Waar genoemd album overdonderde met frisse, soms funky rock, begint dit album gelijk straight forward. Twee lekkere rockers, Star en het van geweldig gitaarspel voorziene Comfortably Dumb vormen een prima eerste indruk. Cherone heeft de frisse glans van zijn stem een beetje verloren als ik het bluesy Last Hour hoor, waar ik Bettencourt als vanouds voor me zie als ik hem hoor spelen.; hij lijkt me de afgelopen jaren zwaar ondergewaardeerd; nondeju wat is die vent goed !
De ballads die Extreme wereldwijd groot hebben gemaakt krijgen hier een vervolg met Ghost, die ik liever akoestisch had gehoord. De Queen-achtige koortjes doen me vermoeden dat Freddie Mercury meekeek toen de noten op papier werden gezet. Het akoestische hoor ik dan wél weer terug in Interface, wat een heerlijk rustig nummer is. Ook Peace is een (overtollige) ballad uit het waarschijnlijk grote aantal nummers wat klaarlag op de plank.
Als de stoomwolken zijn verdwenen moet ik concluderen dat men het niveau van de eerste twee albums niet haalt, maar dit is een alleszins zeer acceptabele terugkeer op het mondiale muziekpodium. Een aantal nummers boeien voor geen meter maar dat was in de eighties ook al; er staat echter dermate veel vuurwerk op deze schijf dat ik hernieuwde waardering heb gevonden voor deze gasten. Hopelijk houden ze het nog even vol, en vinden ze voldoende inspiratie om goede nummers te maken die van cd én podium af knallen. Op 3 november staan de heren in het Tilburgse 013.
Tracklist:
1. Star
2. Comfortably Dumb
3. Learn to Love
4. Take Us Alive
5. Run
6. Last Hour
7. Flower Man
8. King of the Ladies
9. Ghost
10. Slide
11. Interface
12. Sunrise
13. Peace (Saudade)
14. Americocaine
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
