Er zijn weinig bands die twee op het eerste gehoor volstrekt tegenstrijdige genres op zo’n wonderlijke en prettige manier bij elkaar weten te brengen als het Russische Abstract Void. Dit eenmansproject van B.M. (Bogdan Makarov) laat namelijk een combinatie horen van ruizige blackgaze en warmbloedige synthwave. De introductie van dit soort trance- en synthwave-elementen in het blackmetalgenre is natuurlijk niet helemaal nieuw - en Abstract Void vertoont dan ook zeker stilistische overeenkomsten met groepen als Germ, Mesarthim en Violet Cold - maar tegelijkertijd ken ik geen andere band die synthwave zodanig omarmt en onderdeel maakt van de sound als deze Italiaan dat doet. In plaats van een aanvulling op de blackmetalelementen vormen de retro-keyboardklanken een minimaal gelijkwaardig bestanddeel van de muziek.

Met Forever is Abstract Void alweer toe aan zijn vierde album. Met name het debuut Into The Blue (2017) en Back To Reality (2018) blijken precies de juiste plek te raken om in een toestand van geestvervoering te raken. Wat zal hebben meegespeeld, is de volstrekte nieuwheid van deze stijl. Met het twee jaar geleden verschenen Wishdream (2021) laat Makarov een meer uitgebalanceerde totaalsound horen dan op de eerste platen, waarop met name de composities spannender en dynamischer in elkaar zitten. Hoe goed die langspeler ook is, de band heeft wel ietwat ingeboet ten opzichte van de magische en euforische gevoelens die de eerste werken weten op te wekken. Zoals gezegd kan het vooral een kwestie van gewenning zijn.

Forever is de tweede plaat van Abstract Void die via een platenlabel verschijnt. Flowing Downward is een sublabel van het grotere Avantgarde Music en richt zich op kleinere of debuterende bands. Het is een mooie stap voor dit nog steeds behoorlijk onbekende project. In productioneel opzicht is Forever de beste plaat van Abstract Void. De sound is zeer uitgebalanceerd en krachtig. Vooral de snellere tracks, zoals het vlammende en zeer energieke titelnummer, komen daardoor enorm goed uit de verf dankzij de perfecte integratie van sprankelend toetsenwerk en sterke riffs. Het drumwerk komt (hoogstwaarschijnlijk) nog steeds uit een doosje, maar klinkt wel een stuk dynamischer dan op de vorige platen.

Op sommige momenten klinkt Abstract Void op Forever ook in compositorisch opzicht verder ontwikkeld dan voorheen. De muziek van deze band is direct herkenbaar, maar B.M. slaagt er steeds beter in om zijn composities te verrijken met allerlei details, zoals de drum-‘n-bass-achtige beats in Lost In The Night Sky en de bijna tribale drumroffels in Broken. Op momenten verrast de multi-instrumentalist, zoals in Artificial Emotions, dat met stoere, bijna metalcore-achtige, hakkende riffs begint, om al snel met die typische, dromerige synthgolven overspoeld te worden.

Toch overtuigt Forever over de gehele linie iets minder dan zijn voorgangers. Dat komt vooral doordat de specifieke stijl van Abstract Void zo weinig ruimte laat voor nieuwe elementen dat de plaat ondanks de gedetailleerdere composities iets te veel als een herhalingsoefening voelt. Met name de tweede helft van het album beklijft daardoor minder.

Het wonderlijke amalgaam van syntwave en blackgaze dat Abstract Void ten gehore brengt, is nog steeds vrij uniek en aansprekend. Het is echter wel te hopen dat Makarov iets verder buiten zijn zelfopgelegde blauwdruk durft te opereren. Anders ligt het gevaar van verzadiging op de loer, hoe lekker deze mengelmoes ook klinkt.

Tracklist:
1. In The Dawn
2. Forever
3. Lost In The Night Sky
4. Broken
5. Artificial Emotions
6. Day By Day
7. Recollection Of Loss