Tijden veranderen en bands gaan op een creatieve ontdekkingsreis. Zo ook Secrets Of The Moon, dat op SUN (2015) een grote koerswijziging richting rock liet horen. Op Black House wordt die ontwikkeling doorgezet. Geen blasts, screams en black metal meer, maar het is een combinatie en afwisseling van dark wave, post-punk en dark rock wat de klok slaat.
Het levert een mix op van veel toegankelijke donkere rocknummers (zoals Sanctum en Veronica’s Room) en een paar atmosferische tracks (Don’t Look Now, He Is Here). Ondanks het toegankelijkere karakter van de nummers en de gepolijste productie zit er veel diepgang in het songmateriaal. Met name in Don’t Look Now gebeurt van alles, van het soleerwerk met een oosters tintje en de filmische, creepy effecten tot het duistere refrein met ex-Swans zangeres Jarboe.
Het is soms wel wennen aan de overgangen binnen een nummer. Soms zijn ze uitstekend geïntegreerd in de songwriting, zoals Cotard aantoont. Deze track biedt een Hotel California-achtig tokkel, een prachtige opbouw met een beklijvend refrein en een stevigere climax met fraaie harmonieën in het gitaarwerk. Ook He Is Here is veelzijdig. Deze track begint atmosferisch en dreigend met een fuzzy bas en in diepte-effecten verdrinkende, experimentele gitaarpartijen voordat een Faith No More-achtig refrein voor een veel directere aanpak zorgt. Die twee uitersten matchen maar moeizaam.
Zo zijn er doorgaans zeer geslaagde vondsten op deze zevende full-length en slechts enkele onbegrijpelijke beslissingen, zoals het “la-la-la”-gezang in het titelnummer. Zonder die vocale bijdrage had de score hoger uitgevallen. Nu leidt deze vergissing een mindere fase in met het onopvallende, bijna poppy Heart, dat de diepte mist van veel andere tracks. Het einde is gelukkig weer sterker met het melodieuze Mute God (met een refrein dat doet denken aan Smokers Outside The Hospital Doors van Editors) en Earth Hour, dat DOOL- en Anathema-fans wellicht zal bekoren.
Secrets Of The Moon zal kunnen rekenen op verdeeldheid onder de fans. Een deel van de oude garde zal definitief afhaken nu er geen metal of screams meer te bekennen zijn. Het doet echter niets af aan de kwaliteit van Black House, waarmee een nieuwe fanschare aangetrokken zal worden. En nog belangrijker: dit zevende album toont een band die zijn eigen pad volgt en zich daarbij comfortabel voelt. Het is een sfeervolle plaat die zowel de memorabele toegankelijkheid als de benodigde diepgang op langere termijn bezit.
Tracklist:
1. Sanctum (feat. Jules Näveri/Enemy Of The Sun)
2. Don't Look Now (feat. (Dolch))
3. Veronica’s Room
4. He Is Here (feat. Jules Näveri/Enemy Of The Sun)
5. Cotard (feat. Jarboe/ex-Swans)
6. Black House (feat. Jarboe/ex-Swans)
7. Heart (feat. (Dolch), Meilenwald/The Ruins Of Beverast)
8. Mute God (feat. Thomas Helm/Empyrium, Noekk)
9. Earth Hour (feat. Thomas Helm/Empyrium, Noekk)
