Er is weinig zo subjectief als de beleving van muziek. Interessant aan deze beleving is bovendien hoe die wordt beïnvloed door allerlei externe factoren. Nu de temperaturen met gemak richting tropische waarden gaan, merk ik bijvoorbeeld dat de zomerse platen van Volbeat weer uit de kast worden getrokken en dat de depri raamstaarblack voorlopig opgeborgen blijft. Voor degenen die van het mooie weer willen genieten onder het genot van een portie onvervalste, authentieke heavy metal is er maar één album dat aangeschaft dient te worden: Mania van de Amerikaanse heavy-/speedmetalformatie Hell Fire. Wat een heerlijk schijfje is dit geworden!
Mania is het derde wapenfeit van het viertal uit het – hoe kan het ook anders – zonnige Californië. Na twee releases in eigen beheer verschijnt deze nieuwe langspeler via RidingEasy Records, een label dat met Alastor (check het heerlijke Slave To The Grave!) en Salem’s Pot nog meer fijne, retro-georiënteerde bands in het portfolio heeft. Hell Fire past precies in dat rijtje van kwalitatief hoogstaande bands die oude helden vereren, hoewel Mania veel minder gericht is op doom en occultisme, maar in plaats daarvan vooral ongecompliceerd wil rocken. En dat doen de heren met verve!
De aftrap van het album is geweldig. Openingstrack Warpath begint met een stugge riff, om al vrij vlot een megagelikte gitaarpartij uit de mouw te schudden. De snedige solo is om van te smullen, terwijl de van een prettig rauw randje voorziene strot van Jake Nunn precies de juiste snaar raakt. Hij kwijt zich vol jongehondenenergie van zijn taak. Hij zingt nu eens rauw en ongepolijst, dan weer episch en verhalend, maar gaat net zo makkelijk vol overgave de hoogte in. Die diverse zangstijlen gaan hem ogenschijnlijk zonder veel moeite af. Zijn medemusici doen echter niet voor hem onder. Drummer Mike Smith wisselt jachtige tempo’s af met stoere midtempo-gedeeltes, terwijl gitaristen Nunn en Tony Campos de ene na de andere smeuïge riff, gelikte ‘hook’ en gierende solo produceren.
Vooral het oude Iron Maiden lijkt een grote inspiratie te zijn voor Hell Fire. De frivole riffs en loopjes en de pronte basritmes hadden zo op platen als Iron Maiden (1980) en Killers (1981) kunnen staan. Luister maar eens naar de vingervlugge gitaarloopjes in het fantastische On The Loose of het epische Knights Of The Holy, dat volledig is geënt op Maideneske melodieën. Op andere momenten horen we invloeden van Black Sabbath en Dio. De grootste troef van Hell Fire – naast de energieke zanger – is dan ook dit soort heerlijk gitaarwerk, dat in ieder nummer nadrukkelijk aanwezig is. Zo bevat het thrashy titelnummer een fraai stukje duelleergeweld tussen de twee gitaristen, terwijl Masochist is opgebouwd rond een fraaie melodielijn. Met het onweerstaanbare Lashing Out levert Hell Fire zomaar een van de beste nummers van dit jaar af. Een verrukkelijke heavymetalrampestamper voorzien van hoge uithalen, vurige riffs en een refrein dat nog weken in je hoofd blijft rondzingen. Wie deze energiebom kan uitzingen zonder met grote grijns al luchtgitaar spelend op de bank te springen, verdient de titel ‘zuurpruim van het jaar’!
Valt er dan niets aan te merken op Mania? Nou, weinig, of het moet het wat slappe begin zijn van de powerballad Transcending Evil, maar dat nummer ontpopt zich uiteindelijk ook nog tot een fijne, meeslepende track. Ook wint Hell Fire natuurlijk niet de originaliteitsprijs, maar eerlijk is eerlijk: in een tijdperk waarin genrebeschrijvingen als blackened screamo, electronicore en symphonic deathcore schering en inslag zijn, is zo’n portie onvervalste proto-metal vooral een verademing. Blaas dit album door de speakers en uw problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon!
Tracklist:
1. Warpath
2. Mania
3. On The Loose
4. Born To Burn
5. Transcending Evil
6. Lashing Out
7. Isolator
8. The Dreamer
9. Knights Of The Holy
10. Masochist
