Een maand voordat de Eindhoven Metal Meeting losbarst, schudt Eindhoven al op haar grondvesten. Met Kreator, Morbid Angel en Nile strijkt er vanavond een package in de Effenaar neer om u tegen te zeggen, die de grote zaal al vroeg vol doet lopen.
Maar eerst serveert Fueled By Fire uit Los Angeles de Effenaar als voorgerecht een portie thrash metal volgens het boekje. Lekker en met enthousiasme gebracht, maar de nummers van de cd’s Spread The Fire en Plunging Into Darkness zijn ook behoorlijk inwisselbaar ten opzichte van de hordes genregenoten. De nekspieren zijn losgemaakt, dat wel.
Maar goed ook, want de Egyptologen van Nile klappen er vanavond hard op. Nile verdient uiteraard veel meer speeltijd dan het half uurtje dat ze op deze toer als support toebedeeld hebben gekregen, maar van Sacrifice Unto Sebek tot Black Seeds Of Vengeance is het genieten geblazen. Gitarist/muzikaal brein Karl Sanders en zijn kornuiten spelen vanavond niet alleen strak (eervolle vermelding voor de monsterlijke prestaties van drummer George Kollias) maar ook met een erg goed geluid. Zo valt ook goed op hoe technisch de nieuwe nummers van het pas verschenen At The Gate Of Sethu zijn. Het publiek lijkt er nog een beetje aan te moeten wennen, het zijn toch de wat brutere, beproefde krakers als het slepende Sarcophagus en nekbreker Lashed To The Slave Stick die voor de meeste beweging in het publiek zorgen. Een korte, doch zeer memorabele passage!
Met Illud Divinum Insanus openbaarde Morbid Angel vorig jaar een album dat op zijn zachtst omstreden is. De experimenten met catchy songstructuren en gabberbeats wisten veel fans van het eerste uur niet te verkroppen en lokten extreme reacties uit. Morbid Angel bewijst vanavond op hardhandige wijze dat een minder album niets af hoeft te doen aan de kwaliteit van optredens. Het optreden wordt niet zoals de vorige keer dat ik de Amerikaanse chaosmeesters zag ingeleid door de soundtrack van Conan The Barbarian (prachtig stuk overigens), de beuk gaat er meteen in met Immortal Rites. Het gerucht over een set met slechts nummers van Altars Of Madness en Blessed Are The Sick blijkt ongegrond. Maar wat de nummerkeuze betreft kan het vanavond haast niet beter, met vier nummers van het tijdloze debuut en maarliefst vijf toppers van Covenant in de set! Al te afwijkende fratsen als I Am Morbid, Too Extreme! en Radikult worden wijselijk achterwege gelaten. Dat het publiek wat lauwtjes reageert tijdens een tweetal nieuwe nummers is eigenlijk ook onterecht, want Existo Vulgoré en Nevermore zijn prima death metal-nummers die goed aansluiten bij de rest van de Morbid Angel-discografie.
Natuurlijk is het jammer dat de legendarische drummer Pete Sandoval op het podium nog steeds ontbreekt, maar zijn vervanger Tim Yueng speelt de sterren van de hemel. Met hem achter de drumkit, Destructor en snarenmagiër Trey Azagtoth op gitaar en de nog immer fanatiek posende zanger/bassist David Vincent aan het roer, blijft Morbid Angel nog steeds een zo goed als onovertroffen liveband. Met name het langzame Where The Slime Live klinkt zwaarder en smeriger dan ooit tevoren. Aan de grootte van de moshpit en de hoeveelheid headbangende en scanderende mensen te zien lijkt de Effenaar het vanavond met uw recensent eens te zijn: Morbid Angel is nog lang niet afgeschreven!
Zo’n drie kwartier later gaat het podium schuil achter een groot doek terwijl de Jonny Cash-versie van Personal Jesus (Depeche Mode) door de Effenaar schalt en jaren aan videobeeld worden vertoond. Als het doek valt begint Kreator op sneltreinvaart met de titeltrack van het nieuwe album Phantom Antichrist. Het is meteen te merken dat de band er zin in heeft vanavond en als de moderne klassieker Enemy Of God de zaal inraast is ook het publiek niet meer te houden. Het is opvallend te merken hoe zeer de fans al opgaan in de gloednieuwe nummers: From Flood Into The Fire en United In Hate worden even enthousiast ontvangen als Voices Of The Dead en People Of The Lie. Het enorm pakkende en toegankelijke materiaal van Phantom Antichrist lijkt ook meer dan ooit tevoren geschreven te zijn met een livesituatie in het achterhoofd en de refreinen weerklinken vanuit tientallen kelen.
Voor de aanwezigen die de Duitsers al eerder aan het werk zagen (en dat zullen er veel zijn) is een Kreator-concert is een redelijk voorspelbaar gebeuren, van de setlist tot aan de aankondigen van Mille Petrozza (“Eindhooovennnn, are you ready to kill!?!”) toe. Het is gelukkig telkens weer een aangenaam weerzien: wie weet zijn bolletje stil te houden als Endless Pain, Pleasure To Kill of Betrayer ingezet worden? Een bijzonder vitaal optreden - met in vergelijking tot de anere bands een absurd hard geluid - , waarbij Kreator als was het een thuiswedstrijd ontvangen wordt. Al staat net als bij vorige toers de overdadige podiumaankleding met allerhande schermen, sculpturen en stellages me toch wat tegen: een dergelijk showelement voegt mijn insziens bij een band als Kreator, die het vooral moet hebben van de goede en vrij rauwe muziek, niet veel toe.
