Het festival begint echter met enthousiaste begroetingen over en weer. De eer valt het mij onbekende Ballius ten deel het festival af te trappen. En zoals gebruikelijk staat de zaal voller dan je bij een dergelijke band zou verwachten. Het geluk van de openingsact. De muziek maakt niet echt indruk. De grunter met eigen floortom is het meest opvallende element van de band.
Ook de tweede band, Blight Town, is nieuw voor me. Het betreft een vrij jonge groep uit Nottingham. De heren combineren veel verschillende genres binnen het hardere deel van metal. De zanger is duidelijk vaardig met meerdere zangtechnieken, maar de band moet nog werken aan de songwriting.
Dan is het de beurt aan Lost In Lavender Town. Het instrumentale gezelschap is het eerste hoogtepuntje van de dag. Hoewel het geluidstechnisch een rommeltje is bij dit vijftal, is het muzikaal top. Daar waar de snarenplukkers losgaan in experiment, houdt de drummer de boel bij elkaar. Iets minder maatwisseling zou het nog prettiger maken.
Dakesis is de eerste band die ook aandacht heeft besteed aan de uitstraling. Althans, de visuele aandacht gaat al gauw uit naar de frontvrouw en de bassiste. Is het niet vanwege de kleurrijke haardracht dan wel door de prominente decolletés. Het draait natuurlijk om de muziek en wat dat betreft verstaat het progressieve metalgezelschap uit Birmingham zijn vak en zet het een ware show neer. Helaas is dat minder besteed aan het publiek, want het is opvallend rustig in de zaal. Blijkbaar zoekt men vandaag wat anders. Zonde!
Azazel is een jonge, energieke band die netjes uit het deathcorevaatje tapt. Minder voor de hand liggend is dan weer de uitdossing van de frontman. Die heeft een hawaii-shirt aan. Dat mag de pret echter niet drukken.
Wie weleens op meerdaagse festivals geweest is, weet dat er altijd wel een of ander themaatje ontstaat. Memes, zoals men dat tegenwoordig noemt. Het uit Wales afkomstige Rosen Bridge heeft er onbedoeld eentje op zijn geweten. Om wat voor reden dan ook is naast de band zelf ook de clicktrack in het zaalgeluid gemixt. In het begin is er nog enige vertwijfeling of dit er dan toevallig bij hoort, maar nee. Fliep floep floep floep... Prachtig.
Het Engelse A Night In The Abyss trapt af met een vrij lang intro. Opvallend is de positionering van het keyboard dat schuin naar voren staat. Zou dat nou makkelijker spelen? Of is het de bedoeling dat we zijn kunsten af kunnen kijken? Hij staat in ieder geval hard genoeg in de mix om elke noot te horen. Hij overstemt de rest zelfs. Het volume van de zanger wisselt nogal, wat een gek onstabiel gevoel teweeg brengt. De meest indruk maakt de drummer. De band omschrijft zichzelf als 'macabere melodieën uit het miserabele Engeland'. Zelf zou ik een deathcore meets Cradle Of Filth noemen. Dat sluit dus wel aardig bij elkaar aan.
Ook het kwartet dat schuilgaat achter de naam Karybdis bedient zich van deathcore. Het laat echter de synths van een backingtrack komen. De band deelt ook zijn vaardigheden in het Spaans: "Buenas días that's all the Spanish I know." UK Techfest staat bekend om zijn grote verzameling van, wat ik dan noem, boze-mannen-muziek en daar past deze band prima in. Het gaat op het podium dan ook flink tekeer.
Met Red Method gaan we nog even door met de boze-mannen-muziek. De heren hebben zich in de face- en bodypaint gestoken en de gitarist heeft een masker opgedaan. "The method was painted with his own blood", drukt de zanger ons op het hart. Het klinkt cryptisch, we nemen het voor wat het is. Diezelfde zanger is de echte blikvanger, maar komt ook het meest overtuigend uit de speakers. De rest is een muur herrie met getriggerde basdrum.
"We make aggressive music for positive people", zo laat Confessions Of A Traitor ons weten. Los van agressie is ook chaos een label dat perfect op deze band te plakken valt. Daar lust het publiek wel pap van, getuige ook de welgeplaatste sing-alongs. De band heeft er zelf ook het grootste plezier in.
Het voormalig Drewsif's Stalins Musical Endeavours genaamde gezelschap dat thans het podium betreedt, is gereduceerd tot Drewsif. Ook de line-up is ingekort, want waar eerder al de zangeres het veld moest ruimen, is nu ook de drummer het haasje. "Thanks you for inviting us to your home." Meestergitarist Drewsif grapt en grolt tussen de nummers door en heeft kinderlijk plezier in "Do you like swear words?" Waarop hij samen met het publiek wel 100 keer "fuck" roept.
Buiten begint het flink af te koelen en dat levert de bands meer bezoekers op. Ze worden getrakteerd op de geoliede hardcoremachine die Bound In Fear heet. Het geheel is doorspekt met veel aanverwante genres en dat is fijn. Zo houdt de band de aandacht vast. De zanger verstaat zijn vak en de eerste crowdsurfers slaan hun slag. Van de ene naar de andere breakdown maakt de band het plaatje compleet.
Van een geheel ander kaliber is Artificial Language. Het vijftal uit Californië maakt namelijk progressive rock. In plaats van agressieve boze mannen zien we mannen die vooral introspectief en geconcentreerd op hun instrument te werk gaan. Er valt nauwelijks emotie te ontdekken. Een selectief deel van het publiek geniet, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit wel een beetje een vreemde eend in de bijt is. Positief is echter dat dit de eerste band is waar het volume niet totaal uit de bocht vliegt.
Exist Immortal trekt de zaal wel met gemak vol. De geslepen melodische, moderne prog metal gaat erin als zoete koek. Dat het podium vol met rook staat, voegt alleen maar toe aan de professionele show. Het publiek eet uit de handen en dat het geluid nog steeds klinkt naar stroperige stront doet daar niets aan af. Hoewel ik zelf niet per se fan van de band ben, is dit wel een goed gekozen headliner.
