De zaal is nog bijna leeg als voorprogramma Discipline op het punt staat om het podium te betreden. Maar wanneer de eerste tonen klinken, blijken toch veel mensen uit nieuwsgierigheid de bar in de foyer te laten voor wat het is. Het Eindhovense vijftal trakteert het toegestroomde publiek op een uiterst strakke mengeling van hardcore punk en oi!. Hoewel het energieke spel niet direct overslaat op de rest van de zaal, valt de muziek zeker in goede aarde. De Brabantse punkveteranen mogen inmiddels wel 25 jaar in het vak zitten, ze hebben er in ieder geval nog genoeg plezier in. Zoveel zelfs dat de speeltijd overschreden wordt en letterlijk de stekker eruit wordt getrokken. Hierdoor kan de set niet afgemaakt worden, wat tot groot ongenoegen leidt van zowel de band als het publiek. Het boe-geroep maakt echter snel plaats voor een welverdiend applaus voor Discipline en de laatste soundcheck voor de Dropkick Murphys kan in ieder geval op tijd beginnen.

Hoewel de laatste jaren vaker acts van formaat op de planken van De Oosterpoort hebben gestaan, blijft het bijzonder dat een band als Dropkick Murphys deze relatief kleine zaal aandoet. Logischerwijs is dit optreden al maandenlang strak uitverkocht en zijn de verwachtingen van het publiek hooggespannen. Als de lichten uitgaan en de intro Foggy Dew wordt afgespeeld, is de spanning ook werkelijk om te snijden. Wanneer vervolgens wordt afgetrapt met Johnny, I Hardly Knew Ya is er geen houden meer aan en verandert de vloer in een kolkende feestvierende mensenmassa.

De huidige tour staat in het teken van het twintigjarige jubileum van de band. Hierdoor is er niet alleen ruimte voor de typerende Ierse folkpunk, maar komt ook materiaal uit de hardcoredagen voorbij. In een rap tempo gaat de band van nummer naar nummer. Dropkick Murphys is namelijk erg van de ‘niet lullen maar poetsen’-mentaliteit en hierdoor wordt er weinig gepraat tussen de nummers door. Dit betekent overigens niet dat het ten koste gaat van de interactie met het publiek. Vocalist Al Barr staat bij het merendeel van de set praktisch tussen het publiek en laat de fans met hartenlust eventjes meebrullen in de microfoon.

Het maakt ook weinig uit wat het zevental uit Boston ten gehore brengt. Een oudere nummers als The Gang’s All Here wordt net zo enthousiast ontvangen als meer recenter materiaal (Out Of Our Heads en Prisoner’s Song). De gloednieuwe songs Sandlot en de cover van supportersklassieker You’ll Never Walk Alone - die zullen verschijnen op het volgende studioalbum - worden al snel moeiteloos meegezongen. Dat de sfeer er goed inzit is een understatement van jewelste en het wordt alleen maar beter als I’m Shipping Up To Boston wordt ingezet. De zaal ontploft op zo’n manier dat de NAM niet de enige schuldige meer is van aardbevingen in de provincie.

Als toegift wordt er nog een viertal nummers gespeeld. Waar eerst alleen de dames het podium op komen tijdens Kiss Me, I’m Shitfaced, volgen de heren al snel tijdens Skinhead On The MBTA. Binnen de kortste keren staat het podium bomvol, maar dat lijkt de band niet te deren. Het bevestigt alleen maar de niet te breken band die Dropkick Murphys heeft zijn fans. Met de Sam Cooke-cover Having A Party komt uiteindelijk een fenomenaal optreden ten einde. Het anderhalve uur voorbij vloog.

Setlist Dropkick Murphys:
1. Johnny, I Hardly Knew Ya
2. Out Of Our Hands
3. Sunday Hardcore Matinee
4. Citizen C.I.A.
5. Walk Away
6. The Gang’s All Here
7. Sunshine Highway
8. Famous For Nothing
9. Your Spirit’s Alive
10. Cruel
11. Prisoner’s Song
12. Barroom Hero
13. The Auld Triangle
14. Sandlot
15. You’ll Never Walk Alone (Rodgers & Hammerstein-cover)
16. Going Out In Style
17. Career Opportunities (The Clash-cover)
18. God Willing
19. Rose Tattoo
20. The State Of Massachusetts
21. Worker’s Song
22. I’m Shipping Up To Boston

Toegift:
23. The Boys Are Back
24. Kiss Me, I’m Shitfaced
25. Skinhead On The MBTA
26. Having A Party (Sam Cooke-cover)

Met dank aan Niels Knelis voor de foto's.