Het uit Friesland afkomstige Deadspeak mag vandaag het spits afbijten. De lokale oldschool-deathmetalband bracht in 2021 zijn debuut-ep Dissolve The Dreams uit. Hierop zijn de invloeden van klassieke formaties als Death, Morbid Angel, Benediction en Master goed terug te horen. Kroon op het werk van de Friezen is dat deze momenteel als support meereizen in Nederland en België als support van laatstgenoemde act. Dat Deadspeak potentie heeft, laat het al horen op de ep, maar ook live komt dat naar voren. Vooral het gitaarspel van frontman Jasper Post valt op. Logge en statische riffs worden afgewisseld met technische solo's en effecten. In het begin van het optreden moet de geluidsman nog even op zoek naar de juiste sound, waardoor het gitaarwerk wordt overstemd door het gedrum van Moanne de Kroon. Gelukkig wordt dit gaandeweg beter. Tracks die opvallen zijn Knee Deep (In Death) en het snellere Parallel Existence. Polarization In Time klinkt wat experimenteler met ook wat meer thrash-riffs.
Het is wel te zien dat de band nog iets meer vlieguren moet maken. Vooral bassist Patrick Monsma komt in het begin nog wat onwennig over. Dit terwijl hij met zijn ronkende baslijnen en backingvocals een prima bijdrage levert. Ook de vocalen van Post mogen iets smeuïger en voller. Los daarvan kloppen de composities en zie je band ook groeien tijdens het optreden, waarbij afsluiter Death Shall Rise het meest overtuigt. Dat is ook te zien in het publiek. Gaandeweg krijgen de Friezen meer zielen mee en dat is ook terecht. Deadspeak is momenteel bezig met het opnemen van zijn eerste full-length en afgaande op het materiaal wat de groep vandaag gespeeld heeft, kan dit een leuk album worden. (Marcel)
Vervolgens is het optreden van het Siberische Grima meteen al één van de hoogtepunten van de dag. De tweekoppige grimmige atmosferische blackmetalband bestaat uit de broers Morbius (gitaar/bas) en vocalist Vilhelm en live wordt deze formatie bijgestaan door nog een gitarist en een drummer. De band laat zich inspireren door de natuur en dan met name door de krachten en magie van oude bossen. Dat is ook terug te zien op het thematisch ingerichte podium, maar ook vooral aan de aankleding van de bandleden. Door middel van zwarte gewaden en imponerende maskers van boomschors ontvouwt zich een grimmig en macaber schouwspel. Het zijn vooral de houterige en aan Nosferatu denkende bewegingen van Vilhelm die indruk maken, alsmede zijn ijzige screams.
Opener Hunger God zet de bezoeker muzikaal eerst op het verkeerde been. De felle openingstrack laat een wat meer generieke blackmetalkant horen. De bombastische drums en double bass knallen door aangevuld met hysterische riffs en ijzingwekkende vocalen. Het zorgt ervoor dat Grima meteen alle aandacht van de bezoekers heeft. Wat opvalt, is hoe goed het geluid afgesteld staat, waardoor alle instrumenten definieerbaar klinken en de muziek nog beter binnenkomt. Na Hunger God laat Grima zijn atmosferischere kant horen met het geweldige Giant's Eternal Sleep. Prachtige melodieën, woeste uitbarstingen en episch aanvoelende zanglijnen zorgen ervoor dat een vergelijking met Wolves In The Throne Room gemaakt kan worden. Hetzelfde geldt voor de minstens zo geweldige afsluiter Siberian Sorrow. Enig minpunt van het optreden is dat veel elementen van backingtrack komen, zoals de accordeon. Aangezien deze een beste grote rol speelt in sommige nummers, zou dit het het geheel nog sterker maken als de bandleden deze ook live zouden spelen. Verder niets anders dan lof voor Grima, dat een heel erg sterke indruk achterlaat. (Marcel)
Afwisseling is de troef van het programma van vandaag. Na de death metal van Deadspeak en de atmosferische black van Grima, staat nu de Nederlandse grindcoreformatie Teethgrinder klaar om de bezoekers te verpulveren. De ongekende kracht en precisie van de band uit Zwolle blijven indrukwekkend, vooral live. Vorig jaar bracht Teethgrinder met het goed ontvangen Dystopia zijn derde langspeler uit. Hierop laat de band horen dat het nog niets aan zijn furieuze kracht heeft ingeboet en dat demonstreren de heren vandaag op het podium dan ook.
