Donderdag 5 augustus

Donderdagavond was zoals altijd op Wacken Open Air niet echt aantrekkelijk. Wegens totaal desinteresse heeft Metalfan.nl Zodiac Mindwarp gemist. Motörhead maakte onlangs een verrassende goede indruk met het zoveelste album ‘Inferno’. Traditioneel speelden ze bijna alleen maar klassiekers en was de verrassingfactor nul. Niettemin blijf ik Motörhead live altijd wel leuk vinden, en dat vinden 10.000 Duitsers ook. Als daarna de hele Wacken weide totaal overrompelt wordt door de meest trieste Duitsers, is het tijd om te vluchten. Maar liefst 2 uur en drie kwartier spelen de Böhse Onkelz hun grootste hits, waarvan ik er werkelijk geen één kan pruimen. Alleen geschikt voor dronken Duitsers met gigantische bierbuiken. (Kristof)

Vrijdag 6 augustus

Een schampere 30 minuten kreeg Mnemicom de Partystage op te warmen. De Deense industrial metalband slaagde er toch in om een vlotte en strakke show neer te zetten. Onder andere “Between The Naked And The Dead”, “Bloodstained” en single “Ghost” kregen we voor onze kiezen. Ook werd er een nieuw nummer gespeeld, “Roargh”. Kan ook “Blurgh” zijn geweest, maar pin me er niet op vast. Het duidelijk melodieuzere en meer samenhangende nummer maakt de verwachtingen voor het tweede album Audio Injected Soul hoog gespannen. Maar dat lezen jullie te zijner tijd wel in de review. (Bob)

Orphanage maakte onlangs een geweldige comeback met het uitstekende ‘Driven’ en met deze korte prima set wisten de heren en dame me veel meer te overtuigen dan op het voorbije Metalfest. Een aangename verrassing. (Kristof)

Arch Enemy kon me niet lang bekoren, maar Dionysus was verrassend goed. Op cd stelt het niet zoveel voor, slechts het zoveelste keyboardgeoriënteerde powermetal bandje, maar Olaf Hayer en aanhang hebben dat uitstekend kunnen vertalen naar een onderhoudende liveshow. Hayer, die onlangs een aanvaring met een tondeuse heeft gehad, heeft goede controle over z’n stem. Daarmee bewijst hij zich als een betere zanger dan Kotipelto, maar daarover later meer. Onder andere “Why” en “March Of Freedom” kwamen langs van het nieuwe album, evenals de kraker “Time Will Tell” van het debuut. (Bob)

Na een erg slechte set van Paragon (een powermetalband die elk uitgemolken cliché nog eens uitmelkt) was het tijd voor Cathedral. Deze ex-doom metal band is anno 2004 gewoon een stonerrock band met een vette Black Sabbath knipoog. Niet erg speciaal, maar ook niet slecht. (Kristof)

Arch Enemy leverde de bekende standaard set af waarna Brainstorm met een geweldig optreden bewees dat ze de beste powermetalband van Wacken 2004 waren. Geen clichés, geen saaie meezingmomenten maar lekker melodieus beuken! De setlist was ook erg uitgekiemd en bevatte alleen de beste nummers van deze heren. (Kristof)

Sinds zijn vertrek bij Stratovarius moet Timo Kotipelto het hebben van zijn solocarriëre. Na het zien van zijn optreden op de Party-stage wordt duidelijk dat daar nog wat aan geschaafd moet worden. Regelmatig schoot zijn stem uit naar hoogtes die voor het verkeerde soort kippenvel zorgen en soms zat hij ietwat naast de bedoelde noten. De songs zijn slechts weinig pakkend en de sfeer moet gered worden met Stratovarius covers. Kotipelto’s eigen werk is gewoon niet sterk genoeg. Misschien kan een een nauwere samenwerking met Janne Wirman (keyboards, ook Children Of Bodom) voor betere nummers zorgen. (Bob)

Mayhem bracht onlangs hun beste album aller tijden uit getiteld ‘Chimera’. Daarom besloot ik deze overrated band een paar maanden terug weer eens live te aanschouwen in Hasselt. Wat had ik daar een spijt van zeg! De heren speelden erg onstrak, zanger Maniac bakte er werkelijk niets van en zijn gedrag werkte alleen op de lachspieren en de show was veel te kort. Deze warme middag was het echter nog triester: de show met varkenskoppen en poserhoudingen was zo belachelijk dat niemand deze band nog serieus kan nemen. De te korte setlist (de heren maakte hun set weer eens niet af) bevatte wel veel klassiekers maar die klonken erg belabberd. Het enige nummer dat nog een klein beetje behoorlijk klonk was de klassieker ‘Freezing moon’. (Kristof)

