Orange. Zo zou de vijfde full-length van Baroness gaan heten. Tenminste, daar was iedereen van overtuigd. Inclusief de band zelf. Met Red Album, Blue Record, Yellow & Green en Purple heeft de groep immers alle primaire en secundaire kleuren uit de schilderkunst gebruikt. Oranje zou dan het kleurenspectrum compleet maken. Zanger/gitarist John Baizley heeft het artwork voor deze albums gemaakt. Baizley worstelde met het creëren van artwork in de kleur oranje. In zijn badkamer - die in een warmgrijze kleur geschilderd is - kwam hij op het idee om oranje te combineren met een grijs element. Aangezien goud elementen van oranje bevat en de combinatie van goud en grijs een mooier poëtisch contrast vormen, werd de plaat uiteindelijk tot Gold & Grey gedoopt.

Gold & Grey luidt weer een nieuw hoofdstuk in voor Baroness. Na negen jaar heeft gitarist Peter Adams de groep in 2017 verlaten. Met Gina Gleason vindt Baroness een geschikte opvolgster. Gleason is vrij onbekend, maar heeft een uiteenlopende cv als gitariste. Ze heeft haar plek blijkbaar snel gevonden, want op de nieuwe plaat klinken de gitaarpartijen van Baizley en Gleason avontuurlijk en dynamisch. Gina verzorgt ook de achtergrondvocalen. En vooral dat pakt goed uit. John Baizley is geen wereldzanger, maar weet altijd mooie melodieën te creëren. Met Gina als tweede stem krijgen die melodieën net wat meer gestalte.

Als ik ga bespreken hoe Gold & Grey nou daadwerkelijk klinkt, kan ik niet om de productie heen. Baroness heeft in de aanloop naar de release met Seasons en Borderlines twee nummers vrijgegeven. De songs zijn terecht goed ontvangen, maar de luide productie deed veel stof opwaaien. Terecht, want beide tracks lijden echt onder het geluid. Bij het beluisteren ga je twijfelen of je niet zojuist speakers of koptelefoon hebt opgeblazen. En dat is echt zonde, want in Seasons zit alles wat Baroness tot een goede band maakt. De heerlijke baslijnen van Nick Jost, het krachtpatserige drumwerk (inclusief blastbeats) van Sebastian Thomson en de progressieve gitaarpartijen van Gleason en Baizley klinken heerlijk. Maar het genot wordt toch een beetje de nek omgedraaid door het bewust gecreëerde distorted geluid.

Na enkele luisterbeurten maakt de teleurstelling wat betreft het geluid toch plaats voor bewondering en is het genieten geblazen van prachtige Baroness-composities als I’m Already Gone, Tourniquet, Throw Me An Anchor, I’d Do Anything en Cold Blooded Angels. I’d Do Anything is misschien wel Baroness op zijn toegankelijkst. Het nummer nestelt zich in no-time in je hoofd en nodigt uit tot het meebrullen van de emotioneel beladen songteksten. Het folkachtige Cold Blooded Angels is één van de tracks die qua geluid en sfeer doen denken aan het album Yellow & Green. Er zijn nog wel meer overeenkomsten met dat album. Bijvoorbeeld de korte instrumentale liedjes. Deze nieuwe plaat telt er maar liefst zes. Waar de instrumentals op Yellow & Green erg mooi en van meerwaarde zijn, lijken enkele van Gold & Grey toch wat overbodig.

Ik kan mij niet voorstellen dat Gold & Grey de fans van Baroness gaat teleurstellen. Er is namelijk genoeg moois te ontdekken in deze zeventien composities. De songs weerspiegelen de sound van de laatste twee albums. Soms is het wat pakkender, maar soms ook wat killer en rauwer. De productie zie ik als een smet op een mooi Baroness-album. Na de veelal teleurgestelde reacties op deze productie heeft de groep zich vast even achter de oren gekrabd. Uiteindelijk gaat het om de liedjes zelf. Die zijn niet allemaal even memorabel. Maar in zijn geheel is dit een geslaagd album.