Ik heb Venom altijd een zeer speciale band gevonden. Venom is dan ook in veel opzichten een opmerkelijke band. Van welke band zijn er immers zoveel best of cd's verschenen. Ik vind dat heel bijzonder. Vooral omdat ik het knap vind van platenmaatschappijen, dat ze al die cd's ook nog hebben kunnen vullen.
Dat is met recht een bijzonder feit. Vooral ook, omdat Venom nog nooit een fantastisch nummer uitbracht. Ja, Venom was keihard in de vroege jaren '80. Harder dan al die 'softe' heavy metal bandjes. Venom was ook sneller dan al die 'trage' bandjes. Venom was volgens velen ook de belichaming van het kwaad. Ik denk persoonlijk dat men dat moet nuanceren. De gehele muziekindustrie had namelijk drommels goed in de gaten dat hier een band stond die van fatsoenlijk musiceren nog nooit gehoord had.
Black Metal was de tweede plaat van het gezelschap uit Newcastle en misschien ook wel de meest succesvolle. De naam voor een compleet nieuw genre was geboren. Muzikaal heeft de band zeker ook de nodige raakvlakken met de latere generatie (vierderangs) black metal bands. Venom kan namelijk ook niet spelen en men verschuilt zich op de plaat vrijwel de hele tijd achter een matige stofzuigerproductie. Het hele album is gebouwd rond drie riffs, die af en toe lichtjes veranderen. Mantas is hoorbaar geen wereldgitarist, maar waagt zich toch aan enkele wanstaltig klinkende solo's. Cronos kan niet zingen en doet eigenlijk niet veel anders dan de luisteraar boos en irritant toe spreken. Drummer Abaddon lijkt voor de grap in een dronken bui wat ritmes te hebben ingespeeld en de rest van de bandleden heeft naderhand de riffs en baslijnen toegevoegd. Als primitief een synoniem is voor bagger, dan is dit de meest primitieve metalplaat ooit verschenen.
Het album opent overigens niet onaardig. Black Metal is het minst slordige nummer op de cd. To Hell and Back is ook nog redelijk, maar daarna is het eigenlijk wel afgelopen. Raise the Dead is een kwelling van maar liefst zes minuten, waaruit duidelijk de spelkwaliteiten blijken van de bandleden, geen. Venom piekt vervolgens nog één keertje licht met Countess Bathory. De rest van de plaat is gevuld met muzikale dieptepunten. Heaven's On Fire is in dat opzicht een prestatie. Dat is namelijk veruit het slechtste nummer dat ik ooit gehoord heb. De heren spelen continu langs elkaar heen en de ongestemde gitaren doen de nekharen rechtovereind staan. Het spreekt voor zich dat de gitaarversie van de kinderuitspraak 'Ne Ne Nu Ne Ne' aan het begin van Teacher's Pet het meest muzikale moment op de hele cd is.
Ik ben me bewust van het feit dat dit album door veel mensen als een klassieker wordt gezien. Een duistere luisterervaring die bij velen kippenvel veroorzaakt. Een meesterwerk dat in hardheid en rauwheid alles overtrof. Tegelijkertijd is dit een plaat die bol staat van het slechte spel, fouten en een chron(os)isch gebrek aan afwisseling. Als je dit album plaatst in 1982, dan is het logisch dat er een angst bestond. Als de harde muziek zich in deze richting zou ontwikkelen, dan zou ik ook in mijn broek schijten. Ik ben nog steeds bang voor Venom. Angstig dat er ooit weer zo'n overgewaardeerde band ontstaat die geen noot fatsoenlijk kan spelen. Over nieuwe albums wil ik het dan ook niet eens hebben. Venom heeft dankzij hun reguliere albums en al die 'best of' platen één ding zeker bewezen. Ze hebben stront tot kunst verheven.
Score: 47/100
Fuck nu
Of misschien toch niet? Vandaag de dag is Venom's Black Metal inderdaad geen album meer dat echt indruk maakt. De reacties op mijn bewust eerder verschenen, bovenstaande stuk zullen dan ook ongetwijfeld schreeuwerig en hard zijn. Bij deze plaat hink ik namelijk op twee gedachten. Mijn ene gedachte heb ik net uitgebreid uiteengezet, maar mijn tweede gedachte gaat eigenlijk iets anders. We praten hier namelijk wel over Venom. Zowel Venom valt niet serieus te nemen, als dat een serieuze kritische recensie niet op de plaats is.
Dit is namelijk tegelijkertijd de meest barbaarse, rauwe en gore plaat ooit verschenen in het metalgenre. Alle regels van toonladdertjes, nette riffs en strakke ritmes worden hier volkomen aan de laars gelapt. De cd voelt aan als een keiharde schop in je gezicht. Een knal voor je kanus. Een harde trap voor je bek. In de opzet om het meest ruwe stuk muziek op te nemen dat er tot dan (1982) was verschenen is Venom namelijk wel ruimschoots geslaagd. Dat brute gekrijs van Cronos, dat hadden we nog nooit gehoord. De volledig uit de maat rammende Abaddon? Hoe durft hij dat te doen? Muziek is toch emotie? In dit geval plaats ik een correctie. Muziek is namelijk bijna altijd emotie. Muziek is soms ook gewoon een rauwe irritante rotschop. Het klinkt allemaal nergens naar en toch klinkt het duivels. Want ja, de muziek van de duivel is niet mooi. Die muziek is überhaupt geen muziek, maar een dosis schreeuwende herrie waarin structuur overbodig is.
Geloof wat je wilt geloven. Plaats je deze cd nu, dan heb je een baggerplaat in handen. Neem je het album zoals het is, dan heb je zwart goud in handen. Deze plaat stinkt naar stront en naar donkere riolen. De vuigheid druipt er vanaf en elke noot lijkt volstrekt vals. Godverdomme, wat kan lelijkheid toch mooi zijn!
Score : 85/100
Tracklist
1. Black Metal
2. To Hell and Back
3. Buried Alive
4. Raise the Dead
5. Teacher's Pet
6. Leave Me in Hell
7. Sacrifice
8. Heaven's on Fire
9. Countess Bathory
10. Don't Burn the Witch
11. At War With Satan (preview)
