Alan Averill heeft het er maar druk mee. Sinds enkele jaren maakt hij deel uit van Dread Sovereign en Twilight Of The Gods, maar hij werkt ook bij Metal Blade Records en is een figuur in de metalscene geworden wiens mening erg gewaardeerd wordt. Je zou bijna vergeten dat hij ook de voorman is van Primordial en dat het vorige album, Where Greater Men Have Fallen inmiddels vier jaar oud is. Tijd voor een nieuw werk dus en dat is er gekomen in de vorm van Exile Amongst The Ruins.
Wederom heeft Primordial zich weer wat ontwikkeld. In de afgelopen maanden zijn nieuwe songs uitgebracht en is vooral het doomy karakter van Stolen Years opvallend. Ook To Hell Or The Hangman heeft een heel direct geluid. Vooral dat laatste lijkt zijn weerslag te hebben op het album. Het typerende robuuste geluid is er nog steeds, maar het lijkt wel alsof het minder gelaagd is en daardoor de muziek ook niet zo spannend als we gewend zijn.
Primordial is niet zomaar een band. Deze verkoopt niet de grote zalen uit. De Ieren zijn niet immens populair, maar hun albums worden wel heel erg gewaardeerd door een selecte groep fans. Het nieuwe album is niet zo spannend als we gewend zijn, ook al betekent dat zeker niet dat Exile Amongst The Ruins slecht is. Verre van zelfs. Zolang Ciáran MacUiliam zijn stormachtige riffs speelt, zal er altijd een bepaalde dreiging aanwezig zijn. Alan Averill is een begenadigd zanger en een van de beste frontmannen van deze tijd. Daar komt natuurlijk ook bij kijken dat een album van Primordial tijd nodig heeft om te kunnen aarden.
De conclusie is daarom dat dit album wederom goed is. Na al die luisterbeurten moet ik bekennen dat Where Lie The Gods, de titeltrack en de eerste helft van Upon Our Spiritual Deathbed me te weinig doen, maar de rest scoort een stuk beter. To Hell Or The Hangman wint het nipt van Stolen Years en is daarmee het beste nummer van dit album. Het is een prachtig en emotioneel epos over een vader die zijn eigen zoon ophangt om hem te behoeden voor een lynchpartij. Stolen Years is somber en melancholisch. Sunken Lungs zet die stemming voort met een steviger geluid. Hier valt op dat het gitaarwerk weer erg goed is. Subliem zelfs als je goed let op de opbouw van deze lange epossen. Last Call is dan ook zo’n heerlijke uitsmijter. Hier klinkt Primordial wel weer heel vertrouwd en daarom ga ik er maar vanuit dat de fan ook dit werk in zijn armen zal sluiten.
Tracklist:
1. Nail Their Tongues
2. To Hell Or The Hangman
3. Where Lie The Gods
4. Exile Amongst The Ruins
5. Upon Our Spiritual Deathbed
6. Stolen Years
7. Sunken Lungs
8. Last Call
