Het vertrouwen in 'lokaal talent' was na een tweetal desastreuze festivalletjes even totaal weg, maar met Magua als verrekijker zie ik in de verte weer de zeilen van een schip dat weer een heleboel goeie muziek naar de regio West Friesland gaat brengen. Vergezocht? Inderdaad, maar Magua ís veelbelovend.
De Enkhuizer multi-instrumentalist Richard Lindenberg (die ook tijd doorbrengt achter de drumkit van MonkeyRAM) maalt niet om een obstakel meer of minder. Om "Requiem" af te maken schafte hij een thuisstudio aan, leerde hij drummen, pianospelen én vond hij een uitstekende zangeres om een deel van de teksten en zanglijnen te vertolken. Dat an sich is natuurlijk al bewonderenswaardig. Zijn debuut onder eigen hoede "Requiem" kan bestempeld worden als speeltuin, waar experimenten gewenst zijn en uitproberen van nieuwe ideeën aangemoedigd wordt. Dat heeft zo zijn effect gehad op het eindproduct.
De hardere nummers zijn speels en bieden Richard zelf de hoofdrol. Geprobeerd is niet om stevig hakkende nummers te maken, maar om middels bezwerende gitaarpartijen een trance-achtige sfeer te bereiken. Missie geslaagd, denk ik zo. Op "Pretender" komen daar nog een aantal prima solo's bij. Zangeres Laura Breebaart uit Medemblik is aan het woord in de pianoballads. Met een als Anouk en Sharon den Adel gelijkende stem, een oerhollandse basis, zingt ze zelfverzekerd en zuiver haar eigen woorden. "No One Like Me" is met zes minuten iets te herhalend om de aandacht vast te houden, maar verder mogen ook de rustige nummers er zeker zijn.
Het slot is eerlijk gezegd het tegenvallende staartje. Bijna negen minuten lang bluessolo's improviseren bovenop een sample van een paar seconden is teveel van het goeie. Om de lengte van het album wat op te rekken? Zou zonde zijn. Verder is Magua een meer dan aardig album, dat je kunt bestellen op r.lindenberg@rutgers-bv.nl.
Tracklist:
1. Death Of 2 Aliens
2. El Chupacabra
3. Requiem
4. Pheromone
5. No One Like Me
6. From When The Gods Died
7. Hide
8. Pretender
9. Epilogue