Meteen vanaf het begin beukt Teethgrinder het publiek in Iduna aan gort. Het drumspel van Wieger Jan is imponerend snel en agressief. Daarnaast is zijn houding representatief voor die van de band. Tussen de nummers door schreeuwt hij naar het publiek en jut hij mensen op. Ook gitarist Mart Wijnholds valt op door wild te zwaaien met zijn gitaar, terwijl hij ondertussen de toeschouwers voorziet van retestrakke gitaarriffs. Daarnaast levert de nieuwe bassist Janick Snel ook een prima visitekaartje af en laat zien en horen een goede aanvulling te zijn in deze gecontroleerde chaos. Het zijn echter de vocalen van Jonathan Edwards die altijd maar blijven verbazen. Hij put uit een groot arsenaal van verschillende stijlen en brengt met zijn hysterische gekrijs nummers als Birthed Into Suffering, Worthless, Desolation en afsluiter The Pain Exceeds The Fear het optreden naar een hoogtepunt. Met al deze energie is een moshpit dan ook onvermijdelijk. Het gebeurt wel eens dat de vraag komt; wat vind je nou mooi aan deze muziek? Teethgrinder geeft vandaag het antwoord. Deze formatie laat zulke verwoestende en strakke muzikale kwaliteit zien en horen, waar zelfs je Eric Clapton-liefhebbende schoonouders niet omheen kunnen. (Marcel)
Het Duitse Kanonenfieber is ook al zo'n interessante act die op het programma staat vandaag. Deze blackened deathmetalband uit Duitsland heeft met Menschenmühle (2021) nog maar één volwaardig album op zijn naam staan en bracht vorig jaar nog een aantal succesvolle singles uit. Ondanks de minimale discografie en de beperkte bekendheid kijken er al veel mensen uit naar het optreden. Dat kan te maken hebben met het feit dat Kanonenfieber naast zijn thematiek net als vele andere hedendaagse groepen ook gebruik maakt van theatrale showelementen. De songs laten zich voornamelijk inspireren door de eerste wereldoorlog en dat is terug te zien aan de aankleding van het podium en de artiesten. In kledendracht van soldaten brengen de bandleden hun oorlogsliederen ten gehore en dat doen ze met enig spektakel. Wat vooral positief opvalt, is hoe aspecten vanuit het leger geïntegreerd zijn in de muziek. Zo zijn er in het drumspel regelmatig marcherende loopjes en stampende militaire ritmes te ontdekken en representeren drumslagen soms het geluid van machinegeweren.
Toch kan Kanonenfieber niet elke bezoeker van Iduna bekoren. Dat heeft ook te maken dat de composities dikwijls trager van aard, uitgesponnen en verhalend zijn. Hierdoor maakt de muziek wellicht wat minder indruk op de mensen die voor het meer rechttoe-rechtaan deathmetalgeweld komen. Aan de andere kant is er een heel groot deel van het publiek dat volledig valt voor de Duitse formatie. Dat is na het optreden ook te zien aan de vele merch die verkocht wordt. Muzikaal stellen de heren dan ook niet teleur. Er zijn wel wat schoonheidsfoutjes te ontdekken en een defect tijdens Grabenlieder bij de gitarist lijkt even roet in het eten te gooien, maar los daarvan overtuigt Kanonfieber qua spel wel degelijk. Het is zelfs zo dat bij het tweeluik Der Füssilier I en II mensen meezingen. Tijdens het slotstuk neemt het theatrale aspect meer toe met nepsneeuw en tijdens afsluiter Yankee Division verschijnt de vocalist met een schedelmasker op het podium. Wanneer het optreden afgelopen is, wordt de band ook terecht beloond met luid gejuich. Kanonenfieber is dan ook een groep om in de gaten te houden en kan in de toekomst nog een veel grotere naam worden. (Marcel)
Soms lopen dingen anders dan je verwacht. Paul Speckmann kon in de jaren tachtig aan de slag bij Trouble, maar verwachtte dat Master groter zou worden. Dat gebeurde echter niet vanwege interne strubbelingen en cocaïne, al hebben de meeste deathmetalfans wel van Master, Pledge Of Alliance en Pay To Die gehoord, nummers die van invloed waren op onder meer Benediction en Terrorizer. De primitieve en eigenzinnige mix van Venom, Discharge, Motörhead en extreme vocalen slaat vandaag al snel aan en bij Subdue The Politician ontstaat er een pit.
Speckmann woont al jaren in Tsjechië en treedt tegenwoordig op met de Tsjechen Ales Nejezchleba (gitaar) en Peter Bajci (drums). Dat gaat naar behoren, al zijn de vocalen van de basspelende frontman niet meer zo agressief, eerder vunzig à la Autopsy, en komt het soleerwerk wat rommelig over. Speckmann maakt een ontspannen indruk en maakt meermaals contact met een aantal fans. Naast de genoemde klassiekers maken Slaves To Society en Terrorizer (waaraan gelijkgenoemde band zijn naam aan dankt) een positieve indruk. Ondanks dat de heren maar met zijn drieën zijn, klinkt de death metal met een punk-attitude vol genoeg en vat er voldoende te genieten. Fijn om Master weer eens live te hebben gehoord en gezien. (Jeffrey)
Nederland heeft Teethgrinder om trots op te zijn, maar Wormrot gooit internationaal hogere ogen. Met het meest recente album Hiss (2022) verbreedde de Singaporese formatie de grindcorehorizon met een zeer gevarieerd album. Hardcore, speed metal, crossover, atmosferische rock, post-black en meer komen voorbij op die plaat. Helaas vertrok zanger Arif Suhaimi. Gabriel Dubko van Implore verzorgt tijdens de Europese tour de vocalen en doet het aardig. Hij kan helaas de diversiteit van zijn voorganger niet reproduceren, maar maakt wel een gedreven indruk, al mag hij wat meer contact met het publiek maken.
