De elf nummers lijken allemaal op elkaar en komen sloom op gang. Elm Street is geïnspireerd door de traditionele metalbands Iron Maiden, Judas Priest, Manowar en Megadeth. De invloeden daarvan zijn duidelijk terug te horen maar Elm Street hoort qua niveau zeker niet in het rijtje thuis. Het is een energiek album waar duidelijk veel tijd en werk in zit, maar helaas worden ze hier niet voor beloond. Het begint met drie nummers die vooral onder thrash vallen, maar het is het allemaal nét niet. Ben Batres stem is niet lang aan te horen en het hele album achter elkaar luisteren, is dan ook bijna niet te doen vanwege de repetitieve nummers en Bens raspige stemgeluid.

Kiss The Canvas is het nummer dat nog de meeste potentie heeft, maar zelfs deze haalt het niet bij de iconische anthems van het debuutalbum. De albumcover is wel prachtig en doet je denken aan albums van Manowar of Kiss, wat niet gek is want deze is gecreëerd door niemand minder dan Ken Kelly. Het album heeft in principe alle aspecten van een traditionele metalplaat: snelle riffs, dubbele bassdrums en melodieus gitaarspel, maar toch haalt het het niet bij de heavymetalhelden door de slome nummers en de slechte vocalen. De nummers zijn ook snel vergeten en niks laat een blijvende indruk achter.

Helaas slaat Elm Street met dit album de plank helemaal mis, wat zonde is, want het debuutalbum voorzag potentie en ik denk ook dat Knock ‘Em Out… With A Metal Fist een teleurstelling is voor veel fans. Ze kunnen het maar beter houden bij hun metal-anthems want die sloegen wel aan. Als ze echter zo verder gaan als op dit album zie ik ze niet groot worden in de toekomst.

Tracklist:
1. Face The Reaper
2. Kiss The Canvas
3. Deception
4. Will It Take A Lifetime?
5. Sabbath
6. Heavy Mental
7. Next In Line
8. Heart Racer
9. S.T.W.A
10. Blood Diamond
11. Leave It All Behind