Phazm kent zijn geschiedenis dus, en behalve dat kan men ook nog een uitstekend potje musiceren. Met Dirk Verbeuren op drums (Scarve, Soilwork, Yyrkoon, Aborted en nog tig andere bands) en een paar andere leden van Scarve kan er natuurlijk ook niet zo veel fout gaan, en zeker de eerste twee songs hakken er dan ook lekker in. Het Rock 'n Roll-element komt vooral terug in de groovende stukken en de riffs, maar dan met distorted gitaren, blastbeats en Black/Death vocalen. Na die eerste twee nummers gaat het helaas een beetje minder. Kennelijk was de band van mening dat er na zoveel energie even uitgepuft moet worden, want het tempo gaat flink naar beneden. Er komt een soort doomsfeer over de plaat (zeg maar a la Burzum en sommige nummers van Darkthrone) en hoewel dat niet per definitie verkeerd is haalt het gelijk alle pit uit de plaat. Zo blijf je met een wat teleurgesteld gevoel zitten, want het begon juist zo lekker.

Dat teleurgestelde gevoel wordt nog eens verdubbeld als we bij het laatste nummer, "Dogs" getiteld, aanbelanden. Een geweldige Motörhead-cover met gierende solo's en een pakkend refrein, pure speedmetal met brute vocalen. Verdomme, als ze het kunnen, waarom gooien ze dan niet de hele plaat vol met dit soort nummers? Waarom heb ik 20 minuten lang trage depressiviteit aan moeten horen terwijl zo'n vet nummer nog aan het einde staat te wachten? Afgaande op het beeld wat ik voor dat nummer kreeg zou ik Phazm een 82 geven. Nu krijgen ze voor straf 5 punten aftrek, omdat ze het kunnen maar niet doen!

Tracklist:
1. InChaos
2. What A Wonderful Death
3. Resinous Balm
4. Forest Recipe
5. Devoured Tenderness
6. Vicious Seed
7. Fleshback
8. Loneliness
9. Dogs (Motörhead)