Wormrot mag met de nieuwe samenstelling dan nog geen eenheid zijn, het blijft verbluffend om de heren aan het werk te zien - Vijesh Ghariwala met zijn onnavolgbaar snelle drumspel en Rasyid Juraimi, die vliegensvlug met zijn handen over de gitaarhals glijdt. Het zijn de hardcoreriffs van Behind Closed Doors die de pit op gang brengen en A Dead Issue, Fallen Into Disuse die zeer sterk uit de verf komen. Het epische slotstuk Glass Shards doet dat wat minder omdat de backing track erg zacht in de mix staat. Zo wisselt Wormrot sterke en minder sterke fases af. (Jeffrey)
De meeste belangstelling is er voor Pestilence. Begrijpelijk, want vandaag staat de set in het teken van Testimony Of The Ancients. De legendarische plaat uit 1991 komt vandaag in zijn geheel aan bod in chronologische volgorde. Onder meer The Secrecies Of Horror, Land Of Tears, Stigmatized, Lost Souls en uiteraard Twisted Truth krijgen vandaag een ijzersterke vertolking dankzij het Nederlandse kwartet, dat naast de gedreven Patrick Mameli tegenwoordig bestaat uit bassist Joost van der Graaf (wiens baspartijen prima te volgen zijn), gitarist Rutger van Noordenburg (die veel peelplezier uitstraalt) en de strak spelende drummer Michiel van der Plicht.
Na de nummers van Tetimony Of The Ancients is er nog ruimte voor Horror Detox, Dehydrated, twee nummers van Exitivm (2021) en, tot grote vreugde van het publiek, Out Of The Body. Hoewel van Noordenburg te maken krijgt met technische problemen, mag dat de pret niet drukken en staat het optreden van Pestilence als een huis en krijgen de mannen terecht zeer veel bijval van de festivalgangers. (Jeffrey)
Hoewel een deel van het publiek het daarna wel mooi vindt geweest, komt er met Cancer nog een legendarische deathmetalformatie en gaat het festival zeker niet als een nachtkaars uit. Dit dankzij een prima optreden van de van oorsprong Engelse, maar inmiddels internationale band. Gitarist/zanger John Walker maakt sinds vorig jaar gebruik van de diensten van bassist Daniel Maganto, drummer Gabriel Valcázar en gitarist Migueloud Net als Pestilence krijgt het kwartet helaas te maken met wat technische problemen. Afgezien daarvan is het genieten, vooral van de nummers van To The Gory End (1990) en Death Shall Rise (1991).
De bij vlagen thrashende old school death metal (à la Sepultura, Obituary, Carcass, Death en Massacre) rolt heerlijk de boxen uit en bevat een fijne groove. Tasteless Incest, Into The Acid, Death Shall Rise en Blood Bath gaan er nog prima in op de late avond. Opvallend is hoe actief de mannen nog staan te peen en dat na direct doorreizen vanaf 70,000 Tons Of Metal. Een groot compliment voor Cancer, dat een geslaagd festival in stijl afsluit. (Jeffrey)
Helaas zit de dag na het optreden van Cancer erop. De organisatie van Drachten Deathfest 2023 kan terugkijken op een enorm geslaagde editie. Met een zaal die nagenoeg vol was met publiek zijn er genoeg liefhebbers van het extreme metaal naar Drachten toegekomen. Dankzij het interessante en afwisselende programma kan het haast ook niet anders dan dat niemand teleurgesteld weer huiswaarts is gegaan. Opkomende beloftes als Deadspeak en Kanonenfieber speelden naast de gevestigde orde en klassieke formaties en alle wisten indruk te maken. Het absolute hoogtepunt aanwijzen is dan ook niet te doen. Wormrot en Teethgrinder verpulverden de zaal met hun hysterische grindcore, terwijl klassieke bands als Master, Pestilence en Cancer vermaakten met hoogwaardige klasse. Ook het atmosferische Grima was fantastisch, alsmede de oorlogshelden van Kanonenfieber. Kom maar door met de namen voor de editie van 2024!
Meer foto's vind je op Jan-Willem's Facebook-pagina.
