De tweede full-length doet het dus rustiger aan. Er staat prachtige ambient op in de vorm van Laniakea, maar ook halverwege The Farthest Star komt het spacey effect goed naar voren. Wat de muziek extra interessant maakt, zijn de ritmetwists van Bastiaan Jonniaux, zoals die in Satellite. De hoekige riffs zijn nog altijd van de partij in meerdere tracks, zoals in het fraai opgebouwde Sun, maar voeren evenals de hier en daar voorbij komende lang uitgesponnen cleane vocalen niet de boventoon. De zang is niet bovengemiddeld, maar ook niet storend. Direction, het enige nummer waarin zang de boventoon voert, behoort dan ook niet tot de highlights.
De productie van The Departure is kraakhelder, maar bevat tevens diepte, welke met name door de keyboardpartijen en de met effecten beladen leads wordt gecreëerd. Hierdoor krijg je het gevoel te zweven, ergens tussen hemel en aarde, zoals tijdens het dromerige Void. Er zit voldoende afwisseling tussen de songs om het voor de luisteraar interessant genoeg te houden. Zo is het titelnummer heavy en relatief stevig en andere momenten werken juist weer hypnotiserend of ontspannend.
The Departure is als een reis, als een zoektocht naar rust en ruimte om te leven. Als een moment van bezinning na een drukke werkdag, het loslaten van frustratie en het verlangen naar een vredige plek. Deze release is het beste in zijn geheel te beluisteren en kent in Satellite, het titelnummer en The Arrival drie van zijn hoogtepunten. Aanrader voor fans van TesseracT, Plini en Intervals. Ook live is Atmospheres de moeite waard, zo bleek een paar maanden geleden nog op ProgPower Europe in Baarlo.
Tracklist:
1. Sun
2. The Farthest Star
3. Void
4. Into Orbid
5. Laniakea
7. Satellite
8. The Departure
9. Direction
10. The Arrival
11. Vapor Trail
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
