Zaterdag 20 juni:
Baldrs Draumar heeft de eer om de tweede dag van Dokk'em Open Air te mogen openen. Het is nog vroeg, dus nog niet zo druk, maar naarmate het optreden vordert sijpelt er toch steeds meer publiek het veld op. Wie vanaf de camping z'n tent uitrolt naar het podium wordt wel aangenaam wakker met deze Friese band, want wat we horen klinkt echt niet verkeerd. Ook de band is zichtbaar enthousiast en blij om hier te mogen openen.
De slogan "Herder is harder" kennen we inmiddels wel maar de band weet dat vandaag dan ook wel weer waar te maken, ondanks het vroege tijdstip. Herder rost de pannen van het spreekwoordelijke dak, waarbij frontman Ché Snelting weer alle hoeken van het podium verkent. Gitarist JB Van Der Wal is er vandaag echter niet bij, want hij moet met Aborted ergens optreden. Zijn plek wordt kundig overgenomen door Badr Van Der Meijden, die normaal als geluidsman bij de band fungeert
Het allereerste optreden van Iron Reagan in Nederland vindt plaats op Dokk'em Open Air. Het mag dan nog vroeg zijn, deze Amerikanen hebben er wel zin in. Het is vanaf de eerste minuut gewoon genieten van deze crossover thrashers. Dat de band aan Municipal Waste doet denken is niet raar, want enkele leden zijn ook in die band actief. Gelukkig voor de fotografen is er geen regel dat je na drie nummers weer weg moet, want de nummers van Iron Reagan zijn kort, heel kort. Zo kort, dat zanger Tony Foresta er ook grapjes over maakt. Maar ondanks dat is Iron Reagan wel een hoogtepunt van de dag, zo gaaf.
Na het gave Iron Reagan stelt Masterplan teleur, en niet zo'n klein beetje ook. De band heeft een aantal voortreffelijke albums op z'n naam staan, maar mist vooral op de laatste paar een eigen smoel. Zanger Rick Altzi klinkt op cd best aardig, maar live wordt pijnlijk duidelijk dat hij de nummers van de eerste paar albums echt geen recht aan kan doen. Nummers als Crimson Rider en Spirit Never Dies worden echt compleet verkracht, simpelweg omdat Altzi vele klassen lager staat dan originele zanger Jorn Lande. Had hij er een eigen draai aan gegeven, dan zou het misschien nog gaan, maar nu probeert hij te krampachtig het bereik van Lande te halen, en faalt daarin gigantisch. Jammer.
Het Finse Moonsorrow is eigenlijk ook een band die je in het donker moet zien. Dan komt de muziek beter tot z'n recht dan in het volle zonlicht. Toch weet de band wel een lekkere sfeer neer te zetten met de lange, epische tracks een er wordt al snel aardig geheadbangd op het Friese veld. Waar het over gaat? Geen idee, het is in het Fins en het klinkt toch best lekker.
Melechesh begint weer eens mysterieus door gemaskerd het podium te betreden. De black/death van de band is venijnig en een stuk feller dan voorganger Moonsorrow. Het duurt dan ook niet lang voordat er een pit ontstaat tijdens opener The Pendulum Speaks, van het eerder dit jaar uitgekomen album Enki. Na het nummer gaan de maskers af en zien we Melechesh Ashmedi tevreden naar het publiek kijken. Naast nieuwe nummers als Tempest Temper Enlil Enraged en Multiple Truths komen ook nog ouwe songs als Genies, Sorcerers and Mesopotamian Nights en Rebirth of the Nemesis: Enuma Elish Rewritten voorbij.
Legion Of The Damned is zo'n band die je in Nederland toch wat minder ziet. De band is in het buitenland een stuk populairder dan hier, maar hoe het komt is me een raadsel. De thrash/death van deze Limburgers klinkt goed en gemeen, de band weet wat het doet en zanger Maurice heeft een ferme strot. Misschien zijn het de wat minder memorabele nummers? Geen idee, de band is gedreven en ook bij Legion Of The Damned ontstaat weer een aardige pit.
Powerwolf werkt de laatste shows af voordat een nieuwe plaat uitkomt, maar nieuw materiaal hoeven we nog niet te verwachten. Dat is ook niet nodig, want ook met de oude songs maken deze mannen er een feestje van. Sex, bloed en rock & roll is waar het om draait bij Powerwolf. Wolven Matthew en Charles rennen van de ene kant van het podium naar de andere, terwijl frontman Attila Dorn zijn goddeloze teksten de weide inknalt. De nummers zijn aanstekelijk en worden volop meegezongen.
Een stuk serieuzer gaat het er aan toe bij God Dethroned. Sinds de wederopstanding lijkt frontman Henri Sattler nog kwader dan voorheen, wat te horen is. Misschien dat de band daarom opent met Hating Life? Vanuit alle tijdperken van de band komen vanavond songs voorbij. Van het oude The Art of Immolation wordt naadloos de sprong gemaakt naar het relatief jonge Through Byzantine Hemispheres, om later ook nog ondermeer Nihilism en Soulcapture 1562 te spelen. Afsluiter is de klassieker The Grand Grimoire, wat ook wel het klapstuk van het optreden is.
Na God Dethroned is het wachten op My Dying Bride. De band heeft echter problemen en begint daardoor aardig wat te laat. Het keyboard weigert dienst maar gelukkig mag de band er een lenen van Moonsorrow. De trage, melancholische nummers staan ook met het nieuwe keyboard als een huis en de band weet een krachtige, intense sfeer neer te zetten. Het is genieten van prachtige songs als Turn Loose The Swans, Catherine Blake en My Body A Funeral, maar het is vooral afsluiter God Is Alone die echt knalt. Het perfecte einde van de set, zo gaaf.
