We beginnen het uiteenlopende drieluik met Hangman’s Chair. De Franse band brengt een depressieve en fraai gelaagde mix van doom metal, shoegaze, psychedelische klanken en in mindere mate stonerrock. Als die mengeling je raakt, is het heerlijk om in de muur van reverb en vandaag moeilijk te volgen, wat repetitieve, psychedelische zang (uitgezonderd Who Wants To Die Old) op te gaan. Enkele aanwezigen doen dat dan ook: de een headbangend op de doomriffs, de ander wegdromend dankzij het hypnotiserende gitaarspel. Raakt de atmosferische muziek je niet, dan kabbelt het geheel maar wat voort en is het optreden een heel lange zit, ondanks de bevlogenheid van bassist Clément Hanvic en drummer Mehdi Birouk Thépegnier, die het gebeuk extra kracht bijzetten. Als het tempo wat omhoog gaat en de compositie wat toegankelijker is, zoals in het geval van 04/09/16, is het publiek, dat nog niet in groten getale aanwezig is, het meest tevreden. Hangman’s Chair presteert naar vermogen, stelt zijn fans tevreden, maar laat bij het gros geen blijvende indruk achter.
Dat laatste doet Aborted wel. De death metal van het internationale kwintet is natuurlijk veel directer dan de dromerige klanken van de openingsact. Iedereen is direct wakker en tijdens opener Global Flatline is er al een pit. Het is een groot feest met veel headbangers, een wall of death tijdens Necrotic Manifesto, op een bepaald moment zelfs roeiende bezoekers in de pit, een crowdsurfer die het podium net niet opkomt (en daarom maar een koprol achterover maakt en terugsurft) en andere vermakelijke taferelen.
Ondertussen hamert het vijftal muzikanten op het met banners en lijken versierde podium er een prima dwarsdoorsnee van de discografie doorheen. Daardoor is de diversiteit van het songmateriaal goed te horen: van techdeath tot het brute werk, van grind tot melodeath en van thrashende riffs tot rake breakdowns. Gitarist Daníel Máni Konráðsson (Azoïc, Ophidian I, Une Misère), “from Iceland because we don’t have enough nationalitites in this band”, is er vandaag voor het eerst bij. Hoewel hij het er goed van afbrengt, is het duidelijk dat er qua strak samenspelen nog wel ruimte voor verbetering is. Het blijft echter indrukwekkend om Aborted aan het werk te zien en te horen en er is dan ook terecht veel bijval voor de tweede band van de avond.
Toch draait het vandaag vooral om Igorrr. De Fransman treedt vandaag helaas zonder zangeres op, want Aphrodite Patoulidou is er niet bij. En dat terwijl de show een van de vijf shows zou moeten zijn waarin de frontvrouw afscheid neemt. Dat krijg je van al dat noodgedwongen verplaatsen, in dit geval vier maal. Ook geen Laure le Prunenec helaas (die net als Laurent Lunoir na jaren trouwe dienst vorig jaar de samenwerking verbrak), en dat betekent geen zangeres vandaag. Dat is toch wel een gemis, want zij was altijd een belangrijk onderdeel van de show. Wel klinkt er af en toe vrouwenzang van backingtrack, maar niets gaat boven het live horen en zien.
JB le Bail is wel present. Hij is de opvolger van Lunoir en zorgt dus voor de mannenzang. Hij presteert naar behoren, zoekt contact met het publiek en imponeert vooral met een zeer lange uithaal. Hij toont zich net als gitarist Martyn Clement zeer actief. Achter hen staat Gautier Serre achter zijn laptop en keyboards het publiek te vermaken. Af en toe pakt hij de gitaar of de bas erbij, en zelfs, tot grote hilariteit, de blokfluit aan het einde van ieuD. Door zelf instrumenten ter hand te nemen, produceert hij samen met Le Bail, Clement en drummer Sylvain Bouvier een extra vol geluid. Nu we toch bij de drummer aanbeland zijn: hoe knap het ook is wat Serre allemaal laat horen, de knapste prestatie wordt geleverd door Bouvier. Hij drumt met precisie mee op de elektronische beats en schakelt razendsnel tussen de rap op elkaar volgende secties.
Want daar staat Igorrr toch om bekend. Hij mixt schijnbaar niet te verenigen stijlen, switcht razendsnel tussen verschillende secties en houdt het toch behapbaar voor een gemiddelde luisteraar. Het zijn ook juist die tracks die vandaag het beste tot hun recht komen, zoals Camel Dancefloor en Opus Brain. Halverwege de set komen wat minder hectische nummers aan bod, zoals Polyphonic Rust en Viande, maar daar mis je dan toch echt wat bij, al kun je nog altijd genieten van de lichtshow, die een verbluffende indruk maakt tijdens de toegift (vooral tijdens Robert en Very Noise).
En daarmee komt er een einde aan een avond waarbij je van tevoren denkt: passen die drie bands wel bij elkaar? Het werkte vandaag, al zou een iets minder brave openingsact nog beter werken. Aborted wist het publiek goed te vermaken en dat lukte ook Igorrr, waarvoor het gros aanwezig was. Jammer dat er geen zangeres was. Begin volgend jaar is die er wel in de persoon van Marthe Alexandre, die recentelijk is aangekondigd als nieuwe frontvrouw. Gaat dat zien in Tilburg, Brussel, Keulen, Amsterdam of Groningen. Dat zal wederom met Hangman’s Chair zijn. Aborted is dan niet van de partij, maar met Amenra en Der Weg Einer Freiheit krijg je er twee uitstekende (live)bands bij.
Setlist Igorrr:
1. Intro + Bulldozer
2. Spaghetti Forever
3. Nervous Waltz
4. Downgrade Desert
5. Camel Dancefloor
6. ieuD
7. Parpaing
8. Polyphonic Rust
9. Viande
10. Opus Brain
11. Himalaya Massive Ritual
Toegift:
12. Cheval
13. Cheval / Apopathodiaphulatophobie / Robert
14. Very Noise
Setlist Aborted:
1. Global Flatline
2. Deep Red
3. Cadaverous Banquet
4. Bathos
5. Impetus Odi
6. Necrotic Manifesto
7. Hecatomb
8. Drag Me To Hell
9. Dementophobia
10. Threading On Vermillion Deception / The Saw And The Carnage Done
Setlist Hangman’s Chair:
1. An Ode To Breakdown
2. Cold & Distant
3. Who Wants To Die Old
4. Loner
5. Storm Resounds
6. Naïve
7. 04/09/16
8. Dripping Low
