Onlangs speelde het Zweedse Engel nog in Nederland en België als voorprogramma van Dimmu Borgir en Amon Amarth. Na afloop ving ik slechts negatieve geluiden op. Men kende de band niet en kon er helemaal niks mee. Als voorprogramma van deze twee bands stond het vijftal dan ook totaal op de verkeerde plek, want met symfonische black heeft Engel niks van doen en met viking metal al evenmin.
Allereerst is het belangrijk te weten dat Engel bestaat uit een stel muzikanten die hun sporen in het verleden wel degelijk verdiend hebben. Zo speelde Niclas Engelin (gitaar) in de vorige eeuw korte tijd bij In Flames, maakte Markus Sunesson (eveneens gitaar) deel uit van The Crown, bassist Mikael Håkansson behoorde tot Evergrey en drummer Daniel Moilanen speelt nog steeds bij Runemagick. Genoeg potentie voor een prima plaat dus.
Absolute Design bezorgt mij echter gemengde gevoelens. De plaat vangt aan met het industriële In Splendour. Meteen wordt duidelijk dat zanger Mangan Klavborn op cd veel beter uit de verf komt dan live, waar vooral zijn heldere emo-zang niet prettig was om naar te luisteren. Invloeden variëren verder van de Gothenburg (hier komen de heren dan ook vandaan) death metal van In Flames tot vrij eenvoudige emo-/metalcore die we de laatste jaren veelvuldig uit de Verenigde Staten kregen voorgeschoteld.
Niet elk nummer is van even grote schoonheid. In Splendour, Casket Closing en The Hurricane Season overtuigen door een fijne combinatie van uitstekende riffs en fraai gezongen refreinen, maar op den duur gaat alles te veel op elkaar lijken en spreken de nummers veel minder aan waardoor de aandacht verslapt. Heel even leuk, maar dan gauw weer iets anders opzetten dus.
Tracklist:
1. In Splendour
2. Casket Closing
3. Next Closed Door
4. The Hurricane Season
5. Propaganda
6. The Paraclete
7. Scyth
8. Descend
9. Trial & Error
10. I’m The One
11. Seven Ends
.jpg){kind=small}
