Moeilijke tijden zorgen voor goede muziek. Dat bewijst de Britse band IDLES maar al te goed. De band gooide al hoge ogen met debuutplaat Brutalism en voornamelijk met de single Mother van dat album. Op Joy As An Act Of Resistance zetten de heren de trend van het vorige album door en het ziet ernaar uit dat dit de doorbraakplaat van de band kan zijn. Dat is niet heel vreemd, want de genreoverschrijdende muziek met maatschappijkritische teksten wordt heel goed uitgevoerd. De band maakt een soort mix van punkrock, hardrock, post-punk en hier en daar wat hardcore, maar een goed label is er niet echt op te plakken.
Openingsnummer Colossus is meteen een goed voorbeeld van hoe deze band muzikaal buiten de lijntjes kleurt. Beginnend met een redelijk langzaam opbouwend en bijna dreigend rocknummer, verandert het na een plotselinge overgang in een up-tempo punknummer. Elk nummer op het album heeft een duidelijk eigen sound. I’m Scum klinkt een beetje als een parade, terwijl Danny Nedelko een vrolijk, opzwepend karakter heeft. June, dat gaat over de miskraam van de vrouw van de zanger, is verreweg het somberste nummer op het album. Het wordt gevolgd door Samaritans, dat duidelijke hardcore-invloeden heeft. In Cry To Me, een cover van Solomon Burke, krijgt IDLES het voor elkaar het duidelijke jarenzestiggeluid te mengen met punk en creëert zo een samenhangend geheel.
De teksten van IDLES zijn heel maatschappijkritisch. Great gaat over de Brexit, in negatieve zin natuurlijk. Samaritans is een duidelijke aanklacht tegen giftige mannelijkheid, iets wat vaker op het album terugkomt, zoals zijdelings in Never Fight A Man With A Perm. Television gaat over de televisie en tijdschriften die je vertellen hoe je eruit zou moeten zien. Daarnaast wordt in de teksten veel gerefereerd aan andere muzikanten, popcultuur en Britse cultuur. Zo zijn er duidelijke verwijzingen in naar Katy Perry, The Rolling Stones en Nancy Sinatra, maar er zijn ook allusies naar Toy-Story, Harry Potter, Star Wars en Ernest Hemmingway te vinden. Sommige zinnen worden heel ambigu geformuleerd, zoals in June en zanger Joe Talbot speelt continu met de uitspraak en de woorden. Zo heeft IDLES teksten gecreëerd waar je elke keer weer wat nieuws in kan ontdekken en niet snel vervelen.
IDLES heeft een geweldige tweede plaat afgeleverd, die de band zeker zal helpen op de weg naar succes. De nummers zijn origineel en sluiten aan bij huidige problematiek. Ook kan ik me goed voorstellen wat voor een enorm feest dit live moet zijn. Joy As An Act Of Resistance is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die houdt van de hardere kant van punkrock en daarbuiten.
Tracklist:
1. Colossus
2. Never Fight A Man With A Perm
3. I’m Scum
4. Danny Nedelko
5. June
6. Samaritans
7. Television
8. Great
9. Gram Rock
10. Cry To Me
11. Rottweiler
