De avond wordt ingeluid door Doodseskader, een relatief jonge, Belgische groep bestaande uit het duo Tim De Gieter (basgitaar, vocalen) en Sigfried Burroughs (drums en vocalen). Maar vergis je niet: met slechts twee bandleden komt Doodseskader bij vlagen genadeloos hard uit de hoek. De sound van de band herbergt invloeden van Amenra, Korn, Chat Pile en Hangman’s Chair, maar tegelijkertijd dekt geen van deze vergelijkingen volledig de lading. Doodseskader brengt vooral materiaal van zijn eerder dit jaar verschenen, tweede langspeler Year Two ten gehore. De band is in ieder geval niet opgericht om de feeststemming te vergroten, zoveel wordt al wel duidelijk met het experimentele en zeer beklemmende Pastel Prison. De manier waarop de groep schakelt van deprimerende passages vol gelamenteer en spokenword-achtige vocalen naar bikkelhard schurende, onvoorspelbare erupties, doet de nekharen overeind staan. De Gieter (sinds 2020 ook actief in Amenra) loopt als een gekooide bokser te ijsberen over het podium en krijst de longen uit zijn lijf, terwijl we op het grote achtergrondscherm een combinatie van naargeestige visuals en verontrustende teksten te zien krijgen. Sommige tracks zijn wat al te abrupt en schokkerig om direct te beklijven, maar uniek en intrigerend is het schouwspel zeker. Met dit donkere en dreigende optreden heeft het tweetal zich zeker in de kijker gespeeld.

Het uit Bristol afkomstige Svalbard draait al iets langer mee. Vorig jaar verscheen het uitstekende The Weight Of The Mask, dat toch wel als het doorbraakalbum van de band betiteld kan worden. Het optreden op Soulcrusher in datzelfde jaar is bovendien ijzersterk. De formatie rondom zangeres/gitariste Serena Cherry en zanger/gitarist Liam Phelan laat in muzikaal opzicht een bijzondere combinatie van hardcore en post-black metal horen. Het is bijna alsof Hatebreed en Harakiri For The Sky samensmelten in de opgefokte, strakke riffs en de ontroerende, glooiende tremolopassages. Helaas is het optreden van vanavond erg matig. Daar kan de sympathieke formatie zelf overigens weinig aan doen. Het euvel is het ronduit waardeloze geluid, waardoor het gitaarwerk van Phelan zo goed als onhoorbaar is. En dan verdwijnt met de emotionele melodielijnen dus ook een cruciaal onderdeel uit het totaalgeluid en blijft er een nogal rommelige en luidruchtige brij over. Helaas is ook de altijd zeer vriendelijke Cherry niet in de beste vorm vanavond: haar screams zijn wat sleets en de cleane zang is op het randje. Wellicht dat het vele touren zo zijn sporen heeft nagelaten. Bij de laatste drie nummers klinkt het geluid eindelijk een klein beetje beter - en met name het afsluitende Faking It is sterk als altijd, maar het blijft behelpen. Heel jammer, want deze band verdient echt beter.

De inmiddels zo goed als volle zaal komt vanavond echter maar voor één groep en dat is natuurlijk het Franse Alcest. De band heeft sinds het magistrale debuutalbum Souvenirs D’Un Autre Monde (2007) een speciale plek in mijn hart. De prachtige combinatie van fragiele shoegaze, melancholische black metal en gevoelig postrockgetokkel, waar nu honderden bands zich op beroepen, is destijds volstrekt uniek en weet een emotionele snaar te raken bij een breed publiek. En de groep rondom frontman Neige (zanger, gitarist) is nog steeds relevant en actueel. Het is mooi om te zien hoe divers en ook hoe jong een deel van het publiek is. Met het sublieme, eerder dit jaar verschenen Les Chants De L'Aurore (‘nummers van de dageraad’) weet de band een nieuw publiek te ontroeren en betoveren. Het album, dat uit zeven nagenoeg perfecte composities bestaat, laat een harmonieuzer en positiever geluid horen dat des te ontwapenender is in een tijd waarin het moeilijk is om optimistisch te zijn.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Fransen deze laatste langspeler in de schijnwerpers zetten. Zo is de ronduit prachtige podiumaankleding gebaseerd op het nieuwe album. We zien twee enorme vogels in het thema van de albumhoes en een cirkelvormige verlichting, die als een soort volle maan schijnt. Er staan zelfs (kunst)bloemen op het podium. Ook muzikaal gezien wordt er flink geput uit de meest recente plaat. De eerste drie nummers van het album komen ook direct in aan het begin van de set voorbij. Vooral het prachtige Komorebi en het intens ontroerende L’Envol zorgen voor een brok in de keel. De fragiele, hemelse zang aan het eind van laatstgenoemde compositie is werkelijk wonderschoon. Het is te merken dat Alcest veel live-ervaring heeft opgedaan. Zo is het stemgeluid van Neige door de jaren heen een stuk krachtiger geworden. Het is ook een genot om te kijken naar drummer Jean Deflandre (Winterhalter), die zich onderscheidt met zijn prachtige, soepele spel.

Er zijn genoeg momenten waarop Alcest de perfectie benadert. Het zijn magische momenten, die worden versterkt door de prachtige, haast spirituele ambiance (het oude glas-in-lood hoog achter het podium) en het (gelukkig!) uitstekend afgestelde geluid. Ook de nummers van het vorige album Spiritual Instinct (2019) kunnen op een luid onthaal rekenen. Met name de stevigere single Protection is nog steeds in de harten van het publiek gesloten. Voor degenen die de band sinds de begindagen volgen, komt het meesterstuk Écailles De Lune - Part 2 voorbij. En hoe vaak ik dit nummer ook al heb gehoord, het is moeilijk om droge ogen te houden bij zo’n ontroerende en sublieme compositie. Om me heen zie ik menigeen met de ogen dicht genieten en regelmatig zindert de emotie door de zaal.

Het oorverdovende applaus dat de band ten deel valt, is dan ook volledig verdiend. Het zorgt voor de altijd wat timide frontman voor een bijna verontschuldigende glimlach, alsof hij wil zeggen “bedankt, maar zó goed zijn we nu ook weer niet hoor”. Na de reguliere set komen de heren nog één keer het podium op, om de klassieker Autre Temps ten gehore te brengen. Daarna volgt een bijzonder einde met het afsluitende, minimalistische L’Adieu. Als de bandleden het podium een voor een verlaten, blijft alleen Neige over, die de laatste melodielijn op prachtige wijze zingt en het publiek uitnodigt om mee te doen. Zo eindigt het optreden in een moment van pure harmonie en vreedzaamheid. Dus, beste Neige, zó goed zijn jullie wel degelijk. Alcest betovert Paradiso van begin tot eind.

Setlist Alcest:
1. Komorebi
2. L’Envol
3. Améthyste
4. Protection
5. Sapphire
6. Écailles De Lune - Part 2
7. Flamme Jumelle
8. Le Miroir
9. Souvenirs D'Un Autre Monde
10. Oiseaux De Proie

Toegift:
11. Autre Temps
12. L'Adieu

Setlist Svalbard:
1. Eternal Spirits
2. Disparity
3. Open Wound
4. For The Sake Of The Breed
5. Defiance
6. To Wilt Beneath The Weight
7. Faking It

Setlist Doodseskader:
1. Pastel Prison
2. The Sheer Horror Of The Human Condition
3. It's Not An Addiction If You Don't Feel Like Quitting
4 Innocence (An Offering)
5. FLF
6. People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function