaande uit enkele simpele noten uit de gitaar en wat sinistere achtergrondgeluiden zet al gelijk de juiste toon. Prachtig hoe een minimale hoeveelheid aan klanken zo'n schitterende 'natuursfeer' laat ontstaan. Daarbij wil ik maar even benadrukken dat er nog geen enkele noot metal is gepasseerd. Dat begint echter wel bij het eerste klapstuk, het wonderschone Distant Cries Of Cranes. Smaakvol en eenvoudig gecomponeerd, maar alles klopt. De rauwe riffs gaan evenals op Autumn Aurora hand in hand met een mysterieuze onderlaag, voortgebracht door een keyboard en acoustische gitaren. De productie is uitstekend en het zit de muziek als gegoten. Geen ultracleane sound met allerlei moderne foefjes, maar rauw zoals deze klanken horen te klinken.
Het is op hetzelfde moment lastig, dan wel doodsimpel om deze plaat te beschrijven. De prachtige combinatie van rauwheid, wondermooie melodieën en agressieve vocalen is weer zodanig treffend, dat ik er al heel snel klaar mee ben. Drudkh zou Drudkh natuurlijk niet zijn, wanneer er ook weer wat nieuwe elementen in de sound zouden zijn verwerkt. De nummers zijn bijvoorbeeld aanzienlijk complexer geworden. Niet dat de heren strooien met allerlei technische hoogstandjes, maar het speelse karakter van de drums zorgt bijvoorbeeld al voor veel meer dynamiek. De zware akkoorden in Everything Unsaid Before behoren ook tot de talloze verrassingen op het album. De band behoort overigens tot één van de weinige groepen die wél op een goede manier duistere folk-elementen in de sound weet te verwerken, zonder dat het blij wordt. Dat soort prachtige gitaarlijnen worden meer dan tevoren afgewisseld met rauwe black metalriffs en enkele zeer sfeervolle gitaarsolo's (luister toch eens naar die opbouw in Decadence). Waar de band op de voorgaande plaat nog wel eens hoorbaar in de fout ging met die solo's, daar weet men nu wel de juiste snaren te raken. Geen krakkemikkig gedoe meer, maar heerlijke dominante melodielijnen die op een fabelachtige manier met elkaar versmolten zijn.
Met alle respect voor vergelijkbare bands als Fen, Wolves In The Throne Room en Walknut, maar ik kan niet anders zeggen dan dat Drudkh al die bands op alle fronten voorbij streeft. De band heeft daarvoor geen pretentieuze post-rock invloeden nodig. De muziek boeit continu, klinkt speels en de muzikanten doen nergens moeilijk. Dat is knap, want een betere mix van functionaliteit en een onwaarschijnlijk prachtige sfeer heb ik tot nu toe nog niet gehoord. Het artwork en de geheimzinnige thematiek doen de rest. Briljante plaat.
Tracklist:
1. Days That Passed
2. Distant Cries Of Cranes
3. Decadence
4. Ars Poetica
5. Everything Unsaid Before
6. Widow's Grief