Grave Digger maakt tegenwoordig terug vrij gave cd’s maar kwamen vandaag maar een beetje belegen over, neen dat deed levende legende Dio het veel beter. Onze kleine vriend was weer gigantisch goed bij stem, de setlist was subliem en de sfeer geweldig. ‘Holy diver’, ‘Don’t talk to strangers’, ‘Man on the silver mountain’, ‘We rock’, ‘Heaven and hell’, ‘Gates of Babylon’, ‘Long live rock and roll’. Kortom weer het beste van zijn periode bij Rainbow, Black Sabbath en van zijn uitstekende solocarrière. Ongetwijfeld het melodieuze hoogtepunt van dit jaar en daar was bassist Joe DeMaio van Manowar het mee eens. Deze ultieme poser beloonde Dio na het concert met een ‘Achievement Award’ voor Ronnie’s lange carrière. Geweldig, neen subliem concert. (Kristof)

Destruction zette zoals altijd weer een uitstekende set neer. ‘Thrash metal attack’ zonder mededogen. Het Black Stage podium werd daarna afgesloten door een zeker niet slechte, maar voorspelbare en lichtjes saaie set van Amon Amarth. (Kristof)

Het True Metal Staga podium werd afgesloten door de enige echte keizerin van de hardrock/metal: Doro! Ik had deze dame al eerder met haar klassiek orkest zien optreden in Antwerpen en vandaag kregen we daar een verkorte versie van. Geen Ozzy, weinig covers, en de enige gasten waren ex-Iron Maiden zanger Blaze Bayley en Savatage gitarist Chris Caffery. Het klassiek orkest begon opende samen met Blaze met ‘Fear of the dark’ waarna de bekendere Doro en Warlock klassiekers volgde. De enige verrassing van de avond was de Maiden hit ‘The Trooper’ die het orkest voor het eerst speelde. Na een opbouwpauze van een halfuur ging Doro nog eens aan de slag met Warlock (line-up 1986). Aan Doro lag het zeker niet maar de oude Warlock helden hadden geen uitstraling meer, speelden niet erg strak en het geheel kwam niet echt spectaculair over, en dat ondanks een echte kraker als ‘Burning the witches’. (Kristof)

Zaterdag 7 augustus

Bij Bal-Sagoth (zoek de woordgrap) was enthousiasme ver te zoeken. Hoe hoogstaand de muziek en hoe groot de aanhang ook is, deze band verdient geen plaats op de grote Blackstage. Podiumaankleding was nihil en de presentatie tijdens de nummers was helemaal ver te zoeken. De zanger heeft overduidelijk z’n roeping gemist, hij had spreekstalmeester in het circus moeten worden. De lange songtitels zijn geen excuus, zijn aankondigingen tussen de nummers door waren stomvervelend. Dat moet hij zelf ook gevonden hebben van het optreden, want hij keek regelmatig op z’n horloge. Ik hoop dat Kristof nog wat zinnigs over de muziek kan vertellen, want ik ben met stevige jeuk het zwembad op gaan zoeken. (Bob) Aanvulling: De band speelde strak, de setlist bestond uit de betere krakers van de band en deze groep verdiende zeker een plek op het hoofdpodium! Alleen het ietwat overdreven gedrag van de wel erg enthousiaste zanger was een minpunt. Battle Magic!!! (Kristof)

Vandaag werden er ook twee geweldige thrash concerten afgeleverd, respectievelijk van het altijd geweldige Death Angel, en van een wel heel erg energieke Anthrax. Het doet me deugd dat anno 2004 oude thrashbands nog voor de best optredens tekenen op de grootste festivals. (Kristof)

Wat Unleashed vandaag liet horen was zoals altijd geweldig. De klassiekers werden weer eens van stal gehaald en er werd met ‘Winterland’ maar één nieuw nummer geschreven. Het geluid stond te zacht maar krakers als Evil dead’(Death-cover), 'To Asgaard We Fly', 'The Immortals', 'Death Metal Victory', 'Execute Them All', 'Into Glory Ride',..maakte alles goed. En als er dan nog drie geweldige toegiften volgen waaronder het altijd geweldige ‘Before the creation of time’, dan weet je genoeg! Death Metal Victory! (Kristof)

