Het in 2004 verschenen The Seal of Belial liet een behoorlijke stilistische breuk horen ten opzichte van het oudere werk. De overwegend snelle black metal moest meer en meer plaats maken voor atmosferische, overwegend in midtempo gespeelde nummers met sterke doom-invloeden. Het was even wennen, maar desondanks was The Seal of Belial een prima album. Dat echter niet iedereen iets met deze koerswijziging kon, bleek wel uit de recensie van collega Jeroen, die het vorige album Nocturnal Beast maar matig vond.

Toch vind ik Revelation absoluut geen matig of slecht album. De band lijkt de balans tussen trage passages en agressievere delen wat beter gevonden te hebben. Bovendien klinken de melodieuze gitaarlijnen vaak erg sterk en doen ze meerdere malen aan een band als Dissection denken. Dat geldt overigens wel héél erg voor de intro, die regelrecht van Where Dead Angels Lie gestolen lijkt te zijn.

Een andere band die ter vergelijking in me opkomt, is Ajattara. De gelijkenis ligt vooral in het statige, maar erg melodieuze karakter van de nummers, hoewel Lord Belial toch af en toe wat feller uit de hoek komt. Hoewel een band als Necrophobic het veel beter doet als opvolger van Dissection (het geniale Hrimthursum vormt het onomstotelijke bewijs), levert Lord Belial een solide, hoewel wellicht ietwat voorspelbaar album af, dat de liefhebbers van bovengenoemde bands zeker zal weten te bekoren. Luistertips: Death As Solution (waarin op geslaagde wijze met cleane zang geëxperimenteerd wordt) en het lange, melodieuze, zwaar op Dissection-leest geschroeide Vile Intervention .

Tracklist:
1. 7th Seal
2. Ancient Splendor
3. Aghast
4. Death As Solution
5. Unspoken Veneration
6. Death Cult Era
7. Vile Intervention
8. Gateway To Oblivion
9. Unholy War
10. Black Wings Of Death
11. Grievance