Voorspelbaarheid is het sleutelwoord op dit eerste schijfje "Animal Anger". Ongeveer vijf seconden nadat ik op de play-knop gedrukt heb begin ik mee te neurieën met de intro van The Hymn en ik heb het verdomd nog goed ook. Beetje erg makkelijk, net als de zanglijnen en het refrein. Melodic Metal vind ik niet direct de meest geschikte benaming voor de stijl. Ja, er zitten Powermetalinvloeden in, maar het geheel neigt toch meer naar de poppy rock die Europe ten gehore bracht na hun gigantische doorbraak met The Final Countdown. Denk aan een album als Prisoners In Paradise. On And On is een ontzettend aanstekelijk nummer. Laat een figuur als Denniz PoP of Max Martin er z'n tanden in zetten en je hebt een top 40 hit.

Gaandeweg het album vordert slaat de poppy muziek om in de wat stevigere metal met wat NWOBHM invloeden. Mijn kleine beetje interesse en aandacht is dan al weggeëbt, want hoe strak en lekker in het gehoor liggend ook, het wordt gewoon saai. Qua spel, zang, songwriting, productie, mix of artwork is er niets op aan te merken. En daar ligt juist het heikele punt. Animal Anger is zo gelikt, dat de band geen eigen gezicht toont. Misschien is dit het ultieme bewijs dat 'perfectie' niet bestaat.

Tracklist:
1. The Hymn
2. One By One
3. A New King In Town
4. Kiss Of Death
5. Fire And Rain
6. Release Me
7. Lone Wolf
8. Eye Of The Storm
9. Bastard
10. Dead Man's Song