Om zeker wakker de blijven had de organisatie ook nog twee andere death metal bands uitgenodigd: zo zette Cannibal Corpse ondanks (of misschien dankzij) de boycot van hun eerste drie albums een harde en vermakelijke set neer. Met als hoogtepunt de nieuwe nummers, ‘Fucked with a knife’ en ‘Devoured by vermin’. Ook het midtempo ‘Gallery of suicide’ ging er in als koek. Hypocrisy heeft een geweldig revanche genomen in 2004 met ‘The arrival’ en gaf nu ook weer een schitterend en sfeervol concert weg. (Kristof)

Nevermore is ongetwijfeld een van de geniaalste metalbands die de jaren ’90 heeft voorgebracht. Warrel Dane was vrij goed bij stem maar het geluid was niet al te best zodat de muziek een beetje verwaterde in een brij. Niettemin een goede set die werd afgesloten door het geweldige ‘The river dragon has come’. (Kristof)

De pre-party in het kamp van Helloween moet uitzinnig zijn geweest. Zo enthousiast als die middag op de True Metal stage hebben we Michael Weikath in tijden niet gezien, tot op het genante af was de mening van verschillende mensen. Zijn tweede –smurfen - persoonlijkheid vond Weiki eigenlijk ook wel gek, en dat moest gedeeld worden met ruim 20.000 toeschouwers. De setlist bestond uit een verkortte versie van die van de Rabbit-tour, en veel verplichte klassiekers kwamen langs. ‘Verrassend’ hoogtepunt was Kai Hansen die even mee kwam doen tijdens How Many Tears en Future World. Jammer dat hij de zang niet voor zijn rekening nam. Een rommelig en wat onstrak optreden (gruwelijke fout van Sascha Gerstner tijdens How Many Tears), maar met een amusementswaarde die nog lang zal heugen. En nu die studio in! (Bob)

Na de heel erg slechte set van Helloween (ze waren een half jaartje terug in Antwerpen veel, maar dan ook veel beter) was het tijd voor de oude heren van Saxon.Aangezien Saxon in Duitsland heel populair is, staat het Wacken veld dan ook helemaal vol. Alle klassiekers passeren weer eens de revue en de heren zette een prestatie neer waarvoor ik allemaal heel veel respect kan hebben. Geweldig concert. (Kristof)

Terwijl het overgrote deel van de Wackengangers klaar stond te komen bij de epileptische aanval die Satyricon/Darkthrone heet werd er op de Party Stage een ouderwets feestje gebouwd. Daar zorgde Schandmaul er voor dat de overige bezoekers het niet koud kregen. De Duitse band speelt middeleeuws getinte folkrock in het straatje van In Extremo en Subway II Sally, maar ziet daarbij af van de Rammsteinsche elektrodreunen. De basis voor een polonaise is gelegd. De bijna twee uur durende show was één groot hoogtepunt, waarin we onder andere “Leb” en “Der Tyrann” van het nieuwe album “Wie Pech Und Schwefel” langskwamen, maar ook voor een ouder nummer als “Walpurgisnacht” was plaats op de setlist. Het publiek – voornamelijk diehard fans – ging compleet aus die bolle en al veel te vroeg moest de band er een eind aan breien. Gezelligheid kent geen tijd zullen we maar zeggen. (Bob)

Satyricon featuring Nocturno ‘Darkthrone’ Culto. Wat wil een blackmetalliefhebber nog meer op de vroege zondagmorgen? Satyricon speelde eerste een uur waarbij er materiaal van elk album passeerde zoals ‘Repined bastard nation’, ‘Filthgrinder’, ‘Walks the path of sorrow’, ‘The night of the triumphator’ en ‘Forhekset’. Daarna kwam Nocturno Culto op het podium en die bracht samen met de heren van Satyricon vier Darkthrone klassiekers ten gehore (‘Karthaarian Life Code’, ‘Hordes of Nebulah’, ‘Transilvanian Hunger’ en ‘Under A Funeral Moon’). Meneer Culto was overigens erg goed bij stem. Daarna was iedereen zijn/haar heidense ziel gevuld en toen kregen we als ultieme toegift de Satyricon hymne ‘Mother North’ met Nocturno Culto op gitaar. Een unieke gebeurtenis die absoluut niet teleurstelde! (Kristof)

Als daarna het vreselijke JBO begint, zit Wacken Open Air er weeral op. Ondanks de weer matige affiche heb ik weer een groot aantal goede concerten gezien waarbij Saxon, Satyricon en Nocturno Culto, Dio, Unleashed, Hypocrisy en de thrashbands Destruction, Death Angel en Anthrax voor het mooie weer zorgde. Voor een lichte depressie waren de heren van Mayhem, JBO en alle andere te foute Duitse muziek verantwoordelijk.Tot volgend jaar! (Kristof)