Terwijl de Britse band Saxon nog altijd druk doordendert met tours en eerder dit jaar een nieuw album (Thunderbolt, het 22ste!), brengt BMG in rap tempo de oudere albums opnieuw uit. In sets van drie zijn Innocence Is No Excuse, Rock The Nations en Destiny aan de beurt. De nieuwe cd-uitgaven zijn bijzonder mooi vormgegeven mediabooks en met speciale persingen komen ook de vinylliefhebbers er goed vanaf. De albums bevatten de remasters die fans al in 2010 konden aanschaffen. Destiny is voorzien van andere bonustracks dan die te vinden waren op eerdere heruitgaven.
In de immense discografie van Saxon is Destiny (1988) ongetwijfeld het album dat de meest gemengde reacties oproept. Meer nog dan het magere, wisselvallige Rock The Nations. Op Destiny kiest Saxon volledig voor een typisch, glad jarentachtiggeluid. Keyboardpartijen zijn er in overvloed, terwijl het gitaarwerk op een deel van het album een meer ondergeschikte rol heeft. De ooit zo ruige NWOBHM-pioniers hebben hun metal overgoten met een dikke AOR-vernislaag. Het levert een plaat op waar je over kunt blijven praten, zowel in positieve als negatieve zin.
Dat begint al met de keuze om de schijf te openen met een Christopher Cross-cover. Ride Like The Wind komt maar moeilijk op gang en klinkt uiterst steriel. De sterke, emotionele zanglijnen van Biff Byford vragen om een ruige instrumentatie, maar daar is het arrangement te bedacht en kil voor. Ook het langdradige Where The Lightning Strikes en de mierzoete standaardballad I Can’t Wait Anymore weten nog geen bergen te verzetten. En dan moet het oersaaie Song For Emma nog komen.
Pas met Calm Before The Storm komt er wat vaart in. Wat een emotioneel verhaal over Byford's vader moet zijn, is echter een vreemde compositie, waarin meerdere ideeën aan elkaar zijn geplakt die eigenlijk niet goed samengaan. Een aantal jaren later lijkt de groep daar hetzelfde over te denken, want een deel van de tekst wordt hergebruikt voor het mooie Iron Wheels (1992). Sowieso zijn de teksten van dit album verfrissend nadat alle rockclichés zijn afgewerkt op voorgaande platen.
Dat geldt ook voor het opvallende S.O.S., waarin het lot van de Titanic wordt bezongen. Het nummer is uitzonderlijk ruig en dramatisch na al het voorgaande en laat goed horen dat Saxon zich prima kan redden met dit gelikte geluid. Datzelfde gaat op voor Jericho Siren en Red Alert.
Tegen het einde is er ook nog de typische jarentachtigrocker We Are Strong (denk aan Van Halen’s Jump en Stan Bush’s The Touch als vergelijkingsmateriaal). Het nummer roept enerzijds warme, sterk nostalgische gevoelens op, maar kan zich anderzijds moeilijk aan het label 'guilty pleasure' onttrekken.
Destiny is het laatste album dat door EMI werd uitgebracht en betekende tevens het afscheid van drummer Nigel Durham en bassist Paul Johnson, die alleen op deze schijf een bijdrage leverden. Het is niet de commerciële doorbraak geworden waar de band op had gehoopt, maar betekende wel het einde van de zoektocht naar de eigen identiteit. Opvolger Solid Balls Of Rock zou een definitieve terugkeer naar het hardere werk worden.
Toch moet Destiny als plaat niet worden onderschat. Met name het tweede gedeelte van de schijf is overwegend sterk en consistenter dan Rock The Nations. Daarnaast durft Saxon weer verhalen te vertellen en kent de plaat wat langere, epische songs. De langspeler is sowieso interessant, omdat de meningen over het typische jarentachtiggeluid, het vreselijke Song For Emma en een negende studioplaat openen met een cover nog altijd sterk uiteenlopen. Een middenweg lijkt er niet te zijn.
Tracklist:
1. Ride Like The Wind (Christopher Cross-cover)
2. Where The Lightning Strikes
3. I Can't Wait Anymore
4. Calm Before The Storm
5. S.O.S.
6. Song For Emma
7. For Whom The Bell Tolls
8. We Are Strong
9. Jericho Siren
10. Red Alert
11. I Can’t Wait Aymore (12” Mix)
12. Rock The Nations (Live At Hammersmith)
13. Broken Heroes (Live In Madrid)
14. Gonna Shout (Live In Madrid)
15. Ride Like The Wind (Monitor Mix)
16. For Whom The Bell Tolls (Monitor Mix)
