Het Duitse Wolfpakk maakt sinds 2011 om de paar jaar een album dat bol staat van de gastmuzikanten. En het zijn elke release steeds weer andere zangers, gitaristen, bassisten en drummers die geen onbekenden zijn in de hardrock- en metalwereld. Ook op het vierde album is er weer een compleet nieuwe cast verzameld rond de vaste kern die bestaat uit zanger Mark Sweeney (ex-Crystal Ball) en zanger/gitarist Michael Voss (onder andere Michael Schenker en Mad Max). Het zijn weer klinkende namen, dit keer 26 in totaal. Een kleine greep: George Lynch (ex-Dokken), Biff Byford (Saxon), Rudy Sarzo (Ozzy Osbourne, Dio), Chris Holmes (ex-W.A.S.P.), Ronnie Atkins (Pretty Maids) en onze eigen Timo Somers (Delain).

Wolfpakk wordt daarom wel eens vergeleken met Avantasia, het project van Tobias Sammett waar ook veel verschillende muzikanten aan meedoen. De muziekstijl is ook vergelijkbaar, met het verschil dat Avantasia-albums onderling veel meer variatie bevatten. Wolfpakk neemt liever geen risico’s en geeft de luisteraar ook op het vierde album Wolves Reign vlotte power metal, afgewisseld met stevige hardrock-deuntjes. Ook een episch nummer van tien minuten en een zoetsappige ballad mogen nooit ontbreken op een Wolfpakk-cd. Het is een formule waar de band niet van afwijkt.

De snelle nummers Falling en The 10 Commandments en midtempo-krakers zoals I’m Onto You en Run All Night luisteren lekker weg. De muziek komt goed uit de verf door de heldere productie en de songs zijn vakkundig in elkaar gezet door het schrijversduo Sweeney en Voss. Verreweg het beste nummer is Blood Brothers, dat wordt gedragen door indianengezang. Dit is het enige moment op de cd dat er licht geëxperimenteerd wordt en dat pakt zeer positief uit. De rest van de muziek is toch vrij standaard.

De gastzangers die voorbijkomen, verstaan allemaal hun vak. Maar de twee projectleiders zijn zelf ook meer dan behoorlijke zangers met een eigen identiteit. Sweeney heeft een zuivere, hoge stem en een groot bereik, Voss klinkt wat rauwer. Ze nemen elk nummer het gros van de zanglijnen voor hun rekening. Een derde zanger zingt dan als gast een deuntje mee. Het probleem is dat de meeste gasten dezelfde soort zangstem hebben als Sweeney en Voss, waardoor ze nauwelijks te herkennen zijn. Biff Byford springt er als enige meteen uit tijdens Blood Brothers. Anderen vallen pas op na een aantal luisterbeurten, zoals Ronnie Atkins tijdens Mother Earth.

De eerste luisterbeurten zijn daarom wat vermoeiend. Je kunt pas beginnen met genieten van de muziek als je ieders plek op het album weet. En die plekken lijken willekeurig te zijn uitgedeeld. Bij Avantasia hebben de zangers een duidelijke rol, maar bij Wolfpakk zijn ze op dit album eerder onopvallend aanwezig. Ik snap dat de vele bekende namen het ‘selling point’ is van de band. Maar na vier albums kunnen Sweeney en Voss het best wel eens zonder al die gasten proberen. Ze hebben voldoende kwaliteiten in huis om met z'n tweeën een spetterend album te maken. Hopelijk durft het duo dan ook wat meer risico’s te nemen en minder op veilig te spelen.

Tracklist:
1. Falling
2. Run All Night
3. Blood Brothers
4. Wolves Reign
5. No Remorse
6. Inside The Animal Mind
7. Scream Of The Hawk
8. The 10 Commandments
9. Mother Earth
10. Tomorrowland
11. I’m Onto You