Het intro werkt voor de eerste grote inspiratiebron al gelijk bevestigend. Het nummer is gewoon compleet gebouwd op Floydiaanse gitaarlicks en men neigt hier en daar tevens in hetzelfde vaarwater te belanden op het gebied van spanningsopbouw. Dat belooft wat.

De band zit dit geluid niet voort, maar komt vanaf het kalm beginnende Goshen's Remains overduidelijk meer in de vaarwateren van Muse. De gitaarlijnen zijn namelijk al net zo pakkend en het meelopende synthgeluid kent tevens die spacey invloeden. Absoluut niets mis mee, vooral ook omdat het refrein een pakkende melodie kent die je al snel meezingt.
Het jammerlijke is nu dat de band vrijwel het gehele album enigszins in ditzelfde straatje blijft hangen. Progressief is dit al lang niet meer, maar men had toch wellicht hier wat meer uit kunnen halen. Ik geef toe dat de overige nummers goed in elkaar zitten en dat er ruimte is voor psychedelische experimentjes, maar eigenlijk zijn er ook een aantal nummers die rustig aan je voorbij kabbelen, zonder dat er ook maar iets opvalt.

Natuurlijk zijn er ook hele leuke effecten te bespeuren; immers echo op de drums, wie durft dat nu nog? Tevens is daar het inzetten van tegendraadse gitaarriedels, wanneer er juist een pakkende zanglijn aan de gang is. Maar goed, dat zijn kleine handelingen die slechts interessant zijn voor het geoefende oor.

Ben je een liefhebber van bands als Muse, Blackfield, Porcupine Tree en uiteraard Pink Floyd dan moet je deze band zeker een kansje geven. Hoewel men af en toe nog een lange soundscape passage er in gooit, heeft de band een vrij toegankelijk art rock geluid weten neer te zetten. Geen meesterwerk, maar zeker wel de moeite waard.

Tracklist
1. Aeropause
2. Goshen's Remains
3. Apprentice Of The Universe
4. Bright Ambassadors Of Morning
5. The Exact Colour
6. I) Voices In Winter
II) In The Realms Of The Divine
7. Bullitts Dominae
8. I) The Twyncyn
II) Trembling Willows
9. I) He Tried To Show Them Magic
II) Ambassadors Return