Enkele jaren geleden schreef ik een overwegend positieve recensie over het album Great Freshwater Seas, een bijzonder werkstuk van de Amerikaanse Meghan Wood. Het betrof een langspeler met slechts één track, het meer dan een uur klokkende titelnummer, waarin atmosferische black metal naadloos samenging met akoestische folk, dromerige gitaarambient en drone-achtige passages. Wood heeft sindsdien niet stilgezeten en heeft met haar project Crown Of Asteria alweer heel wat nieuwe releases uitgebracht. Zo verschenen op 20 september vorig jaar twee nieuwe full-lengths: Haruspex en het hier besproken Rauđskinna.
Terwijl Haruspex een volledige ambient-release is, bouwt dit album voort op de stemmige, atmosferische black metal waarmee Crown Of Asteria op Great Freshwater Seas wist te inspireren. Ditmaal bestaat het album niet uit slechts één nummer, maar zeven, hoewel deze wel een conceptueel geheel lijken te vormen. De nadruk ligt ditmaal meer op black metal (met hier en daar wat invloeden uit de doom) en minder op folk. Dat komt de sfeer niet echt ten goede, ook al zet het duistere ambient-intro 1497: Svartagaldur (bestaande uit hypnotiserende tribale drumaanslagen en hallucinerende recitaties) nog de juiste toon.
Het belangrijkste probleem op Rauđskinna is de vaak nogal rommelige uitvoering van de muziek, waardoor de luisteraar eigenlijk zelden in de juiste ‘flow’ raakt. Zo klinkt de combinatie van melodieuze gitaarriffs en ‘dronende’ basgitaar in The Black Path I:The Follower Of Gottskálk nogal gekunsteld. Ook The Black Path II: Bound By Galdr begint ontzettend rommelig, met gitaarpartijen die niet goed lijken afgestemd op het drumwerk. Na drie minuten gaat het tempo omhoog en krijgen we primitieve old-school black metal voorgeschoteld, waarbij het nummer aan kracht wint. Ook het melodieus beginnende The Black Path III: The Depths Of Hólar laat horen dat Crown Of Asteria wel degelijk zijn momenten heeft. De subtiele overgang naar een akoestisch intermezzo is prima uitgewerkt.
De krachtige screams van Wood, voorzien van de nodige galm, vormen een ander sterk punt van deze release. Was haar stemgeluid eerder nog wat zwakjes, nu is dat indrukwekkend en sfeerverhogend. Op de beste momenten benadert Crown Of Asteria qua sfeer bands als Fen (het oude werk), Alda, Panopticon en When Woods Make Graves, maar die momenten zijn spaarzaam. Tekenend voor de wisselvalligheid van deze release is het dertien minuten durende The Black Path IV: I, Master. De track begint sterk, met een monotoon ritme en hypnotiserende vocalen die een beetje aan Wolvennest doen denken (maar dan een stuk minder qua uitvoering), maar Wood verprutst het door een volstrekt misplaatste overgang naar een melodieuze riff die niet in de sfeer past.
Zo is Rauđskinna helaas geen hoogvlieger. Zeker met een lengte van vijf kwartier is het materiaal een nogal lange zit. Qua esthetiek zit het wel goed met Crown Of Asteria, maar de uitvoering is ditmaal verre van optimaal. Wat rest is een wisselvallig album, waarop Wood bij vlagen laat horen wat ze in huis heeft, maar te veel steken laat vallen.
Tracklist:
1. 1497: Svartagaldur
2. The Black Path I:The Follower Of Gottskálk
3. The Black Path II: Bound By Galdr
4. The Black Path III: The Depths Of Hólar
5. The Black Path IV: I, Master
6. The Black Path V: Rauđskinna
7. 1722:Til Helvítis
