Ook al klinkt de band totaal anders, qua mentaliteit valt deze band het best te vergelijken met een groep als Blink 182. Een titel als Sorry, But Your Friends Are Hot of Death By Disco geeft wel een goed beeld weer van wat je kunt verwachten. Het tempo ligt aardig hoog, en Zebrahead is zo’n groep die ik voor me zie, terwijl ze op een feest van een Amerikaanse tiener spelen.

De gitaardeuntjes zijn allemaal zeer melodieus, maar tegelijk erg inruilbaar. Snelle rapjes worden afgewisseld met hoge, iel klinkende zang en typische punkachtergrond zang. En hoe pakkend elk deuntje of riedeltje ook mag klinken, als het volgende nummer voorbij komt ben je het vorige alweer vergeten. Bovendien maken pakkende deuntjes nog geen goede song, en een handvol nummers is ook nog eens zeer saai. En saaie nummers op een over-de-top-vrolijke plaat is best deprimerend, helemaal omdat er niets tegenover staat, geen uitschieters, niets.

Wanneer ik veertien word, een verjaardag geef en ga comazuipen denk ik er twee keer over na voordat ik besluit deze cd toch maar níet op te zetten. Nee, dit zielloze schijfje mag lekker stofhappen in mijn kast. Zebrahead is een one-hit wonder en dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven want Phoenix is een zeer, zeer matig album geworden. Lekker links laten liggen, dus.

Tracklist:
1. HMP
2. Hell Yeah!
3. Just the Tip
4. Mental Health
5. The Juggernauts
6. Death by Disco
7. Be Careful What You Wish For
8. Morse Code for Suckers
9. Ignite
10. Mike Dexter Is a God, Mike Dexter Is a Role Model, Mike Dexter Is an Asshole
11. The Junkie and the Halo
12. Brixton
13. Hit the Ground
14. Two Wrongs Don't Make a Right, But Three Rights Make a Left
15. All for None and None for All
16. Sorry, But Your Friends Are Hot